Καλλιόπη Χάσκα: «Ζω τον έρωτα στο έπακρο, δεν με ενδιαφέρει όταν γίνεται με άλλον τρόπο»
«Ο Ψαρράς, ο Γάλλος, η Μπαζάκα, ο Νούσιας και όλοι οι ηθοποιοί με πήραν κάτω από τις φτερούγες τους»: Η ηθοποιός Καλλιόπη Χάσκα αποκαλύπτει στο Queen.gr τη ζωή της και τις σκέψεις της.
Σε ηλικία μόλις 4 ετών είδε την πρώτη της παράσταση, στα 18 της βρέθηκε στο μεγαλύτερο πανεπιστήμιο για τις τέχνες στην Αμερική με υποτροφία και εδώ και 6 μήνες ζει το προνόμιο όπως λέει, να υπάρχει μέσα από τον ρόλο της ως Μεταξία στη Μάγισσα, κάνοντας μία από τις εκπλήξεις της χρονιάς. Η Καλλιόπη Χάσκα μιλά στο Queen.gr όχι μόνο για όσα θα γίνουν ανάμεσα σε Γερακάρηδες και Λασκαραίους, αλλά και για όσα έγιναν στη ζωή της και καταθέτει αυτά τα σημαντικά που καθορίζουν τη σκέψη της και τη γενιά της.
«Παρόλο που πέρασα δύσκολα στην Αμερική, αυτά τα χρόνια δεν θα τα άλλαζα με τίποτε»
Η Καλλιόπη Χάσκα ανήκει σε μία νέα γενιά ηθοποιών, την πολλά υποσχόμενη και δυναμική Generation Z της τέχνης, που πρωτοπορεί, δεν επαναπαύεται στα εύκολα, διαθέτει ένα υψηλό επίπεδο μόρφωσης και τοποθετεί έναν άλλον αξιακό κανόνα στα πράγματα.
Η ηθοποιός οφείλει στην μητέρα της την αγάπη για τα γράμματα και τις τέχνες και από μικρό παιδί είχε διαφορετικές και ενδιαφέρουσες ασχολίες γύρω από αυτές. Δεν υπήρξαν όλα αυτά τυχαία για την εξέλιξή της. Φέτος εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο την μεγάλη ευκαιρία που της δόθηκε για να υποδυθεί την Μεταξία στη Μάγισσα. Και την «απογείωσε». Όταν φτάνεις σε ένα σημείο να αντιπαθήσεις τόσο πολύ έναν κακό χαρακτήρα στη μυθοπλασία και να τον ταυτίσεις με το πρόσωπο, τότε λοιπόν η ηθοποιός έχει πετύχει τον στόχο της και μας έχει δείξει το μεγάλο εύρος του ταλέντου της.
Η ερωτευμένη Μεταξία, προδομένη αλλά και θύμα των καταστάσεων, θα παραμείνει ένα πρόσωπο που θα μας απασχολήσει πολύ και στο μέλλον. Αλλά προς το παρόν, ας γνωρίσουμε καλύτερα την νεαρή ηθοποιό, ξεκινώντας από τον έρωτα που και στη σειρά παίζει τον μεγαλύτερο και καρμικό πολλές φορές ρόλο.
Στον έρωτα όλα επιτρέπονται;
Όλα είναι σχετικά. Τι ορίζουμε ως έρωτα; Υπάρχει ο έρωτας προς κάποιον άλλον, προς ένα πρόσωπο. Αλλά ο έρωτας ξεκινάει πρώτα από εμάς. Από τον τρόπο που υπάρχουμε. Ο τρόπος που αφιερώνομαι στη δουλειά μου είναι έρωτας. Ο τρόπος που ασχολούμαι με τους φίλους μου είναι έρωτας. Στην ερώτηση εάν όλα επιτρέπονται στον έρωτα αναρωτιόμαστε αν υπάρχει χώρος για αρνητικό πρόσημο. Aλλά εάν εμείς φέρουμε τον εαυτό μας με έρωτα και αρχίσουμε να υπάρχουμε με έναν άνθρωπο που φέρει τον εαυτό του με τον ίδιο τρόπο, τότε δεν χωράνε αρνητικά πρόσημα.
Άρα και όταν είσαι ερωτευμένη με κάποιον, το ζεις στο έπακρο.
Δε με αφορά όταν γίνεται με άλλον τρόπο. Από μικρή ό,τι κάνω στη ζωή μου το κάνω με πάθος, με έρωτα, αλλιώς δεν το κάνω καθόλου. Ο τρόπος που αγαπάμε, ο τρόπος που είμαστε συντροφικοί ας μην έχει μετριότητες. Και ο έρωτας με την πάροδο του χρόνου μπορεί να αλλάξει μορφή και να γίνει αγάπη. Αρκεί να είμαστε ευέλικτοι με τις καταστάσεις και τα συναισθήματα και να τους επιτρέπουμε να εξελίσσονται. Αλλά πάλι, ό,τι προκύψει, ας το ζούμε με πλήρες δόσιμο.
Η δική σου γενιά είναι ευέλικτη στις νέες συνθήκες που αλλάζουν καθημερινά;
Περισσότερο η αβεβαιότητα χαρακτηρίζει τη δική μου γενιά, παρά η ευελιξία. Για παράδειγμα, εγώ από πολύ μικρή δεν έχω ζήσει κάτι άλλο εκτός από κρίση. Σε όλα τα επίπεδα. Αλλά ίσως η ευελιξία μας έγκειται στο ότι έχουμε μάθει να προσαρμοζόμαστε στις απαιτήσεις της εκάστοτε κρίσης.
Κατά πόσο ισχύει πως οι νέοι του σήμερα είναι η γενιά του πληκτρολογίου και αρκετά αδρανείς προς κάθε τι κοινωνικό που συμβαίνει γύρω τους;
Προτιμώ να αποφεύγω χαρακτηρισμούς για μια ολόκληρη γενιά, αν και καταλαβαίνω την ανάγκη μας να το κάνουμε. Σίγουρα άνθρωποι που έχουν ζήσει αλλεπάλληλες κρίσεις πρέπει να βρίσκουν τρόπους να προστατευτούν. Η απευαισθητοποίηση μπορεί να είναι ένας από αυτούς τους τρόπους. Όμως στην πραγματικότητα αυτό που παρατηρώ από τα παιδιά της γενιάς μου είναι μια τρομερή ενσυναίσθηση η οποία συνοδεύεται από πράξεις.
Πόσο διαφορετικά έζησες τα πράγματα στο εξωτερικό, όπου σπούδασες και παράλληλα δούλευες για να καλύψεις τα έξοδά σου;
Έφυγα στα 21 μου για την Αμερική και επέστρεψα λίγο πριν κλείσω για τη Μάγισσα. Έχω ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μου εκεί και παρόλο που πέρασα δύσκολα, αυτά τα χρόνια δεν θα τα άλλαζα με τίποτα. Ήμουν σε ένα υπέροχο Πανεπιστήμιο (Βerklee) και είχα το τεράστιο προνόμιο να σπουδάσω με υποτροφία, αλλά δούλευα για να πληρώσω το ενοίκιο μου και τη διατροφή μου. Οι περισσότεροι συμφοιτητές μου έκαναν ένα είδος δουλειάς παράλληλα με τις σπουδές, πλούσιοι και φτωχοί. Η νοοτροπία είναι εντελώς διαφορετική. Για εμένα το πιο ευεργετικό δώρο της Αμερικής είναι ο τρόπος που προσεγγίζουν την εκπαίδευση. Η εστίασή τους δεν είναι να σου μεταφέρουν έτοιμη γνώση αλλά να σου δώσουν τα εργαλεία για να φτάσεις εσύ στη γνώση και κυρίως στη δημιουργία. Τα δυο πρώτα χρόνια είχαμε μαθήματα γενικής παιδείας, μαθηματικά, οικονομικά, βιολογία, λογοτεχνία. Πώς να υπάρχω ως ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Και όλα με άμεση εφαρμογή. Στο μάθημα της λογοτεχνίας, για παράδειγμα, διαβάζαμε ένα βιβλίο, ένα ποίημα και μετά έπρεπε ορμώμενοι από αυτό να γράψουμε κάτι δικό μας. Εκεί ανακαλύπτεις κάτι που δεν ήξερες μέχρι τότε πως αγαπάς ή πως έχεις κλίση σε αυτό. Και το δεύτερο εξαιρετικά σημαντικό είναι η συνεχής προσπάθεια για αρτιότητα. Στα standards που θέτουν για τους εαυτούς τους δε χωράει συμβιβασμός για μετριότητα. Και, κάπως, αυτό ακούμπησε πολύ φυσικά στην ιδιοσυγκρασία μου.
Επιστρέφοντας, σου έμεινε η «δίψα» για μόρφωση;
Δε νομίζω να στερέψει ποτέ αυτή. Ελπίζω και να μη στερέψει ποτέ. Τώρα που τελειώνουν τα γυρίσματα, πήγα να κάνω ένα σεμινάριο και με ρώτησαν: «Μα καλά, τώρα έχεις δουλειές, τι τα θες τα σεμινάρια;» Μου φάνηκε τόσο αστείο. Δε θεωρώ πως επειδή έχω ένα πτυχίο, είμαι ειδήμων κάποιου είδους. Δε λειτουργεί έτσι η τέχνη.
Το πάθος στο οποίο αναφέρθηκες προηγουμένως στη δική σου περίπτωση μοιάζει και με το πείσμα;
Έχω πολύ πείσμα. Δεν θυμάμαι ποτέ να έχω παρατήσει κάποιο στόχο μου. Αλλά είμαι και ευέλικτη. Αφήνω τους στόχους να εξελιχθούν χωρίς να με κρίνω για αυτό.
Γιατί δεν έμεινες στην Αμερική;
Επέστρεψα στην Ελλάδα, επειδή λόγω covid για ένα μεγάλο διάστημα δεν γινόταν καμία δουλειά στην Αμερική. Πολύ γρήγορα έκλεισα τη Μάγισσα και μετά θέατρο. Δεν είχα λόγο να φύγω. Όπως σου είπα, επιτρέπω στους στόχους μου να εξελίσσονται. Θα ήμουν αγνώμων αν δεν αναγνώριζα όλα τα υπέροχα πράγματα που μου έχουν έρθει από τότε που επέστρεψα.
Η μητέρα σου έχει τώρα την ευκαιρία να σε έχει κοντά της...
Ο κύριος λόγος που με έκανε να θέλω να γυρίσω. Είμαστε πολύ αγαπημένες.
Τι είναι αυτό που σε έμαθε η μητέρα σου, εκτός από το να σου δώσει εφόδια και γνώσεις αλλά και αγάπη για την τέχνη;
Η μητέρα μου είναι πανεπιστημιακός, αλλά έχει φοβερή σχέση με την τέχνη. Ίσως δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο που να τον συγκινεί τόσο πραγματικά βαθιά η τέχνη όσο εκείνη. Από πολύ μικρή με πήγαινε σε παραστάσεις, μου έδειχνε έργα τέχνης, ακούγαμε μουσική, μου διάβαζε πολλή λογοτεχνία. Και πράγματα πολύ μακριά από την ηλικία μου.
Είδα την Ανδρομάχη του Ευριπίδη στο θέατρο όταν ήμουν 4 και μου διάβασε τους Άθλιους του Βίκτωρ Ουγκώ πριν πάω πρώτη δημοτικού. Θυμάμαι τα βιβλία του Harry Potter μου τα διάβαζε από την αγγλική τους έκδοση και μου τα μετέφραζε επιτόπου. Και όλα φυσικά μετά τα συζητούσαμε. Η προτεραιότητά της ήταν πάντα η μόρφωσή μου. Έκανα χορωδία, μπαλέτο, πιάνο, ντραμς, φωνητική, δημιουργική γραφή. Πες μου ποιο παιδάκι κάνει δημιουργική γραφή; (γελάει).
Επειδή σου αρέσει η μόρφωση και η έρευνα, φαντάζομαι θα μπήκες αμέσως στο κλίμα της Μάνης και της Μάγισσας, όταν πια είχες επιλεγεί για τον ρόλο της Μεταξίας;
Δεν ήξερα πολλά για τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο και περιοχή, αλλά διάβασα πολύ. Ένα από τα γοητευτικότερα πράγματα στη δουλειά μας είναι και αυτή η έρευνα που κάνεις για τον κόσμο της κάθε δουλειάς. Διάβασα λογοτεχνικά και ιστορικά βιβλία για την εποχή και την περιοχή, μία διδακτορική διατριβή, είδα ντοκιμαντέρ. Έτσι, όταν πήρα πια το σενάριο στα χέρια μου η ανάγνωσή μου ήταν ενημερωμένη. Έπειτα δούλεψα τη σωματικότητα του ρόλου και τη φωνή. Το ιδιαίτερο στον ρόλο της Μεταξίας είναι πως δεν μιλάει με τον ίδιο τρόπο σε όλους. Διαφορετική είναι με τους γονείς της, διαφορετική με το Μάρκο ή με το Τζανή, αλλιώς είναι με την πεθερά και τον πεθερό της. Έχει μάθει να παίζει διαφορετικούς ρόλους.
Για ποιο λόγο;
Για να καταφέρει να υπάρξει.
Ροϊλός εναντίον Γάλλου: Ήρθε η ώρα της τιμωρίας στη Μάγισσα και μία επιστολή είναι η αφορμή
«Την πονάω τη Μεταξία, τη θαυμάζω»
Η Μεταξία επειδή είναι και θύμα των οικογενειών, των συνθηκών και δεν κατάφερε να έχει αυτά που θέλει, είναι ικανή να φτάσει στα άκρα, στη δολοφονία δηλαδή; Και με ποιο τρόπο;
Η Μεταξία είναι άνθρωπος των άκρων.
Οι γυναίκες εκείνη την εποχή, ήταν τελικά το αδύναμο φύλο;
Η πραγματικότητα εκείνης την εποχής είναι ότι οι άντρες έκαναν κουμάντο και οι γυναίκες δεν είχαν λόγο. Η μαγεία όμως στα σενάρια της Μελίνας Τσαμπάνη και του Πέτρου Καλκόβαλη, τόσο στη Μάγισσα όσο και στις Άγριες Μέλισσες, είναι πως σε κόσμους που οι γυναίκες δεν είχαν τα ίδια δικαιώματα με τους άντρες, αυτές ακολουθούν άλλο μονοπάτι. Στην οικογένεια των Γερακάρηδων είναι ξεκάθαρο ότι η μάνα και η σύζυγος κάνουν κουμάντο. Αλλά και στους Λασκαραίους, μια φαινομενικά πατριαρχική οικογένεια, η Δαμιανή κινεί όλα τα νήματα. Το έχει πει κάποια στιγμή περήφανα ο Σπήλιος: «Εγώ είμαι το σπαθί και η γυναίκα μου η κεφαλή». Η Μεταξία γεννήθηκε σε μια κοινωνία όπου για τη γυναίκα η μόνη δυνατότητα για μια καλή ζωή είναι να παντρευτεί και να κάνει αγόρι. Όχι γενικά παιδί, αγόρι! Την πάντρεψαν με τον Μάρκο δίχως να τη ρωτήσουν, γέννησε μεν αγόρι, αλλά και πάλι παραμένει τρομερά αναλώσιμη για όλους. Και αποφασίζει να μην αφεθεί σε αυτή τη μοίρα. Θέλει και την εξουσία που μπορεί να της προσφέρει ο άντρας της, αλλά και τον έρωτα που έχει δει να έχουν οι γονείς της. Θέλει περισσότερα από όσα οι κοινωνικές συμβάσεις λένε πως επιτρέπεται να έχει. Πόσο τρομερά θαρραλέο!
Όλοι αυτοί που την κρίνουν, την κρίνουν με τα δεδομένα του τώρα. Όμως εκείνη την εποχή δεν έχει επιλογή να χωρίσει ούτε να βγάλει τα δικά της χρήματα ούτε να διαλέξει έναν άλλο άντρα.
Θα είναι ευνοημένη με τη νέα συνθήκη και την αποκάλυψη πως ο Αντρέι είναι πρωτότοκος των Λασκαραίων, άρα πια έχει μεγαλύτερη δύναμη από τον σύζυγό της τον Μάρκο;
Ποτέ δεν θα είναι ευνοημένη η Μεταξία.
Θα βρεθεί κάποιος να σε υπερασπιστεί; Όλοι είναι εναντίον σου και θα είναι ακόμη περισσότερο, αν ποτέ βγει στην επιφάνεια το μυστικό της παράνομης σχέσης σου με τον Τζανή…
Ελάχιστες φορές και μόνο για δικό τους συμφέρον θα υπερασπιστούν τη Μεταξία. Ακόμη και στην οικογένειά της, αυτή θα την πληρώσει για να συνεχίσει να υπάρχει η ένωση των δύο οικογενειών. Αυτή είναι και η βασική της διαφορά με τον Τζανή. Ο Τζανής είναι τα πάντα για τη μητέρα του, αλλά η Μεταξία δεν είναι τα πάντα για κανέναν.
Ενδόμυχα προσδοκάς ένα happy end για εκείνη, για να γίνει η ανατροπή;
Θέλω το καλύτερο για τη Μεταξία. Την πονάω πολύ. Και τη θαυμάζω.
Φαίνεται ότι την έχεις αγαπήσει...
Δεν έχεις ιδέα. Ήταν πραγματικά ευεργετικό να υπάρχω μαζί της. Και είμαι ευγνώμων για αυτόν τον ρόλο με πολλούς τρόπους. Ήταν προνόμιο ζωής για εμένα να δουλεύω, έχοντας αυτό το ρόλο, με αυτή τη σπουδαία ομάδα.
Μιλάμε για dream team…
Σίγουρα! Θυμάμαι στην πρώτη μας σκηνή με τη Θέμιδα Μπαζάκα και τον Τάσο Νούσια να σκέφτομαι: «Αν στην πρώτη σου δουλειά αυτή είναι η γιαγιά σου και αυτός ο μπαμπάς σου, τι θα κάνεις στην επόμενη;». Ο σκηνοθέτης μας Λευτέρης Χαρίτος έχει μία μοναδική ικανότητα να επιλέγει ανθρώπους. Οι άνθρωποι σε αυτή τη δουλειά είναι υπέροχοι και μπροστά και πίσω από τις κάμερες. Ο Νίκος Ψαρράς, ο Γιώργος Γάλλος, η Θέμις και ο Τάσος που ανέφερα παραπάνω. Χορτασμένοι άνθρωποι και γι’ αυτό δοτικοί. Με πήραν κάτω από τη φτερούγα τους και με πρόσεξαν με πολλή αγάπη. Και μετά οι νεότεροι αλλά με μεγάλη εμπειρία, όπως η Έλλη Τρίγγου, ο Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης και ο Αναστάσης Ροϊλός θα μου μιλήσουν σαν μεγάλα μου αδέλφια. Οι νεότεροι, όπως ο Βασίλης Μηλιώνης, ο Γιάννης Τσουμαράκης είναι πια φίλοι μου. Και τέλος το συνεργείο μας, άνθρωποι και επαγγελματίες του ονείρου.
Το θέατρο είναι στις επαγγελματικές σου προτεραιότητες; Έχεις σκεφτεί τι θα σου ταίριαζε να κάνεις μετά τη Μάγισσα, ώστε να είναι μία εξίσου ωραία καλλιτεχνική πρόκληση για εσένα;
Δε σκέφτομαι τόσο το μέσο όσο την ιστορία και το χαρακτήρα. Όταν ήρθε η ακρόαση για το Ρωμαίος και Ιουλιέττα ούτε εγώ ούτε οι φίλοι μου το πιστεύαμε. Το έλεγα τόσα χρόνια πως θέλω να μου συμβεί αυτό το έργο και αυτός ο ρόλος και το να είναι η πρώτη μου δουλειά στο θέατρο είναι δώρο. Και όλες οι συνθήκες που το περιβάλλουν μαζί. Μέγαρο Μουσικής, συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο της Τουρκίας, παραστάσεις και στις δυο χώρες, τρεις γλώσσες, Ελληνικά, Τουρκικά και Αγγλικά, και φυσικά ένας φανταστικός θίασος και από τις δύο χώρες. Στο λέω και δε μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω. Ο έρωτας που λέγαμε και παραπάνω.
Photo credits κεντρικής: Γιώργος Παπαστεργής
Photo credits Μάγισσα: Ρούλα Μονιάκη
Bloggers
