Η Mαρίνα Ψάλτη αποφάσισε λόγω bullying να μείνει εκτός θεάτρου, πριν έρθει ως «δώρο» ο Άγιος Έρωτας

Τη Μαρίνα Ψάλτη πάντα θα τη συνδέουμε ως εικόνα με την τηλεοπτική μορφή της Ελβίρας Κατακουζηνού - Φωτεινού, γραμματέας της Βίρνας Δράκου στη «Λάμψη». Και θεωρεί «παράσημο» αυτή τη σειρά, παρόλο που κάποιοι συνάδελφοί της, είτε την απαρνήθηκαν, είτε τη θεώρησαν δεύτερης κατηγορίας επαγγελματική απασχόληση.

Μετά από πολλά χρόνια στο θέατρο κάνει ένα ηθελημένο και σχεδόν αναγκαστικό pause στην επί σκηνής έκθεση για να αφοσιωθεί στον ρόλο της ως Πετρούλα Μιχαλέα, καθαρίστρια σε οίκο ανοχής και μητέρα του Δημήτρη Γκοτσόπουλου στον Άγιο Έρωτα.

Όπως και όταν ζωγραφίζει πάνω σε μετάξι δημιουργώντας πολύχρωμους κόσμους ελπίδας και ψυχικής ανάτασης, έτσι αισθάνεται και με αυτόν τον ρόλο τη φετινή χρονιά. Μία διέξοδος, ένας τρόπος για να εκφράσει αυτά που δεν μπορεί. Αυτά που εδώ και μήνες κρατά μέσα στην ψυχή της, μετά και την απώλεια του αγαπημένου της συζύγου Γιάννη Φέρτη. Η ζωή κοντά του ένα διαρκές μάθημα ηθικής και αξιών: «Αποφάσισα να μη μιλάω για τον Γιάννη. Όχι μόνο γιατί δεν κάνει και σε εμένα καλό, αλλά γιατί δεν θα τον ήθελε και ο ίδιος. Δεν αγαπούσε να μιλούν δημόσια για αυτόν, από συστολή περισσότερο», όπως μου λέει χαρακτηριστικά λίγο πριν ξεκινήσει η συνέντευξή μας. Τη δική του ευγένεια διαθέτει και η ηθοποιός και δεν είναι περίεργο που οι κόσμοι τους συναντήθηκαν.

«Από τη Λάμψη, όλοι βγάλαμε χρήματα. Δεν το ξεχνώ και κυρίως δεν το σνομπάρω»

Είχα πάντα την αίσθηση ότι η τηλεόραση προέκυψε τυχαία στη ζωή σας, χωρίς να θέλετε να την εντάξετε στην καριέρα σας, αλλά στη συνέχεια, της «χαριστήκατε».

Και όμως την αγαπώ πολύ την τηλεόραση, πραγματικά μου αρέσει. Άλλωστε από την τηλεόραση ξεκίνησα και την καριέρα μου ως ηθοποιός στη Λάμψη. Έμεινα δύο χρόνια εκεί, ήμουν και από τις πρώτες ηθοποιούς που έφυγαν στη συνέχεια, όταν τελείωσε ο ρόλος μου. Και δεν έφυγα επειδή δεν αγαπούσα το μέσο. Απλά εκείνη την εποχή θεώρησα πως πρέπει να κάνω και άλλα πράγματα, να ασχοληθώ περισσότερο με το θέατρο. Εκεί «έριξα» περισσότερο το βάρος μου τα επόμενα χρόνια.

Οι νέοι ηθοποιοί είναι πιο απενοχοποιημένοι με την τηλεόραση; Στο παρελθόν κάποιοι συνάδελφοί σας, συστηματικά την απέφευγαν για να μη χαρακτηριστούν ως «εμπορικοί». Ήταν μία ταμπέλα που δεν επιθυμούσαν να έχουν στο βιογραφικό τους.

Καλά κάνουν οι νέοι ηθοποιοί και ασχολούνται παράλληλα με την τηλεόραση, αλλά και το θέατρο. Γινόταν και την εποχή που ξεκινούσα εγώ την υποκριτική. Μόνο που εμείς οι ηθοποιοί της Λάμψης, αντιμετωπίσαμε τότε και έναν τρομερό ρατσισμό. Ήταν το πρώτο καθημερινό σίριαλ, το θεωρούσαν όμως υπερβολικά εμπορικό, το είχαν «χτυπήσει» πολύ, οι άνθρωποι του χώρου μας. Όμως εγώ θεωρώ πως η Λάμψη για το είδος της, ήταν μία εξαιρετικά έντιμη δουλειά. Από την άλλη πλευρά, όσοι ηθοποιοί δουλέψαμε σε αυτήν, βγάλαμε πολλά χρήματα και γίναμε γνωστοί. Εγώ όλα αυτά, δεν μπορώ να τα ξεχάσω. Και κυρίως δεν τα σνομπάρω. Ήταν μία δύσκολη δουλειά, δεν ήταν εύκολα τα γυρίσματα. Τα κείμενα καταρχάς ήταν πολύ μεγάλα, αυτά που έπρεπε να μάθουμε για κάθε επεισόδιο. Από την άλλη πλευρά, είχαμε και την πολυτέλεια, να είναι στουντιακό το σκηνικό και δεν χρειαζόταν να αλλάζουμε παράλληλα locations με εξωτερικά γυρίσματα. Μεγάλο «σχολείο» ήταν για εμένα η Λάμψη. Είχα μόλις αποφοιτήσει από τη δραματική σχολή και τότε μου έκανε πρόταση η Κάτια Δανδουλάκη για να περάσω από την οντισιόν που έκανε ο Νίκος Φώσκολος. Το πρωί δούλευα και ως καθηγήτρια ζωγραφικής στα εκπαιδευτήρια «Πλάτων».

Αυτό τον ρατσισμό τον οποίο αναφέρατε, τον συναντήσατε και στη συνέχεια στο θέατρο, επειδή ακριβώς προερχόσασταν από τη Λάμψη;

Φυσικά. Πάρα πολύ. Για πολλά χρόνια με «κυνηγούσε» αυτό το θέμα της Λάμψης. Αλλά δεν με ενδιέφερε καθόλου, δεν με επηρέασε. Από το ένα αυτί μου έμπαιναν όσα άκουγα, από το άλλο έβγαιναν. Γιατί να σας πω και κάτι ακόμη; Κάποιοι από εκείνους τους ηθοποιούς που μας κατηγορούσαν τότε που παίζαμε στη Λάμψη, έπαιξαν στη συνέχεια στη σειρά και το έκαναν μάλιστα και με μεγάλη χαρά (γελάει).

Τα όνειρα που κάνατε ως παιδί είχαν πάντα χρώματα; Γιατί φαντάζομαι πως δεν ήταν τυχαία επιλογή να επιλέξετε για σπουδές την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών;

Ήρθε πολύ φυσιολογικά αυτή η επιλογή, γιατί πριν ακόμη μιλήσω και γράψω ως παιδί, ζωγράφιζα. Πάντα ήταν μία ανάγκη για εμένα η ζωγραφική, μία διέξοδος.

Δεν είναι δύσκολο και στη μελέτη του ρόλου που κάνει ένας ηθοποιός, το να είναι δυσλεκτικός; Χρειάζεται διπλάσιο χρόνο;

Έχω βρει όμως τον τρόπο να το κάνω. Διαβάζω και αντιγράφω, δηλαδή ξαναγράφω τα λόγια του ρόλου μου σε ένα χαρτί. Έχω καταναλώσει πολλά μπλοκ μέχρι στιγμής στην καριέρα μου (γελάει). Η δυσλεξία επειδή εμπεριέχει και τη διάσπαση προσοχής, θέλει παραπάνω προσπάθεια και δουλειά.

Η πρόταση για τη σειρά, φαντάζομαι προέκυψε σε μία εποχή που και εσείς αναζητούσατε μία αποφόρτιση και ένα καταφύγιο στα επαγγελματικά.

Μου τηλεφώνησε ο παραγωγός, ο Διονύσης Παναγιωτάκης και μου πρότεινε τον ρόλο. Δεν είχα ξανακάνει κάτι παρόμοιο σε καθημερινή σειρά. Του απάντησα αμέσως θετικά γιατί δεν ήθελα από την άλλη πλευρά να ασχοληθώ με το θέατρο. Πέρασα λίγο δύσκολα τα τελευταία χρόνια. Δεν ήθελα να συνεχίσω.

Η δυσκολία αφορούσε ενδεχομένως και κακό κλίμα συνεργασίας, θέμα συμπεριφορών;

Ακριβώς.

Τι χαρακτηριστικά είχαν αυτές οι συμπεριφορές; Τι δεν ανέχεστε πια και βάζετε μία κόκκινη γραμμή που χωρίζει τη δική σας αξιοπρέπεια από την αυθαιρεσία των γύρω σας;

Ακόμη και αν είναι και πιο κουραστική η τηλεόραση σε σχέση με το θέατρο, σε επίπεδο προετοιμασίας. Αλλά μία σειρά, σου δημιουργεί μία ευχάριστη ποικιλία. Με τη συνεχή αλλαγή των σκηνών, των locations, με το ενδιαφέρον που έχει το σενάριο σε όλες του τις πλευρές.

Πάντα συζητάμε με γυναίκες ηθοποιούς για τα θέματα ηλικιακού ρατσισμού, οικονομικών ανισοτήτων και απομόνωσης σε πολλά πεδία δημιουργίας, ενώ δεν θα έπρεπε. Γιατί είμαστε ακόμη πολύ πίσω στην επίλυση αυτών των θεμάτων;

Γιατί η ίδια η κοινωνία δεν είναι ακόμη έτοιμη να τα αλλάξει και να τα επιλύσει. Γίνονται πολύ αργά βήματα. Ο ηλικιακός ρατσισμός ακόμη υφίσταται. Όταν παίρνεις μία 40χρονη ηθοποιό για να σου παίξει τη γιαγιά και όχι μία μεγαλύτερης ηλικίας, δεν είναι αυτό ρατσισμός;

Δεν έχει ευθύνη και ο δικός σας χώρος, αυτό που λέμε το δικό σας «σινάφι»;

Δεν φταίει. Γιατί ακολουθεί το γενικότερο κοινωνικό ρεύμα. Ούτε και στις αμοιβές μας ως γυναίκες πιστεύω ότι κερδίσαμε πολλά. Με όσα συμβαίνουν, κάποιες μέρες αισθάνομαι αισιόδοξη στο ότι μπορεί κάτι να αλλάξει, άλλες νομίζω ότι πέφτω σε βαθύ πηγάδι. Η ταχύτητα των αλλαγών, είναι ταχύτητα χελώνας. Το μόνο που με χαροποιεί είναι πως η νέα γενιά των ηθοποιών είναι καλύτερη από τη δική μας, όπως ενδεχομένως εμείς ήμασταν καλύτερη γενιά από την προηγούμενη. Είναι μία πιο μορφωμένη γενιά, παιδιά διαθέσιμα στο να εκτεθούν περισσότερο, πιο διαβασμένοι σε όλα και με πολλά ταλέντα στην υποκριτική, στο τραγούδι και στον χορό.

«Θα μάθουμε πολλά πράγματα για το παρελθόν του Νικόλαου στον Άγιο Έρωτα»

Είστε αρκετά χειριστική ως μητέρα στον ρόλο σας στον Άγιο Έρωτα. Νιώθει ο Νικόλαος μία ηθική υποχρέωση να βρει ποιος οδήγησε στην αυτοκτονία την αδελφή του, αλλά εσείς τον πιέζετε και συχνά βασανίζεται με την ιδιότητά του ως ιερέας. Δεν μπορεί λόγω αυτού, να εκδικηθεί όπως εσείς θέλετε.

Είμαι αρκετά χειριστική και αυτό ήταν το ωραίο στοιχείο του ρόλου μου, όταν διάβασα στην αρχή το σενάριο. Εκεί που είναι τρυφερή μαζί του και βουρκώνει, στα ξαφνικά αλλάζει και γίνεται πιο σκληρή. Του επιβάλλει το τι να κάνει και τον φορτώνει με βάρη που δεν είναι ανάλογα με τον δρόμο της ιεροσύνης τον οποίο ακολουθεί.

Μήπως και εκείνη αισθάνεται ενοχές γιατί δεν πρόλαβε το κακό με την κόρη της;

Μπορεί. Καμιά φορά σκέφτομαι πως δεν ξέρω τι γίνεται με την ψυχοσύνθεση αυτής της γυναίκας. Μου αρέσει που έχω την έκπληξη του σεναρίου. Ο χαρακτήρας της, είναι μία σύνθεση πραγμάτων. Κάποια στιγμή αναρωτήθηκα για ποιο λόγο ενώ είναι και εκείνη θρησκευόμενη, έχει γιο παππά, έχει αυτό το επάγγελμα και δουλεύει ως καθαρίστρια στον οίκο ανοχής. Μου εξηγήθηκε τότε από τους σεναριογράφους, πως δεν γινόταν διαφορετικά, γιατί η οικογένειά της, είχε φάκελο κοινωνικών φρονημάτων. Ο σύζυγός της και πατέρας του Νικόλαου, έφυγε ως αντάρτης στο βουνό κατά τον Εμφύλιο.

Άλλα παιδιά κατέληγαν σε ιδρύματα. Λόγω αυτής της απουσίας κανείς δεν γνωρίζει τον Νικόλαο και δεν μπορεί να τον αναγνωρίσει. Ούτε στην πόλη όπου μεγάλωσε, ούτε και στη Στέρνα, όπου δούλεψε αργότερα στα χωράφια των Μαρκόπουλων η κόρη μου, η Χαρά.

Και φαντάζομαι σε αντιδιαστολή με την πρόσφατη εμπειρία σας στο θέατρο, συναντήσατε ανθρώπους σε αυτή τη σειρά, με τους οποίους σας ενώνουν κοινοί κώδικες συνεργασίας.

Είναι όλοι τους εξαιρετικοί στο καστ του Άγιου Έρωτα. Έχω εντυπωσιαστεί και με τους νέους ηθοποιούς, σε ηλικία και εμπειρία. Είναι μία πολύ ευχάριστη και σοβαρή δουλειά που γίνεται από όλους μας με συνέπεια και χαρά. Από την άλλη πλευρά είναι πολύ υψηλό το επίπεδο του σεναρίου. Ασχολείται με μία χρονική περίοδο μετά τη δεκαετία του ’50 στην ελληνική επαρχία και ήταν πολύ εύκολο να πέσουν σε γραφικότητες οι σεναριογράφοι. Τις απέφυγαν όμως αυτές τις παγίδες.

Όταν θα αντιληφθείτε ως μητέρα του Νικόλαου, ότι ο γιος σας τρέφει συναισθήματα για τη Χλόη ποια θα είναι η αντίδρασή σας; Θα σας ενδιαφέρει περισσότερο ότι το σχέδιό σας για εκδίκηση θα κινδυνέψει ή περισσότερο σας αφορά το δικό του βάσανο;

Και τα δύο θα την απασχολήσουν την Πετρούλα. Ήδη σε κάποιες σκηνές, έχει δείξει πως έχει αντιληφθεί τι συμβαίνει μεταξύ τους. Για αυτό τον λόγο, γίνεται ακόμη πιο χειριστική μαζί του. Έχουν «καταστρώσει» εδώ και καιρό το σχέδιό τους για να ανακαλύψουν το τι συνέβη με τη Χαρά και θα ξαφνικά θα δει τον Νικόλαο, να κάνει «πίσω». Σίγουρα δεν θέλει να εμπλακεί ο γιος της με αυτό το κορίτσι. Όχι γιατί την ενοχλεί η Χλόη, αλλά γιατί έχει πρόβλημα με τον πατέρα της, τον Παύλο Μαρκόπουλο. Που είναι και ο βασικός ύποπτος για όσα συνέβησαν με τη Χαρά.

Συμμετείχατε και στη σειρά «17 κλωστές» του Σωτήρη Τσαφούλια, η οποία μετά την Cosmote Tv κάνει πρεμιέρα και στο πρόγραμμα του Mega (Πρεμιέρα την Κυριακή 3 Νοεμβρίου στις 22.30). Πώς ήταν αυτή η εμπειρία σε μία σειρά που χαρακτηρίστηκε πρωτότυπη αλλά και σκληρά ρεαλιστική;

Ήταν υπέροχη η εμπειρία, σε ένα υπέροχο μέρος, στα Κύθηρα όπου έγιναν και τα γυρίσματα. Μείναμε για αρκετό καιρό εκεί και όλοι μας ζήσαμε μία μοναδική εμπειρία. «Ξέφυγα» απ΄ όλα δουλεύοντας παράλληλα. Έμενα και στο σπίτι που έχει η Μιρέλλα Παπαοικονόμου (και σεναριογράφος της σειράς) στο νησί και κάναμε πολύ ωραία παρέα.