Δανάη Σκιάδη: «Τα φαινόμενα βίας στους ανήλικους, είναι ένας συναγερμός που χτυπάει για όλους μας»

Η Δανάη Σκιάδη έκανε το ξεκίνημά της στην βραβευμένη ταινία του Ντένη Ηλιάδη Hardcore το 2004 και μόλις είχε ολοκληρώσει τις σπουδές της, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών στη Φιλοσοφική Αθηνών αλλά και στη δραματική σχολή του Γιώργου Κιμούλη. Και όλα, πήραν στη συνέχεια τον δρόμο τους, με έναν μαγικό τρόπο. Όσο αγάπησε το σινεμά, άλλο τόσο αγάπησε την τηλεόραση και το θέατρο. Κατάφερε να μην αναλωθεί σε πράγματα που δεν της ταίριαζαν ή δεν την αντιπροσώπευαν.

Το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που κρύβει εξέλιξη και μία ανησυχία είναι το ζητούμενό πλέον και στην τηλεόραση, όπως μας λέει χαρακτηριστικά στη συνέντευξή μας στο Queen.gr. Σε λίγες μέρες ξεκινά τον δεύτερο κύκλο και το δεύτερο ταξίδι της, στην Έρημη Χώρα, τη μίνι σειρά της ΕΡΤ, που προκάλεσε αίσθηση από την περσινή χρονιά.

Με την ηθοποιό, μιλάμε για έναν άλλο υπέροχο ταξίδι, εκείνο της μητρότητας και η Δανάη Σκιάδη, μοιράζεται τις σκέψεις μαζί μας για το μείζον θέμα της βίας στα παιδιά. Είτε είναι θύματα ή ακόμη και θύτες.

«Αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι και πόσο καλλιτεχνικά ανήσυχες είναι κάποιες σειρές»

Πιστεύετε ότι ο δρόμος που ακολουθήσατε στην τέχνη, σας βοήθησε και εσάς προσωπικά στο να γίνεται καλύτερη ως άνθρωπος; Μέσα από αυτή την ιδιαίτερη διεργασία της αναζήτησης ή ακόμη και της αμφισβήτησης;

Θα έλεγα ότι η τέχνη και η ζωή είναι σε συνεχή διάλογο και με έναν τρόπο αυτές οι δυο, αλληλοεπιδρούν και τροφοδοτούν η μία την άλλη. Η προσωπική μου σχέση με τα πράγματα επηρεάζει άμεσα την προσωπική μου σχέση με την τέχνη μου. Και κάθε μέρα, προσπαθείς να γίνεσαι καλύτερη.

Νιώθετε ότι ως καλλιτέχνης έχετε μία ξεχωριστή ευθύνη για τα μηνύματα που περνάει μέσα από έναν ρόλο ο ηθοποιός, ή είναι απλά ο φορέας και είναι στην κρίση του κοινού για το πώς θα το εκλάβει;

Ο ηθοποιός δεν είναι φορέας μηνυμάτων. Ο καλλιτέχνης μετουσιώνει το πραγματικό σε συμβολικό, ώστε ο θεατής ταυτιζόμενος με το χαρακτήρα του και εμπλεκόμενος στην ιστορία που παρακολουθεί, να έρθει σε επαφή με τα δικά του ερωτήματα, να του ανοιχτούν καινούργια και να μπορέσει να βρει έναν νέο τρόπο να προσεγγίσει την πραγματικότητα που είναι έτσι κι αλλιώς ακατανόητη. Και με τον τρόπο αυτόν, να την αντέξει και γιατί όχι και η πραγματικότητα να αποτελέσει έμπνευση για αυτόν. Αυτή νιώθω ότι είναι η αποστολή και η λειτουργία του καλλιτέχνη, αυτό που κάνει η τέχνη είναι μία εγκάρσια καθολική επίδραση σε εκείνον που έρχεται σε επαφή μαζί της.

Για ποιο λόγο επιλέξατε να γίνετε ηθοποιός; Είχατε κάποιους φόβους στην αρχή, κυρίως πρακτικής φύσεως, γιατί είναι ένα επάγγελμα συνεχών προκλήσεων αλλά και πολλών δυσκολιών;

Το να γίνω ηθοποιός, το να ασχοληθώ επαγγελματικά με την υποκριτική ήταν για μένα μία ανάγκη. Συνειδητή μεν, ανάγκη δε. Η οποία δεν προέκυψε κάποια στιγμή. Είναι σαν να προϋπήρχε και δεν ήταν σίγουρα αποτέλεσμα μιας επεξεργασίας δεδομένων σε σχέση με επαγγελματικό προσανατολισμό. Σπούδαζα ήδη στο πανεπιστήμιο (σ.σ στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών) αλλά ήταν αυτό που ήξερα εξαρχής ότι ήθελα και έπρεπε να κάνω και γι’ αυτό το έκανα. Και για τον λόγο αυτόν, δεν ένιωσα καθόλου φόβο.

Υπήρξε μία κομβική στιγμή μεγάλης χαράς ή επιβράβευσης στο ξεκίνημά σας; Που σας βοήθησε πολύ στον δρόμο και στον τρόπο που θέλατε εσείς να χειριστείτε την καριέρα σας;

Στο ξεκίνημά μου, η χαρά ήρθε από το ίδιο ακριβώς αυτό το ξεκίνημα, από την πρώτη μου ταινία, που ήταν μια κινηματογραφική ταινία και έτσι μου έδωσε το βάπτισμα του πυρός σε έναν κόσμο που αγαπούσα από παιδί. Σίγουρα η χαρά αυτή και ήταν μία πολύ σημαντική αρχή γιατί ξεκίνησα, κάνοντας κάτι που ήθελα. Αλλά όπως σας είπα και πριν, ακόμα κι αν δεν είχε συμβεί αυτό, θα έχει συμβεί κάτι άλλο.

Από την στάση της ζωής σας μέχρι στιγμής, έχουμε καταλάβει πως δεν σας αρέσει η έκθεση. Σας προβληματίζει πως ένας μεγάλος αριθμός όσων χρησιμοποιούν πια τα social media, το κάνουν απλά για να εκτονώσουν τον θυμό τους ή κάποιοι άλλοι γιατί πιστεύουν ότι με τα hate comments και την κριτική θα γίνουν αξιοπρόσεκτοι;

Η έκθεση είναι κάτι που μου συμβαίνει, γιατί η ίδια η δουλειά μου εμπεριέχει την έκθεση. Η έκθεση της προσωπικής ζωής, είναι μια άλλη ιστορία. Σε κάθε εποχή υπάρχουν τρόποι, χώροι που οι άνθρωποι μπορούν να εκθέσουν τη ζωή τους, μπορούν να διεκδικήσουν την προσοχή και τα λοιπά. Και τα social media είναι ένας κόσμος στον οποίο μέχρι ενός σημείου μπορώ να λειτουργήσω και με τον τρόπο που εγώ μπορώ και θέλω να το κάνω. Οπότε, με αφορούν, στο βαθμό που με αφορούν. Από κει και πέρα, τα πάντα είναι σχετικά και σίγουρα έχουν να κάνουν πάρα πολύ με την χρήση που κάνει ο καθένας. Αναλόγως τη χρήση τα πράγματα μπορεί να είναι επικίνδυνα, ενδιαφέροντα, λειτουργικά, αστεία, αδιάφορα, ανόητα, χάσιμο χρόνου.

Αισθανθήκατε κάποια στιγμή άβολα με μία ερώτηση ή με μία κριτική προς εσάς;

Ναι, σίγουρα έχει συμβεί μέσα σ’ αυτά τα χρόνια, αλλά για να πω την αλήθεια δεν τα συγκρατώ. Ωστόσο, η εμπεριστατωμένη κριτική ή μια ερώτηση που σε κάνει να νιώσεις άβολα -αλλά αυτό δε σημαίνει ότι σε προσβάλει ούτε έχει τίποτα το επιθετικό-, είναι καλοδεχούμενες.

Πώς θα γίνει η μετάβαση του ρόλου σας ως Μαρίνα, στον δεύτερο κύκλο της Έρημης Χώρας; Πόσο αλλάζει η διαδρομή της στην ιστορία;

Στο δεύτερο κύκλο της Έρημης Χώρας, θα έλεγα ότι η Μαρίνα έρχεται αντιμέτωπη με τις πράξεις, τις αποφάσεις, τις επιλογές που έκανε στον πρώτο κύκλο. Έρχεται αντιμέτωπη ουσιαστικά με τον ίδιο τον εαυτό της, με το τι θέλει και μέσα σε ποιον δικό της κόσμο βρίσκεται. Ταυτόχρονα το παρελθόν, η ζωή της μέχρι σήμερα έρχεται να της δώσει απαντήσεις σε σχέση με το μέλλον και η Μαρίνα αυτή, του δεύτερου κύκλου προσβλέπει στην λύτρωση. Αγάπησα τη Μαρίνα και για το φως αλλά κυρίως για το σκοτάδι της. Είναι μια ηρωίδα που παίρνει την ευθύνη των αποφάσεων της. Λειτουργεί με γνώμονα το συναίσθημά της, το οποίο είναι ο τρόπος της να σκέφτεται. Η Μαρίνα έχει μια επαναστατική φύση και ταυτόχρονα είναι τόσο εύθραυστη. Αυτό την κάνει πολύ γοητευτική. Είναι γενναία γιατί πιστεύει στην αγάπη.

Θέλω να μου μιλήσετε για τη συνεργασία σας με τον Γιώργο Κέντρο. Λειτουργεί ένας καλός παρτενέρ σε μία δουλειά και ως ώθηση για εσάς; Έχει συμβεί το αντίθετο;

Έχει σίγουρα μεγάλη σημασία με ποιους ανθρώπους συνεργάζεσαι στη δουλειά σου και η συνάντηση με το Γιώργο Κέντρο ήταν για μένα μία πραγματικά ευτυχής συνάντηση. Νιώθω τυχερή που συναντηθήκαμε και που γίναμε φίλοι. Είναι σπάνιες αυτές οι συναντήσεις και όταν συμβαίνουν, σου δίνουν πολλή χαρά και έμπνευση.

Έχουμε πια την τηλεόραση που μας αξίζει; Με ποικιλία στα είδη μυθοπλασίας και γενικότερα στα θεάματα;

Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια η ελληνική τηλεόραση έχει κάνει άλματα σε σχέση με τις παραγωγές της. Σε σχέση με το πλήθος των παραγωγών και με τα πολλά διαφορετικά είδη.

Αυτό που πρέπει κυρίως όμως να μας απασχολεί είναι ο τρόπος που γίνονται οι παραγωγές και δεν μιλάω μόνο για το οικονομικό κομμάτι αλλά και για το καλλιτεχνικό. Όχι μόνο, για το πόσο άρτιες είναι-που είναι πολύ σημαντικό γιατί αυτό τις καθιστά και πιο ανταγωνιστικές σε σχέση με την παγκόσμια πραγματικότητα -αλλά και πόσο καλλιτεχνικά ανήσυχες είναι. Αυτό θα πρέπει να είναι οδηγός για την καλύτερη τηλεόραση.

Επικαλούμαι τον ρόλο σας ως νέα μαμά. Όταν πια - και έχουμε δεκάδες περιστατικά τις τελευταίες ημέρες - παιδιά, κακοποιούν παιδιά, δεν έχουμε αποτύχει ως κοινωνία; Έχουν πια σημασία οι αγώνες που κάνουμε καθημερινά για αξίες και ήθη, όταν έχουμε αποτύχει στο πιο σημαντικό πράγμα, στον τρόπο που πρέπει να μεγαλώνουν τα παιδιά μας;

Το φαινόμενο αυτό της βίας στους ανήλικους μπορεί να μην είναι πρωτοφανές. Ωστόσο, πρωτοφανές είναι το πόσο αυξάνονται τα περιστατικά αυτά στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως και αν μη τι άλλο είναι ένας συναγερμός. Ένας συναγερμός που αφορά όλους μας. Αφορά τους γονείς, αφορά τους εκπαιδευτικούς, αφορά το ίδιο το κράτος γιατι πρέπει να βρούμε και να βρει τρόπους να προστατέψει τα παιδιά, να εξηγήσει και να αντιμετωπίσει τη βία. Πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτήν για να καταλάβουμε από που πηγάζει, γιατί αυτό είναι το πιο σοβαρό.

Νιώθω ότι η μεγάλη ευθύνη ανήκει στους ενήλικες. Το γεγονός ότι οι πιο ευαίσθητοι άνθρωποι σ ’αυτό τον κόσμο, τα παιδιά, γίνονται φορείς, θύτες και θύματα αυτής της βίας είναι κάτι που σοκάρει και που πρέπει να ληφθεί επειγόντως υπόψιν. Νιώθω ότι πραγματικά είναι ένας πολύ δυνατός συναγερμός που χτυπάει για όλους μας.