Τη σκέψη της Μαίρης Συνατσάκη για τα 19 παιδιά που σκοτώθηκαν στο Τέξας, την κάνουμε κι εμείς

Για κάθε μαμά όπως κι εγώ, που αφήνω τα κορίτσια μου στο Δημοτικό λίγο μετά τις οκτώ το πρωί, το αυτονόητο, να βρω τις κόρες μου σώες και αβλαβείς στο σχόλασμα, δεν χωράει κουβέντα.

Το μυαλό όμως μπορεί να κάνει περίεργα παιχνίδια και σε βάζει εύκολα στη θέση του γονιού εκείνου που άφησε τα παιδιά του στο δημοτικό σχολείο της πόλης Ρομπ του Ούβαλντε στο Τέξας σήμερα το πρωί.

19 παιδιά νεκρά

Οι ΗΠΑ θρηνούν την απώλεια 19 μικρών παιδιών που το μόνο λάθος τους ήταν πως πήγαν στο σχολείο σήμερα και των δύο δασκάλων που έχασαν τη ζωή τους κάνοντας μάθημα στο Δημοτικό σχολείο.

Ο 18χρονος από την 16η Μαΐου Σαλβαδόρ Ράμος αφαίρεσε τη ζωή σε 19 μικρά παιδιά, προτού χάσει και τη δική του, έχοντας ανακοινώσει το πλάνο του στο Facebook και έχοντας εξοπλιστεί με όπλα και σφαίρες που αρκούσαν για έναν μικρό πόλεμο.

Οι νόμοι στις ΗΠΑ πρέπει να αλλάξουν. Μέχρι τότε, η καρδιά μας θα σφίγγεται διπλά και τριπλά, όταν θα πρέπει να μπούμε στη θέση εκείνου του γονιού που σήμερα θρηνεί, που δεν μπορεί να αναγνωρίσει το άψυχο σώμα του παιδιού του αφού αυτό διαλύθηκε από τις σφαίρες. Μέχρι πριν από λίγο είχαν αναγνωριστεί 10 από τα 19 παιδιά, με τη μέθοδο DNA, καθώς το σώμα τους έχει διαλυθεί από τις σφαίρες του φονιά που φρόντισε να φωνάξει πριν αφαιρέσει τη ζωή τους: «θα πεθάνετε» πριν ξεκινήσει το δολοφονικό του αμόκ.

Πώς μπορείς να συνεχίσεις να ζεις στη δική σου πραγματικότητα;

Παιδιά πυροβολούνται μέσα στο σχολείο τους. Διαβάζεις τις λέξεις και δεν βγάζεις νόημα. Βλέπεις τις φωτογραφίες και βουρκώνεις; Πώς το ξεπερνάς;

Οι σκέψεις που μοιράστηκε η Μαίρη Συνατσάκη με έκαναν να σκεφτώ τις ίδιες ακριβώς εικόνες.

«Ξύπνησα στις 5 σήμερα και ξεκίνησα να διαβάζω για το Τέξας. Όλη μέρα προσπαθώ να ξεφύγω από τη σκέψη αυτού του εφιαλτικού σκηνικού και συνειδητοποιώ ότι αυτό το εσωτερικό ελατήριο που έχουμε και μπορεί να μας επαναφέρει στη δική μας πραγματικότητα, μακριά από τα εξωτερικά προβλήματα, έχει χαλαρώσει. Δεν κάνει πια άμεσα αυτό το τόιγκ μέσα μου. Κυρίως από ενοχές. Έχουν γίνει πολλά με την ανθρωπότητα. Έχω πάρα πολλά πράγματα για τα οποία είμαι ευγνώμων τούτη τη στιγμή. Είναι σωστό να τα θυμάμαι και να τα εκτιμώ αλλά βρίσκομαι σε πραγματική δυσκολία με αυτήν την ισορροπία», έγραψε η Μαίρη και ως μαμά, αναζητώ ακόμα αυτή την ισορροπία.

«Αναρωτιέμαι τι κάνει το δικό σας ελατήριο. Σκέφτομαι πόσο γρήγορα επιστρέφετε στα καλά που σας συμβαίνουν. Προφανώς η ευγνωμοσύνη στο τέλος της μέρας θα κερδίσει αλλά», τόνισε η Μαίρη.

Το ελατήριο της μαμάς, αγκαλιάζει τα παιδιά της πιο σφιχτά σήμερα, σκέφτεται πως είναι τυχερή και κάνει προσευχή για τον κόσμο αυτό που πρέπει να αλλάξει.