Ο έρωτας θα έπρεπε να είχε μόνο «αρχή»

Κάτσε και σκέψου… Πόσο άλλαξε τη ζωή σου ένας έρωτας; Σκέψου τον εαυτό σου (αλλά και τον άλλον) στην αρχή ενός έρωτα; Σκέψου πόσο πολύχρωμα φαίνονταν όλα… Πόσο έντονα. Πόσο αληθινά εξωπραγματικά και πόσο εξωπραγματικά αληθινά. Σκέψου την τρέλα των στιγμών. Το πάθος. Όλα αυτά που στο τέλος όχι απλά χάνονται αλλά πονάνε. Κι όσο περισσότερο τα έχεις ζήσει τόσο περισσότερο πονάνε. Η μνήμη είναι ούτως ή άλλως ρόδο κι αγκάθι. Όπως ο έρωτας. Ακριβώς.

Δεν υπάρχει κάτι που να κρύβει μεγαλύτερες αντιθέσεις. Είναι ζωή και θάνατος. Ηδονή κι οδύνη. Από τη μια στιγμή στην άλλη. Ο πιο σημαντικός άνθρωπος της ζωής σου γίνεται ο πιο περιττός. Ο πιο επιθυμητός γίνεται ο πιο ανεπιθύμητος. Πολλές φορές όχι με δική σου επιλογή. Κι αυτό είναι που σε σκοτώνει…

Κι όσο καλύτερη ήταν η αρχή, τόσο χειρότερο γίνεται το τέλος. Βλέπεις ο έρωτας δεν πάει ποτέ… χαλαρά. Σε πάει πάντα με χίλια. Πάντα στα κόκκινα. Αλλιώς δεν είναι έρωτας. Μην λέμε τα ίδια…

Γι’ αυτό σου λέω. Ο έρωτας θα έπρεπε να είχε μόνο «αρχή».

Για να ζει ο κόσμος καλά. Για να ζει ο κόσμος ερωτευμένος. Για να είναι καλύτερος ο κόσμος. Να είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Ευαίσθητος. Έντονος. Ψιλοτρελός. Ερωτευμένος.

Κι ας έχουν γεννηθεί τα μεγαλύτερα αριστουργήματα από την οδύνη του τέλους ενός έρωτα. Τα πιο σπαρακτικά τραγούδια, τα μεγαλύτερα θεατρικά δράματα… Όλα αυτά που έχουν νικήσει τον χρόνο. Όλα αυτά που πέρασαν στην Ιστορία ως μοναδικά, ξεχωριστά, μεγάλα και σπουδαία… Διαστροφή; Όχι. Φόβος. Ναι. Γιατί στο πέρασμα του χρόνου ο άνθρωπος φοβάται να ερωτευτεί. Κι όσο μεγαλώνει τόσο περισσότερο φοβάται. Γιατί χάνει το παιδί που έχει μέσα του. Το ξεχνάει. Φοβάται τόσο το τέλος του έρωτα που δεν απολαμβάνει καν την αρχή του. Άλλαξε το. Ερωτεύσου. Με φόρα. Όχι σιγά-σιγά. Σιγά-σιγά δεν έχει…