Μην φοβάσαι να χαρείς!

Δεν ξέρω αν είναι ο covid και όλα αυτά που περνάμε τα τελευταία δυο χρόνια… Ξέρω ότι βλέπω γύρω ολοένα και περισσότερους που φοβούνται να χαρούν. Σε όλα. Στη δουλειά, στην καθημερινότητα, στον έρωτα. Σαν να νιώθουν τύψεις που περνούν καλά, που πετυχαίνουν κάτι, που ζουν ένα μεγάλο πάθος. Άξαφνα το φυσιολογικό είναι το μίζερο, το μαύρο, το θλιβερό. Βλέπουμε τον άλλον να είναι ευτυχισμένος και μας φαίνεται παράταιρος.

Με την εποχή, με τη ζωή, με εμάς…

Δεν είναι. Δεν είναι απλά το φυσιολογικό να θέλεις την ευτυχία. Είναι το ζητούμενο. Και ειδικά καιρούς σαν κι αυτούς, περίεργους και σκοτεινούς, το φως πρέπει να είναι ο στόχος. Η ευτυχία. Να την ψάχνεις, να την επιζητάς και κυρίως να την απολαμβάνεις όταν κι όποτε σου έρθει. Πολλώ δε μάλλον να μην της γυρίζεις την πλάτη. Ακόμη κι αν μετά, σε ένα μήνα ή σε ένα χρόνο, φας τα μούτρα σου. Θα έχεις ζήσει όμως κάποιες στιγμές, μέρες, μήνες, χρόνια ευτυχισμένος. Κι αυτό είναι κάτι. Είναι πολύ. Είναι ευτυχία!

Αρχίζω και αρρωσταίνω με την σκοτεινιά που πάει να μας επιβληθεί. Που πάμε να επιβάλλουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας. Κάνεις κάτι καλό στη δουλειά σου; Απόλαυσε το! Είσαι εντάξει στα προσωπικά σου; Απόλαυσε το! Βρίσκεις έναν καινούργιο έρωτα; Απόλαυσε το! Για όσο κρατήσει…

Μην μιζεριάζεις προκαταβολικά!

Μην σκέφτεσαι τι θα γίνει μετά, πώς θα το πάρει ο ένας και ο άλλος αν σε δουν να νιώθεις ευτυχία! Ας το πάρουν όπως να ‘ναι! Εσύ κράτα την ευτυχία. Ή έστω τη χαρά σου… Το χαμόγελο σου εκείνη την στιγμή που το ζεις. Αγαπάω το μαύρο σαν χρώμα. Είναι το καλύτερο μου. Αλλά όχι για να το φοράω στην ψυχή. Στα ρούχα. Ναι, περάσαμε πολλά ως ανθρωπότητα τα τελευταία δυο χρόνια. Στερηθήκαμε ακόμη και την ελευθερία μας. Αλλά κάπου ώπα. Πέρασε. Και τώρα πρέπει να ζήσουμε ξανά καλά…. Ευτυχισμένοι. Μαζί.