Αυτό το «ΖΗΣΤΕ» της Αριάδνης…

Ένα χαρούμενο, πολύ χαρούμενο κορίτσι. Και το απέδειξε ακόμη και με τον τρόπο που χειρίστηκε τον θάνατο της. Κι όχι επειδή ζήτησε από τους φίλους της να μην κλάψουν. Πώς να μην κλάψεις όταν χάνεις κάποιον αγαπημένο; Ανθρώπινο είναι. Όπως ανθρώπινο ήταν αυτό που ζήτησε η Αριάδνη… Βαθιά ανθρώπινο να μην θες να προκαλείς πόνο ακόμη και με τον θάνατο σου.

Αυτό που δεν είναι ανθρώπινο είναι ο τρόπος που περνάμε τον χρόνο μας, πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Αυτόν τον λίγο χρόνο που έχουμε μέσα στην αιωνιότητα:

«Δεν αξίζει τίποτα παρά οι στιγμές που έχουμε! Να τις περνάτε όμορφα, να μην δουλεύετε πολύ και να ΖΕΙΤΕ!».

Αυτό έγραψε στο τελευταίο της μήνυμα προς όλους εμάς η Αριάδνη. Κι έφυγε… Πέταξε ψηλά. Ή πήγε όπου πάνε οι ψυχές. Εκεί που δεν έχει «ωράρια», προθεσμίες, υποχρεώσεις και ραντεβού. Εκεί που ο χρόνος είναι απεριόριστος. Αν υπάρχει χρόνος…

Άκου παραδοξότητα… Εδώ χάμω που ο χρόνος μας είναι τόσος δα, τον σπαταλάμε. Και εκεί πάνω που δεν υπάρχει πια χρόνος, όπως είπε και η Αριάδνη ΖΟΥΜΕ! Παράδοξο. Όχι. Παράλογο. Τρελό. Σχιζοφρενικό.

Όπως οι ζωές μας. Λάθος. Οι υποχρεώσεις μας. Και στο γράφει αυτό ένας τύπος που για χρόνια ολόκληρα δουλεύει 7 μέρες την εβδομάδα. Και φέτος. Και τώρα. Κυριολεκτικά.

Κάποιες φορές από ανάγκη. Άλλες από τύχη. Τώρα συνειδητά. Για να μην σκέφτομαι.

Τα βράδια της Κυριακής είναι τα χειρότερα μου. Γιατί έχω χρόνο να σκεφτώ. Παιδεμός.

Αυτά της Παρασκευής τα αμέσως επόμενα. Γιατί όταν οι άλλοι σχεδιάζουν τι θα κάνουν το Σαββατοκύριακο, εγώ προετοιμάζομαι για τη δουλειά…

Και πετάω αυτό το «ΖΕΙΤΕ» της Αριάδνης, που δεν είναι της Αριάδνης αλλά δικό μου, αυτό το «ΖΕΙΤΕ», στα σκουπίδια…

Εσείς που δεν έχετε πρόβλημα με τις σκέψεις σας και τις λέξεις σας, που έχετε περάσει τον προσωπικό σας «Κάβο ντόρο», που θέλετε να ζήσετε, ακούστε την Αριάδνη. Και ΖΗΣΤΕ!

Μην παγιδεύεστε στις ανάγκες. Ψέμα. Στις «ανάγκες». Αυτές που σου δημιουργεί μια ζωή που δεν είναι δική σου. Είναι δανεική.

Ανακαλύψτε ξανά τον Θεό των μικρών πραγμάτων, που δεν σου ζητάει νηστείες και προσευχές για να σε πάει στο δικό του παράδεισο, ο οποίος-μάντεψε!- είναι εδώ! Σε αυτή τη ζωή, σε αυτή τη διάσταση. Εδώ.

Και μπορείς να τον βρεις σε ένα ραντεβού χωρίς να κοιτάς το κινητό, στο σινεμαδάκι, σε μια βόλτα, σε ένα ταβερνάκι, στη θάλασσα… Σε έναν περίπατο. Στον χρόνο που τρέχεις για να προλάβεις.

Η Αριάδνη που λάτρευε τους τροχούς, μίσησε τον τροχό που τρέχουμε πάνω του σαν τα χάμστερ στο κλουβί. Και στο είπε. Την άκουσες; Άκουσε τη! Γιατί δεν ξέρεις ποτέ, πότε και πώς θα καταλάβεις ότι ο χρόνος σου, μετράει όντως αντίστροφα…

Περιμένω τις εντυπώσεις σου στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Instagram.