Σ’αγαπώ γι’αυτό σ’αφήνω…

Με τι ξεκινάνε κάτι τέτοια κείμενα, να δεις… Α, ναι! Το παρόν δεν είναι διαφημιστικό. Τώρα μπορούμε να πάμε παρακάτω. Είχα καιρό να ερωτευτώ ένα βιβλίο. Το έπαθα. Με το «Ο βασιλιάς της» του Χωμενίδη. Τι είναι λοιπόν «Ο βασιλιάς της»; Είναι η αποκατάσταση της Τιμής, ενός εκ των διασημότερων «κερατάδων» στην Ιστορία της ανθρωπότητας: Του Μενελάου.

Αυτού που είχε την τύχη και την ατυχία, ταυτόχρονα, να έχει γυναίκα του την Ωραία Ελένη. Την ωραιότερη όλων.

Σε αυτό το βιβλίο, λοιπόν, ο Χρήστος, δεν αποκαθιστά μια και καλή την Τιμή και την… αλήθεια, σχετικά με την πιο πολυθρύλητη απιστία αλλά σου αλλάζει την κοσμοθεωρία σου γύρω από τον έρωτα. Την αγάπη.

Γράφει ο Χωμενίδης ως… Μενέλαος:

«Δεν ήταν για σένα, Μενέλαε, η Ελένη...» µου ’χε πει κάποτε ο Οδυσσέας.

«Για κανέναν δεν ήταν. Τέτοια οµορφιά πόσο να την αντέξεις;»

Ακούγονταν πειστικά τα λόγια του. Ότι µε έπνιγε η καλλονή της ή το πένθος της ή η µπερδεµένη, αξεδίψαστη ψυχή της. Έπειθαν. Μα δεν ίσχυαν. Ακούστε τη δική µου αλήθεια.

Την άφησα να φύγει επειδή την αγαπούσα. Και ήξερα, ένιωθα, λαχταρούσα να ξαναρχίσει τη ζωή της αλλιώς. Τι θα πει αγαπάω; Ανάθεµα αν έχετε προφέρει αυτό το ρήµα πέντε φορές σε όλη σας τη ζωή, τις τέσσερις για τη µάνα σας. Το τρέµετε – σας έχουν µάθει να το τρέµετε. Αγαπάω σηµαίνει γίνοµαι εκείνη που αγαπάω. Η µοίρα της δική µου µοίρα. Αν πέθαινε η Ελένη, θα θαβόταν η καρδιά µου. Όταν την είδα να σαλπάρει µε τον Πάρη, φρέσκος αέρας, δροσερός, φύσηξε εντός µου.

«Σου άρπαξε τη γυναίκα το κωλόπαιδο!» Καγχάζω. Μου ανήκε η Ελένη; Δε µας ανήκει τίποτα – το παρελθόν; το µέλλον; ό,τι µπορούµε να αγκαλιάσουµε ή να κουβαλήσουµε στην πλάτη µας; όχι! τίποτα, τίποτα! Τη στιγµή µόνο έχουµε. Και για να µη µας φύγει, τη λιώνουµε µες στην παλάµη µας. Εγώ δεν την έλιωσα τη στιγµή. Την άφησα να φτερουγίσει. Μακριά µου.

Η ιστορία µας βάφτηκε στο αίµα και στο ψέµα. Συνέβησαν όλα διαφορετικά από ό,τι τα έχετε ακούσει, συνέβησαν πάντως και θα ξανασυµβούν χίλιες χιλιάδες φορές ως τη συντέλεια του κόσµου – και λοιπόν; Βρίσκετε τίποτα ωραίο σε αυτά;

Ωραίο ήταν το δειλινό που το ’σκασε η Ελένη µε τον Μενέλαο. Ωραίο ήταν το χάραµα που ανοίχτηκε στο πέλαγος µε τον Πάρη. Παραδοµένη στη θεϊκή χαρά της. Εγκαταλείποντας τα πάντα πίσω της. Αυτό θα έπρεπε να ψάλλουν οι αοιδοί». Αυτό ακριβώς, συμπληρώνεις, σχεδόν αυτόματα αλλά συνειδητά.

Γιατί μερικές φορές το Σ’αγαπώ σημαίνει σ’αφήνω. Ο Παπάζογλου κάποτε του έβαλε και μουσική:

«Τρελή κι αδέσποτη παρόλη την αγάπη

Έτσι σε θέλω και έτσι είσαι αληθινά…»

Σ’αφήνω γιατί θέλω να είσαι πραγματικά ευτυχισμένη. Γιατί σ’αγαπάω, όπως γράφει και ο Χωμενίδης. Σκέψου τι είναι αγάπη. Με καθαρό μυαλό. Όχι του ερωτευμένου. Άλλο ερωτεύομαι άλλο αγαπάω. Για να γίνει αγάπη ο έρωτας θέλει χρόνο και δουλειά. Γι’αυτό και όταν είσαι ερωτευμένος είσαι τόσο κτητικός. Γιατί δεν αγαπάς. Μόλις αγαπήσεις με όλη τη σημασία της λέξης, θα μπορείς να βιώσεις το μεγαλείο να νιώθεις ευτυχία σου την ευτυχία του άλλου, ακόμη κι όταν σε αφήνει. Ή όταν την αφήνεις εσύ για να βρει ξανά την ευτυχία. Μέχρι να βρει έμπνευση και δύναμη ο Χωμενίδης να (ξανά)γράψει την ιστορία του Μενελάου της Ωραίας Ελένης και του Πάρη, ο Μενέλαος πέρα από απατημένος ήταν και υπεύθυνος για το αίμα που χύθηκε στην Τροία… Μια Τροία, που αν ήταν αποκλειστικά στο χέρι του Μενέλαου, δεν θα την έβλεπε ούτε από φωτογραφία. Αρκεί η Ελένη, να ήταν ευτυχισμένη… Κι ας μην ήταν πια Ελένη του. Για τους άλλους. Για εκείνον θα ήταν πιο Ελένη του από ποτέ…

Περιμένω τις εντυπώσεις σου στον προσωπικό μου λογαριασμό στο instagram.