Θέμις Μπαζάκα: «Υπάρχει ρατσισμός για τους άνω των 50, αλλά έτσι είχα τη χαρά να κάνω την Κυπριανή»
Ανανεώθηκε:
Η ηθοποιός μιλά αποκλειστικά στο Queen.gr: Το τέλος της σκληρής Κυπριανής που προκαλεί δέος, η τρυφερή Μάρω, η συναισθηματική Ντίντρι. Η Θέμις Μπαζάκα μιλά στο Queen.gr και διηγείται τη φετινή και τόσο ιδιαίτερη χρονιά της.
Η Θέμις Μπαζάκα θεωρεί τον εαυτό της εσωτερική μετανάστρια και δεν ξεχνά ποτέ την αφετηρία της από τα χωριά της Μακεδονίας στα οποία μεγάλωσε με τους δασκάλους γονείς της. Στη συζήτησή μας στο Queen.gr διατρέχουμε τους σταθμούς της ζωής της, μιλάμε για τα δύο πιο αγαπημένα της πρόσωπα, την κόρη της και τον πατέρα της, το άγνωστο περιστατικό με τον Κωνταντίνο Μαρκουλάκη, τον ορισμό της τέχνης, τον ορισμό της δύναμης, την έννοια της γοητείας, του ρατσισμού και της γυναικείας ματαιοδοξίας.
Αλλά κλείνουμε με το πιο δημοφιλές spoiler του την αφορά το τελευταίο διάστημα με το φινάλε της Μάγισσας και το τέλος της Κυπριανής. Το αποκορύφωμα του πιο δημοφιλούς της ρόλου, όπως τον χαρακτηρίζει.
Μετά το «έπος» Μπαζάκα - Τρίγγου στη Μάγισσα, ένα πλάνο αποκάλυψε πώς ο Σπήλιος αλλάζει το φινάλε
«Σπάραζα στο κλάμα, είχα τύψεις για την κόρη μου. Όταν την ονειρεύομαι την βλέπω πάντα σα μωρό»
Πότε μία συνέντευξη με τη Θέμις Μπαζάκα δεν είναι βαρετή και ποτέ δεν είναι οριοθετημένη με μεγαλοστομίες, αφηρημένες έννοιες. Οff the record, διηγείται απολαυστικά προσωπικές ιστορίες. Για την εποχή που ως νεαρή ηθοποιός κέρδιζε τη μία οντισιόν μετά την άλλη και ο φίλος της Κωνσταντίνος Τζούμας την πείραζε λέγοντας της ένα «άσε μας κοπέλα μου» όταν εκείνη του έλεγε ότι κέρδισε μία ακόμη.
Για το ανεκπλήρωτο όνειρό της να γίνει σχεδιάστρια μόδας και να δημιουργεί κοστούμια για το θέατρο και τον κινηματογράφο, (οι σπουδές της τότε διεκόπησαν λόγω της αιφνίδιας απώλειας του αδελφού της), για τα δεκάδες βραβεία που έχει πάρει για κάποιες από τις 40 σχεδόν ταινίες της («Ρεμπέτικο» - «Πέτρινα χρόνια» ανάμεσά τους) για τις 25 σειρές στις οποίες έχει πρωταγωνιστήσει, για τις δεκάδες παραστάσεις που είναι πάντα ιδιαίτερες.
Για τα πολλά και απρόοπτα που έχει φέτος ως Κυπριανή, όταν νεαροί θαυμαστές της, την φωνάζουν από μακριά στον δρόμο «Κυπριανάρα» και για το πόσο ευτυχισμένη αισθάνεται που βρίσκεται στη σκηνή του θεάτρου Μουσούρη με το Humans. Η συζήτησή μας ξεκινά από την δύναμη που ποτέ δεν κατάλαβε πως είχε λόγω της τεράστιας επιτυχίας της και την σκληρή εξουσία που ασκεί με τον τηλεοπτικό της ρόλο.
Σας γοητεύει η δύναμη;
Με γοητεύει, αλλά την ίδια στιγμή με τρομάζει.
Αν την είχατε, πώς θα την χρησιμοποιούσατε;
Η δύναμη που ταυτίζεται με την εξουσία είναι πολύ επικίνδυνη γιατί θέτει σε δοκιμασία την ακεραιότητά σου. Πρέπει να είναι κανείς πολύ προσεκτικός.
Έχετε δηλώσει για τον νεαρότερο εαυτό σας πως δεν υπήρξατε όμορφη, αλλά είχατε ωστόσο γοητεία και προσωπικότητα. Εσάς, ποια στοιχεία σας γοητεύουν στους άλλους;
Γοητεύομαι από τους ευφυείς ανθρώπους που έχουν παράλληλα και ενσυναίσθηση. Έχουν σεξ απίλ αυτοί οι άνθρωποι. Δεν κολλάει το μάτι μου στα τέλεια σώματα ή στα τέλεια πρόσωπα, ίσα ίσα τα βαριέμαι. Υπάρχει μία ματαιοδοξία, δεν το αρνούμαι αυτό, ειδικά όταν βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη να αλλάζει, αλλά γρήγορα το ξεχνάω.
Νομίζω ότι σας ιντριγκάρει που κάνετε ρόλους που έχουν φυσικές ατέλειες στην εμφάνιση τους...
Ίσως γιατί από την αρχή της καριέρας μου δεν «πρόσφερα» στο κοινό την εμφάνισή μου. Του έδωσα εξαρχής ερμηνείες και ρόλους.
Όπως κάνετε στον κινηματογράφο, έτσι φέτος στην τηλεόραση συμμετείχατε σε δύο σειρές που οδηγούν το μέσο, στο μέλλον. Το αισθανθήκατε αυτό;
Δεν μπορείτε να φανταστείτε το πόσο τυχερή νιώθω τη φετινή χρονιά. Γιατί ότι έκανα δεν είχε μόνο επιτυχία, αλλά και βαθύτερο νόημα. Ενώ είχα αρχικά μία αγωνία για το πώς θα συνδυαστεί η καλή γιαγιά του Milky Way - γιατί περίμενα ότι θα έβγαινε νωρίτερα η σειρά - με την κακή Κυπριανή στη Μάγισσα, τελικά συνδυάστηκαν. Τώρα που το σκέφτομαι, πλάκα είχε όλο αυτό.
Οι έφηβοι της επαρχίας όπως καταγράφηκαν στο Milky Way, είναι μία άλλη γενιά από τη δική σας που μεγαλώσατε στην ανεμελιά ενός χωριού. Είναι διαφορετική προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο;
Δεν είναι μόνο η γενιά της επαρχίας, αλλά και οι έφηβοι της Αθήνας, το βλέπω από τα παιδιά των φίλων μου που είναι σε αυτή την ηλικία, γιατί η κόρη μου είναι μεγαλύτερη. Το αν αλλάζουν οι γενιές προς το καλύτερο ή το χειρότερο, δεν είμαι εγώ που θα το κρίνω. Εμείς είχαμε για παράδειγμα άλλου τύπου δυσκολίες, περισσότερο οικονομικές. Γεννήθηκα τη δεκαετία του '50, σε μία άλλη Ελλάδα.
Μεγάλωσα κάνοντας ένα συνεχές tour σε χωριά και κωμοπόλεις της Μακεδονίας, μαζί με τους γονείς μου που ήταν δάσκαλοι, ζώντας σε σπίτια χωρίς θέρμανση με ξυλόσομπες και χωρίς ανέσεις. Πάλευες αλλιώς να υπάρξεις σε αυτές τις συνθήκες. Αλλά είμαι ευτυχής γιατί μεγάλωσα με ελευθερία και μέσα στις αλάνες. Έτρεξα, έπαιξα, χτύπησα. Τώρα τα παιδιά ζουν εντελώς διαφορετικά.
Λείπει η δίψα για γνώση και οι στόχοι τις περισσότερες φορές από τους νέους;
Νομίζουν ότι παίρνουν γνώση επειδή είναι όλη την ημέρα στο ίντερνετ, ενώ στην ουσία παίρνουν μόνο πληροφορίες. Τους είναι μετά εύκολο μέσω της τεχνολογίας να εκφέρουν γνώμη. Όλοι άλλωστε έχουν πια μία γνώμη για όλους και για όλα. Από την άλλη πλευρά, τα καημένα τα παιδιά έχουν χίλια πράγματα να κάνουν. Σχολεία, φροντιστήρια, δραστηριότητες. Δεν θα ήθελα να είμαι έφηβη τη σημερινή εποχή. Και η κόρη μου το ίδιο μου λέει: «Μαμά, με τίποτε».
Επιδιώξατε φανερά ή συνέβη ασυνείδητα η κόρη σας να μεγαλώσει με γνώμονα να είναι δυναμική, αυτάρκης και ανεξάρτητη όπως εσείς;
Ήθελα να είναι ελεύθερη, να είναι τολμηρή, να έχει αγάπη για τις τέχνες και το θέατρο, χωρίς απαραίτητα να είναι σε αυτόν τον χώρο το επάγγελμά της. Αυτό όμως που την είχα από μικρή συμβουλέψει, ήταν το να έχει μία δουλειά. Όπου και αν πήγαινε, με όποιον και αν ήταν, να ήταν πάντα ανεξάρτητη γενικά και οικονομικά. Όταν ήταν μόλις 5 χρονών με ρωτούσε: «Μαμά, εγώ πότε θα μείνω μόνη μου;» Της απαντούσα τότε ότι θα αργήσει πολύ ακόμη να φύγει από κοντά μου. Τελικά άδειασε η φωλιά μας, όταν στα 18 της έφυγε από το σπίτι για να σπουδάσει και μετά να ζήσει στο εξωτερικό.
Την χαρήκατε όσο θα θέλατε;
Ποτέ δεν χαίρεσαι αρκετά τα παιδιά σου. Από την άλλη πλευρά, δούλευα πολύ και είχα διαρκώς τύψεις. Γύριζα το βράδυ στο σπίτι, την έβλεπα να φορά τη νυχτικιά μου για να με αισθάνεται κοντά της και σπάραζα στο κλάμα. Αλλά δεν μπορούσα να το χειριστώ διαφορετικά. Δεν είχα από κανέναν οικονομική βοήθεια, έπρεπε να δουλέψω. Όταν την βλέπω στα όνειρά μου, την ονειρεύομαι πάντα σε αυτή την ηλικία, ως μωρό.
Το φινάλε της Κυπριανής στη Μάγισσα και η αποκάλυψη του μυστικού της: Η φράση γρίφος της Αναχίτ
Στη παράσταση του Humans που είναι στημένη γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι, όσα γίνονται και όσα ειπώνονται, σας φέρνουν στο μυαλό δικές σας μνήμες ή προβληματισμούς;
Συμπτωματικά, αυτό το έργο, είναι το τρίτο που κάνω γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Έχω κάνει το «Festen» και τον «Αύγουστο». Επειδή κάνω τη μαμά, υπάρχουν πράγματα που αναγνωρίζω και στη δική μου σχέση με το παιδί μου. Στο έργο αυτό, φροντίζω και μία γυναίκα με άνοια που υποδύεται η Ξένια Καλογεροπούλου.
Άνοια έχει εδώ και δέκα χρόνια και ο πατέρας μου και έχω ζήσει μαζί του πολύ δύσκολες καταστάσεις. Θυμάμαι να έχω πει στον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη στις πρώτες πρόβες: «Δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω όλο αυτό». Εκείνος μου έλεγε για να με καθησυχάσει: «Άλλο το θέατρο, άλλο η ζωή».
Δε λειτουργεί λυτρωτικά σε αυτές τις περιπτώσεις το θέατρο;
Στην παρούσα συνθήκη που έχω μαζί μου σε αυτό τον ρόλο την Ξένια Καλογεροπούλου που είναι ένας μικρός θησαυρός, έτσι λειτουργεί. Νιώθω μία τρυφερότητα για εκείνη, όπως αντίστοιχα, νιώθω για τον πατέρα μου.
Γιατί στις οικογενειακές και σχεδόν σε όλες μας τις σχέσεις τη σημερινή εποχή δοκιμαζόμαστε; Τι φταίει και τι χρειαζόμαστε;
Χρειαζόμαστε υπομονή και αρκετή συζήτηση. Ο κόσμος «διασχίζει» τη ζωή του πολύ βιαστικά.
Μήπως και υπερβολική συζήτηση μας οδηγεί σε αντίθετα αποτελέσματα; Έχουμε πια ως την εύκολη λύση, τον ψυχολόγο.
Χρειάζεται πρωτίστως να κάνεις εσύ δουλειά με τον εαυτό σου και όχι να πας στον ψυχολόγο σου για να «κουτσομπολέψεις» τα προβλήματά σου και εκείνος να σου χτυπήσει την πλάτη. Όταν ζούσα στην Αμερική τη δεκαετία του '80, ήταν πολύ της μόδας και όλοι πήγαιναν στον therapist. Έλεγα τότε, πως αυτοί έχουν τους θεραπευτές, εμείς έχουμε τους φίλους για τις δύσκολες στιγμές. Τώρα, δεν τους έχουμε αυτούς τους φίλους. Δεν υπάρχει χρόνος.
Η τέχνη ποια ανθρώπινη ανάγκη μπορεί να καλύψει;
Η τέχνη και ειδικά το θέατρο, κάνει τους ανθρώπους να μην αισθάνονται μόνοι. Είμαι ευτυχισμένη, όταν νιώθω τους θεατές από κάτω, να σταματά η αναπνοή τους, γιατί εκείνη τη στιγμή κάτι τους αγγίζει προσωπικά. Και νιώθω πως έχω μεγάλη ευθύνη απέναντί τους, για αυτό θέλω κάθε βράδυ να είμαι πάνω από το 50% καλή στον ρόλο μου. Έχω μεγάλο σεβασμό στους ανθρώπους που πληρώνουν ένα εισιτήριο, για να δουν μία παράσταση στο θέατρο ή μία ταινία στο σινεμά. Δεν θέλω να τους προσβάλλω, ούτε να τους κάνω να νιώσουν ότι τους ξεπέταξα.
Υπάρχει ηλικιακός ρατσισμός για τις γυναίκες στην τέχνη;
Φυσικά και υπάρχει ηλικιακός ρατσισμός. Όμως κατανοώ και τον λόγο που υπάρχει. Και εγώ μεταξύ των 30 και των 40 έκανα τους μεγάλους μου ρόλους.
Υπάρχει επίσης ρατσισμός στη θεματολογία και αυτός είναι o μεγαλύτερος ρατσισμός. Δεν μας αφορούν ως θεατές, οι ιστορίες των ανθρώπων όταν περάσουν τα 50 τους χρόνια. Εκτός αν είναι άντρες. Από την άλλη πλευρά αν δεν ήμουν σε αυτή την ηλικία δεν θα είχα την χαρά να κάνω φέτος την Κυπριανή.
«Με ξάφνιασε πολύ το τέλος της Μάγισσας. Σε αυτή τη σειρά δε γίνεται ακριβώς happy end»
Τι είναι για εσάς λοιπόν η Κυπριανή; Πώς διαχειριστήκατε την μεταφυσική και υπερφυσική αυτή τηλεοπτική περσόνα;
Στη Μάγισσα, ήταν σα να έπαιξα σε ένα παραμύθι και «έχτισα» αντίστοιχα μία παραμυθένια ηρωίδα. Έφτιαξα πρώτα την εξωτερική της εμφάνιση, με τα μακριά άσπρα μαλλιά που συμβολίζουν τη δύναμή της. Αυτό που ήθελα κυρίως ήταν να έχει έναν λόγο άμεσο και καθημερινό χωρίς στόμφο. Γιατί όσο πιο κανονικά μιλάει, τόσο πιο επικίνδυνη γίνεται. Ήταν ένας δύσκολος ρόλος, δούλευα πρώτη φορά σε καθημερινή σειρά και ήταν πολύ μεγάλος ο όγκος της δουλειάς. Δεν σας κρύβω ότι κουράστηκα, αλλά είμαι τρομερά ευχαριστημένη που έκανα αυτή τη δουλειά. Πρώτον γιατί το έφερα εις πέρας, δεύτερον γιατί το έφερα εις πέρας καλά και τρίτον γιατί μου δίνει μία μεγάλη ευχαρίστηση που ο κόσμος αναγνώρισε και αναγνωρίζει αυτό που έκανα.
Δεν νομίζω να έχετε παράπονο. Είστε από τις ευλογημένες αυτή της δουλειάς που ότι και αν έχετε κάνει έχει αναγνωριστεί.
Δεν έχω κανένα παράπονο, αλλά ήταν και η πρώτη φορά που έπαιζα έναν τόσο δημοφιλή ρόλο, παρόλο που έχω κάνει 25 σειρές στην τηλεόραση. Βρέθηκα πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη, έβγαινε κόσμος από τα μαγαζιά και μου φώναζαν «Α, Κυπριανή, Κυπριανή». Πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ και όλοι μου απευθύνονται πια με αυτό το όνομα. Δεν μου έχει ξανασυμβεί αυτό με κανέναν ρόλο στον κινηματογράφο ή στην τηλεόραση.
Η Κυπριανή είναι κυνική, σκληρή, δυναμική. Υπάρχει κάτι που αγαπά πολύ; Θα προλάβει στα επεισόδια που μένουν να μας δείξει μία άλλη της πτυχή;
Αγαπά με τους δικούς της όρους και ίσως αυτό τελικά να μην είναι πραγματική αγάπη. Θέλει οι άνθρωποι γύρω της να είναι χρήσιμοι και να κάνουν αυτό που πρέπει. Θέλει ο γιος της και τα εγγόνια της να τιμούν τη σειριά τους και να είναι πρώτοι.
Μόνο επειδή είναι κόρη του συζύγου σας, αντιπαθείτε τη Θεοφανώ; Υπάρχει κάποιος άλλος λόγος που δεν γνωρίζουμε;
Βαθύς είναι ο λόγος και ναι, ήταν η απιστία. Τώρα μπαίνει σε μία αψιμαχία μαζί της, γιατί αναμετριούνται πια, δύο αντίθετες δυνάμεις. «Εδώ που φτάσαμε, είναι ή εσύ, ή εγώ» έχει πει χαρακτηριστικά η Κυπριανή στη Θεοφανώ.
Αντιπροσωπεύουν το καλό και το κακό οι δύο γυναίκες, που θα αναμετρηθούν στο φινάλε;
Ακριβώς.
Σας αρέσουν τα happy end στις ιστορίες; Πρέπει το «καλό» πάντα να κερδίζει στο τέλος; (σ.σ έχει γραφτεί πως τη νικά η καλή μάγισσα Θεοφανώ)
Όχι απαραίτητα. Και σε αυτή τη σειρά, δεν γίνεται έτσι. Με ξάφνιασε πολύ το τέλος της Μάγισσας, γιατί έχει κάποιες σοβαρές ανατροπές στους ήρωες της. Όταν έφτασαν τα σενάρια των δύο τελευταίων επεισοδίων στα χέρια μας, ήμασταν στο γύρισμα και άκουγες από όλους τους ηθοποιούς που τα διάβαζαν παράλληλα, την έκπληξή τους. Ακουγόταν από παντού ένα «Δεν είναι δυνατόν!»
Bloggers
