Μήπως η ιστορία της μικρής Μαρίας είναι μια ιστορία μίσους;

Υπάρχει ένα σουπεράκι- ένα τιτλάκι δηλαδή- από δελτίο ειδήσεων που μου έχει γίνει σχεδόν εφιάλτης. Με αφορμή το θέμα της μικρής Μαρίας που εντοπίστηκε σε καταυλισμό Ρομά δεν υπάρχει εκπομπή και δελτίο ειδήσεων, που να μην αφιερώνει το μισό του χρόνο στο συγκεκριμένο θέμα -και όχι μόνο στην Ελλάδα.

Το σουπεράκι λοιπόν έγραφε για τη Μαριά και την αποκαλούσε «ξανθό αγγελούδι». Δηλαδή αν η Μαρία ήταν μελαχρινή ή καστανή, θα έγραφε το καστανό αγγελούδι; Όχι βέβαια. Δεν φταίει σε τίποτε το παιδάκι για όνομα του θεού, αλλά αυτή η αντίθεση του ξανθού σε βάρους κάποιου σκουρόχρωμου και στη συγκεκριμένη περίπτωση σε βάρος ενός ολοκλήρου σκούρου λαού, είναι λίγο ύποπτη, πολύ φοβική και πολύ ρατσιστική.

Το σκούρο χρώμα στην Ελλάδα το αποφεύγουμε λες και ανήκουμε στη γραμμή αίματος των ξανθών Βίκινγκς. Μας θυμίζει μετανάστη, αθίγγανο ή μήπως μας θυμίζει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν εμάς του νότιους σκουρόχρωμους τα σκανδιναβικά φύλα; Πάντως κάτι κακό μας πιάνει.
Η ιστορία με τη Μαρία πιθανότατα να βρει ένοχους τους Ρομά γονείς που τη μεγάλωσαν, αλλά μέχρι ν' αποφασίσει το δικαστήριο ή να βρεθούν ενοχοποιητικά στοιχεία εναντίων τους, τα κανάλια και τα Media αποφάνθηκαν από την πρώτη μέρα και στοχοποίησαν και διαπόμπευσαν έναν ολόκληρο λαό.

Μεγαλώσαμε μια ολόκληρη γενιά, με το φόβο ότι δεν πρέπει να απομακρυνθούμε από το σπίτι μας γιατί θα μας πάρει ο γύφτος, να φάμε όλο το φαγητό μας, να διαβάσουμε τα μαθήματά μας ή να κοιμηθούμε νωρίς και χωρίς φασαρία, αλλιώς θα έχουμε την ίδια μοίρα.
Η σημερινή γενικά προφανώς δεν μεγάλωσε έτσι, αλλά εμείς οι μεγάλοι, που κάνουμε τα ρεπορτάζ, φτιάχνουμε τα σούπερ και λέμε τις ειδήσεις στα κανάλια, μεταφέρουμε τους φόβους με τους οποίους μεγαλώσαμε. Δεν είναι πια όμως ένα παιδικό παραμύθι, είναι κάτι περισσότερο και πολύ επικίνδυνο. Είναι η περιθωριοποίηση ενός λαού και που αρχίσαμε να κοιτάμε με προσοχή τα παιδιά του πόσο μελαχρινά είναι και αν έχουν γαλανά μάτια, γιατί αν έχουν, από κάπου τα έχουν βουτήξει.

Η ιστορία της Μαρίας θα μπορούσε να είχε συμβεί από την ανάποδη. Ας πούμε, αν μια οικογένεια λευκών και γαλανομάτηδων από το Λουξεμβούργο αποκτούσε παράνομα ένα μωρό από μια οικογένεια τσιγγάνων. Θα κατηγορήσεις το λαό του Λουξεμβούργου που επέτρεψε μια τέτοια πράξη, που έβαλε τιμή σ' ένα παιδί και το αγόρασε σαν να είναι εμπόρευμα ή πάλι θα ρίξουμε τις ευθύνες στους αθίγγανους; Μήπως έτσι είναι πιο εύκολο; Είμαστε ήδη συνηθισμένοι, είναι και πιο ύποπτοι θα πείτε, έτσι;

Όλο αυτό που συνέβη πρέπει να το δούμε σαν μεμονωμένο περιστατικό, σαν μια κακή και απάνθρωπη πράξη, αν τελικά αποδειχτεί έτσι και όχι σαν κάτι που συνηθίζεται σε μια κοινότητα, μία μειονότητα ή έναν λαό. Γιατί αν βάλεις ένα ολόκληρο λαό κάτω από το μικροσκόπιο επόμενο είναι να δεις τις ατέλιές του, μια και από τόσο κοντά, κανείς δεν δείχνει ωραίος!

Γι᾽ αυτό το λόγο η ιστορία της Μαρίας είναι μια ιστορία μίσους και όχι αφύπνισης, όπως θα έπρεπε να είναι για τον εφιάλτη που λέγεται human trafficking.