Εθελόντριες της φωτιάς: Ραντεβού στα καμένα με μια πυροσβέστη και μια διασώστρια ζώων

Κυριακή απόγευμα, αντί να έχει τα πόδια της βυθισμένα στην άμμο κάποιας παραλίας, έχει βουτήξει ως τον αστράγαλο, μέσα στις στάχτες. «Αυτές ήταν τα δέντρα της γειτονιάς μου» λέει η 50χρονη Κατερίνα Κατσαρού.

Λίγες ώρες μετά τη φωτιά, πήρε ένα σάκο με νερό και τροφή και ξεκίνησε να βρει την αλεπού που είχε γλιτώσει από την πυρκαγιά και μισοκαμένη έτρεχε πανικόβλητη στην περιοχή. Μαζί της πήγαν και δυο φίλες.

«Οι τρεις μας, σε απέραντες καμένες εκτάσεις μέσα σε μια σιωπή θανάτου. Την επόμενη ημέρα, γίναμε έξι. Σκεφτήκαμε να φτιάξουμε μια ομάδα στο facebook. Υπήρξε ανταπόκριση. Ερχονται παρά τη ζέστη για να ζωντανέψουν το δάσος» λέει η Κατερίνα, δημιουργός του γκρουπ «Ψάχνοντας για ζωή στο δάσος του Καρέα» τα μέλη του οποίου κάνουν εξορμήσεις στο βουνό, με σκοπό να βοηθήσουν τραυματισμένα και ανήμπορα ζώα.

Μικρά παιδιά με τους γονείς τους, παρέες, φοιτητές, δένουν λεκάνες με νερό και τροφή στα δέντρα, για τα πουλιά και τους λαγούς που ενδεχομένως έχουν επιβιώσει μέσα στα αποκαΐδια του Υμηττού.

«Τη δεύτερη ημέρα είδαμε κάτι νυχτεριδούλες. Την επομένη τρεις μεγάλες χελώνες κι ένα μικρό. Καμένες όλες αλλά ζωντανές». Οπως περιγράφει, «σημαδεύουμε τα δέντρα για να περάσουμε να πάρουμε τις επόμενες ημέρες να μαζέψουμε τα πλαστικά μπολ».

Η απελπισία των πρώτων ημερών που όπως λέει «βρίσκαμε μόνο νεκρά σκαντζοχοιράκια και σαυράκια που είχαν πεθάνει από ασφυξία» μετατράπηκε ξαφνικά σε χαμόγελο: «Ανοίξανε οι μυρμηγκοφωλιές. Ενδειξη ζωής μέσα στα αποκαΐδια. Ταίζουμε μέχρι και τα μυρμηγκάκια- είναι πηγή αισιοδοξίας μέσα στην καταστροφή. Και οι πέρδικες είναι ζωντανές» λέει αναφερόμενη στο σμήνος που έκοβε βόλτες εκεί που τώρα ακόμα μυρίζει κάρβουνο. Στο χώμα σκορπίζουν σπόρους για τα πουλιά.

«Σήμερα είδες κάτι;» τη ρωτάω. «Μια καρακάξα, κάτι δεκαοχτούρες και ένα γεράκι». Παρόλο που όπως λέει «δεν ξέρω πολλά από δάση» και ενώ «δεν είχα συμμετάσχει σε παρόμοια πρωτοβουλία ποτέ γιατί δεν είμαι φαν των Σωματείων» έγινε μαζί με τους υπόλοιπους «λαγωνικό» της ελπίδας μέσα στην καταστροφή.

ΑΠΟ ΑΝΕΡΓΗ ΝΟΣΗΛΕΥΤΡΙΑ, ΕΘΕΛΟΝΤΡΙΑ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ

Την ημέρα που καιγόταν ο Υμηττός, η 23χρονη Χριστιάνα Βιρβιροπούλου από την Νίκαια, έμεινε 14 ώρες στην υπηρεσία της. «Ολη τη νύχτα ήμαστε σε επιφυλακή. Γύρισα στο σπίτι στις 10 το πρωί του Σαββάτου» λέει. Στο κινητό της, βρήκε δεκάδες αναπάντητες και μηνύματα, από φίλους που ανησυχούσαν. «Πριν φύγω για τη βάρδια, η μητέρα μου μου είπε ότι είναι περήφανη, γιατί βλέπει ότι πάω να κάνω κάτι ανιδιοτελώς και με πολλή αγάπη».

Πριν από τρία χρόνια, παράλληλα με τις σπουδές της στην Νοσηλευτική, είχε δώσει εξετάσεις για να γίνει εθελόντρια Πυροσβέστης. «Ο 65άρης σωλήνας είναι βαρύς για γυναίκα. Ομως τα καταφέρνω» λέει η νεαρή εθελόντρια.

Ελαβε την ειδική εκπαίδευση από τους Αξιωματικούς του Πυροσβεστικού Σώματος, συμμετείχε σε ασκήσεις προετοιμασίας και ετοιμότητας που διοργανώνει το Πυροσβεστικό Σώμα και απέκτησε την Ειδική Υπηρεσιακή Ταυτότητα: «Εγινα εθελόντρια από ένα στοίχημα. Κάποιος μου είπε ότι δεν μπορώ να το κάνω και τελικά όχι μόνο τα κατάφερα αλλά αγάπησα τόσο αυτή τη δουλειά και σκέφτομαι να δώσω Πανελλαδικές για να μπω μόνιμα στο Σώμα».

Συνειδητοποίησε πόσο αγαπάει τη δουλειά, όταν έσωσε τον παππού της από πυρκαγιά που ξέσπασε στο διαμέρισμά του: «Είχε βάλει το νερό στη φωτιά να βράζει και πάνω στο μάτι έλιωνε ένα πλαστικό σκεύος. Μύριζε καμένο όλη η πολυκατοικία. Αρχισα να ελέγχω τους ορόφους ώσπου έφτασα στο σπίτι του παππού. Τον βρήκα μέσα στη φωτιά και τον έβγαλα έξω».

Αυτή την περίοδο είναι άνεργη. «Εργαζόμουν σε καφετέρια αλλά έγιναν περικοπές» αναφέρει. Στο μέλλον θα ήθελε να αποκτήσει τα διακριτικά του μόνιμου Πυροσβεστη. «Αυτά τα σήματα στη στολή και ο μισθός είναι τα μοναδικά στοιχεία που διαχωρίζουν τον μόνιμο από τον εθελοντή» λέει τονίζοντας πόσο δυσκολεύτηκε να αποκτήσει τα Μέσα Ατομικής Προστασίας, το κράνος, τις μπότες, την περισκελίδα, τα γάντια και το χιτώνιο.

«Δυστυχώς δεν μας προμηθεύει κανείς με τον εξοπλισμό που κοστίζει περίπου 1500 ευρώ. Πέρασαν δύο χρόνια μέχρι να τα αποκτήσω όλα, με μεγάλο κόπο».

«Δεν υπάρχουν πολλές γυναίκες στο Σώμα» παρατηρεί η Χριστιάνα. «Δεν είναι εύκολη δουλειά. Για να αντέξεις πρέπει να σου αρέσει να βοηθάς τους ανθρώπους και να σου αρέσει να τους βλέπεις χαρούμενους και ασφαλείς. Πρέπει να διατηρείς την ψυχραιμία σου στις δύσκολες στιγμές». Την ρωτάω αν φοβάται την ώρα της «μάχης»: «Οταν νιώσεις τη φοβερή θερμότητα της φωτιάς να σε πλησιάζει, πρέπει να τιθασεύσεις τον φόβο και να εξορθολογίσεις τον πανικό. Το κλειδί είναι να ακούς τις εντολές των ανωτέρων και να μην κάνεις ηρωισμούς. Πρέπει να ξέρεις καλά τί κάνεις και που πας. Και να μην περιμένεις ανταλλάγματα. Εμένα μου αρκεί ένα χαμόγελο ανακούφισης και ένα ευχαριστώ».