Γιώργος Φασουλάς: «Οι σχέσεις δυσκόλεψαν γιατί όλοι έχουμε ένα ατομικό όραμα, αλλά σπάνια συλλογικό»

Ο Γιώργος Φασουλάς είναι ένας από τους πρωταγωνιστές των «Ηρώων» της Ελένης Γκασούκα, μιας «meta επιθεώρησης», όπως την λέει η ίδια η δημιουργός.

Ο ίδιος είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, αλλά έχει σπουδάσει και στο Τμήμα Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Επιστήμης στο ΕΚΠΑ, ενώ έχει παρακολουθήσει μαθήματα κλασσικής και ηλεκτρικής κιθάρας, κρητικού λαούτου και μπουζουκιού.

Με αφορμή την πρεμιέρα της παράστασης που είναι στις 31 Οκτωβρίου, ο ηθοποιός μίλησε στο Queen για το ποιος ήταν ο δικός του αγαπημένος «ήρωας», για τα social media -με τα οποία πρόσφατα ασχολήθηκε- αλλά και για τον λόγο που οι σχέσεις σήμερα έχουν γίνει πιο δύσκολες.

Πρωταγωνιστείς στην παράσταση «Ήρωες» της Ελένης Γκασούκα. Για σένα ποιος θεωρείται «ήρωας» σήμερα;

Νομίζω ότι ήρωας σήμερα είναι αυτός που παρά τις δυσκολίες, τις καταπιέσεις και τις ευκολίες της εποχής, επιλέγει να δρα και να υπάρχει σε συνάρτηση με τους άλλους ανθρώπους και για τους άλλους ανθρώπους.

Στη φαρέτρα του έχει φαντασία, αλληλεγγύη, χιούμορ και παιδικότητα.

Ποιος ήταν ο δικός σου «ήρωας», όταν ήσουν μικρός;

Όταν ήμουν μικρός η μεγάλη λεγεώνα ηρώων ήταν αρχικά η «οικογένειά» μου. Όλοι είχαν μια ηρωική στάση με τον τρόπο τους. Μετά πειρατές, ιππότες, δράκοι, μάγισσες και όλα αυτά τα ωραία πλάσματα της φαντασίας.

Οι «Ήρωες» είναι μια παράσταση στα όρια της επιθεώρησης, σύμφωνα και με την δημιουργό. Τα τελευταία χρόνια πιστεύω πως οι θεατές δεν έχουν καθόλου ανοχή στη σάτιρα σε σχέση με τις δεκαετίες των 90’s και των 00’s, για να μην αναφερθούμε στο σατιρικό δράμα της αρχαιότητας. Πού πιστεύεις οφείλεται αυτό;

Πιστεύω ότι κάθε εποχή έχει τους δικούς της μύθους, τα δικά της σύμβολα και χαρακτηριστικά που είτε γκρεμίζονται είτε μένουν αναλλοίωτα με την πάροδο του χρόνου.

Έχουν υπάρξει πάρα πολλές κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές, διεκδικήσεις που μας ταρακουνούν και μας κάνουν να βλέπουμε και να ονομάζουμε την πραγματικότητα διαφορετικά.

Αυτό αλλάζει και τη σάτιρα αλλά και τον τρόπο που την αντιλαμβανόμαστε. Πάντως από ότι έχω ψάξει πάντα υπήρχε ο συντηρητισμός και η μη ανοχή της ελληνικής κοινωνίας, όχι μόνο απέναντι στη σάτιρα αλλά απέναντι και σε άλλα είδη θεάτρου και τέχνης.

Aν ρίξει κανείς μια ματιά στο προφίλ σου στα social media θα δει ότι έχεις 7 μόλις αναρτήσεις. Είναι θέμα χρόνου ότι δεν είσαι τόσο ενεργός στα social media ή θέμα χαρακτήρα/πεποιθήσεων;

Η αλήθεια είναι ότι Instagram για παράδειγμα έκανα σχετικά πρόσφατα. Ακόμα δεν ξέρω να το χειρίζομαι καλά. Αλλά είναι ωραίο γιατί βοηθάει στη δουλειά του ηθοποιού και επίσης ενημερώνεσαι για άλλες δουλειές. Κάποιες φορές μου προκαλούν άγχος οι πολλές πληροφορίες οπότε το χρησιμοποιώ με μέτρο.

Πιστεύεις ότι τα social media έχουν διαστρεβλώσει λίγο το ποιος θεωρείται «ήρωας» σήμερα ή έχουν βοηθήσει στην άφιλτρη ανάδειξη των πραγματικών ηρώων της καθημερινότητας;

Νομίζω ότι τα social media έχουν βοηθήσει πολύ στο να βγαίνουν στην επιφάνεια γεγονότα που μπορεί με άλλον τρόπο να μην έβγαιναν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ενημερωνόμαστε για ηρωικές ή μη ηρωικές πράξεις.

Ταυτόχρονα βέβαια καθορίζουν με συγκεκριμένο τρόπο την άποψη που έχεις για την πραγματικότητα γιατί ενημερώνεσαι και βλέπεις πράγματα που αναρτούν άτομα με κοινούς αξιακούς κώδικες και κοινά ενδιαφέροντα με σένα.

Ένα άλλο άτομο με διαφορετικό κοινωνικό περιβάλλον έχει μια διαφορετική αίσθηση της πραγματικότητας.

Έχεις ασχοληθεί μέχρι στιγμής κυρίως με το θέατρο. Θα σε ενδιέφερε κι ένας ρόλος σε κάποια τηλεοπτική σειρά ή ο παλμός του θεατρικού σανιδιού είναι αυτός που σου έχει «κλέψει» θα λέγαμε την καρδιά;

Τώρα που το σκέφτομαι ο παλμός του θεάτρου μου έχει «κλέψει» και την καρδιά και το χρόνο. Αλλά σίγουρα θα με ενδιέφερε κάποια στιγμή να ασχοληθώ και με την τηλεόραση.

To επάγγελμα του ηθοποιού ενέχει ακόμα το αίσθημα της ανασφάλειας. Eσύ πώς αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός, ενώ ταυτόχρονα σπούδαζες στο Πανεπιστήμιο έχοντας ένα συγκριτικά πιο «σίγουρο» μέλλον;

Η αλήθεια είναι ότι και στο πανεπιστήμιο φαινόταν αβέβαιο το μέλλον. Η ανάγκη μου να ασχοληθώ με αυτό ήταν τόσο ισχυρή και όμορφη που σκεφτόμουν μόνο το παρόν. Όπως για παράδειγμα στο κρυφτό, αν κάτσεις να σκεφτείς για πολύ ώρα αυτό που πρέπει να κάνεις, σε έχουν βρει πριν καν κρυφτείς.

Στον «Συρανό», μία από τις θεατρικές παραστάσεις που συμμετείχες την προηγούμενη σεζόν ο έρωτας ήταν η θεματική και η «μάχη» του πνεύματος με την εξωτερική εμφάνιση. Πιστεύεις πως οι σχέσεις έχουν δυσκολέψει με τα χρόνια επειδή το «φαίνεσθαι» νικάει στις μέρες μας το «είναι»;

Θεωρώ ότι το είναι και το φαίνεσθαι παίρνουν άλλη μορφή σε κάθε εποχή και βρίσκονται συνεχώς σε συνομιλία. Έχω και άλλες σκέψεις για το είναι και το φαίνεσθαι οι οποίες όμως θα είναι βαρετές για το αναγνωστικό κοινό.

Εγώ πιστεύω ότι ο εαυτός του ανθρώπου εξελίσσεται μέσα από τις όμορφες σχέσεις που ανέπτυξε και αναπτύσσει. Οι άνθρωποι σήμερα έχουν στενό χρόνο και χώρο και συνήθως απομονώνονται στο άτομο τους με διάφορους τρόπους.

Όλοι έχουμε ένα ατομικό όραμα αλλά σπάνια ένα συλλογικό. Ίσως για αυτό έχουνε δυσκολέψει οι σχέσεις.

Λένε πως τα παιδιά είναι το πιο δύσκολο κοινό. Εσύ έχεις κάνει και παιδικό θέατρο. Ισχύει κάτι τέτοιο ή τελικά είναι το ανάποδο και οι ενήλικες είμαστε πιο δύσκολο κοινό;

Ναι θα ξανά παίξουμε στην παράσταση μας Το Νησί των Θησαυρών στο θέατρο Πόρτα σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου.

Πρέπει να μπορείς να επιστρέψεις αυτό το δώρο με γενναιοδωρία και να γίνεις κι εσύ για λίγο παιδί. Δηλαδή στα πράγματα απλά και μαγικά. Τί πιο δύσκολο στην ενήλικη ζωή;

Οι παραστάσεις στις οποίες έχεις συμμετάσχει είχαν μέσα και το στοιχείο του τραγουδιού. Εσύ παράλληλα έχεις κάνει και σπουδές σε ωδείο και γνωρίζεις αρκετά μουσικά όργανα. Θα έβλεπες τον εαυτό σου πρωταγωνιστή σε κάποιο μεγάλο musical;

Ωραίο πράγμα το μιούζικαλ εννοείται πως θα ήθελα να συμμετάσχω.

Έχεις πει πως δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος ρόλος που θα ήθελες να παίξεις. Υπάρχει κάποιος ηθοποιός όμως, με τον οποίο θα ήθελες να συνεργαστείς;

Πώ πώ είναι πολλά τα ονόματα δεν μπορώ να επιλέξω κάποιο!