Οι δικές σας ιστορίες: ο αργόστροφος πεθερός

Είμαι παντρεμένη πέντε χρόνια και όταν πρωτογνώρισα τους γονείς του -μέλλοντος τότε- συζύγου μου αν και περίμενα πως θα φρικάρω με την στρυφνή μητέρα έκανα μεγάλο, πελώριο, τεράστιο λάθος. Αυτός που έμελλε να μου σπάσει τα νεύρα από το σημείο μηδέν μέχρι το τέλος του κόσμου /της ζωής ή του γάμου μου ήταν ο πατέρας του αγαπημένου μου. Ο πεθερός μου είναι ένας πολύ καθώς πρέπει κύριος, πολύ καλοβαλμένος, πολύ καλόκαρδος και πολύ γλυκός.

Αλλά το μεγαλύτερο ντεφό του το οποίο δύσκολα μπορεί κανείς να ξεπεράσει αν πρέπει να τον συναναστρέφεται παραπάνω από μία φορά το χρόνο είναι το ότι ο αγαπημένος και αγαπητός, κατά τα άλλα, πεθερούλης μου είναι συνταρακτικά αργός. Και extra bonus σε αυτό, του λείπει και το χιούμορ. Δεν τα πιάνει που δεν τα πιάνει, δεν καταλαβαίνει ούτε και τα αστεία και, έτσι, η συζήτηση (κάθε συζήτηση) κάνει κοιλιά μεγαλύτερη και από του Zach Galifianakis.

Τι εννοώ αργός; Ξεκινάει, για παράδειγμα, μια συζήτηση για το νέο κρεοπωλείο που άνοιξε στη γειτονιά του. Πέρα του ότι το περιεχόμενο της κουβέντας με αφήνει παγερά αδιάφορη (είμαι χορτοφάγος -αν και αδυνατεί να το πάρει απόφαση- και δε μένω κιόλας πουθενά κοντά τους, ακόμα και αν με ενδιέφερε το θέμα κρέας) πρέπει για να φτάσει να μας εξηγήσει τι ιδιαιτερότητα έχει αυτό το κρεοπωλείο (καμία) που το κάνει να ξεχωρίζει έχουμε περάσει πρώτα μια βόλτα από τα πρόβατα στα βουνά του Ολύμπου, έχουμε στρίψει στις ιστορίες της παιδικής του ηλικίας και έχουμε πατήσει το snooze μπας και ξυπνήσουμε μέχρι να τελειώσει.

Συμπέρασμα όσον αφορά στην ιδιαιτερότητά του που το κάνει να ξεχωρίζει, παρ' όλα αυτά, δεν έχει βγει. Τελικά κάποιος από την ομήγυρη κάνει κάποιο αστείο του τύπου «κρέατα υπάρχουν» ο πεθερούλης μου αποσυντονίζεται εντελώς και η συζήτηση ξεκινά από το σημείο μηδέν. Σας φαίνεται ασήμαντο αυτό που σας περιγράφω, ίσως, αλλά δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ψυχοφθόρο είναι κάθε φορά που συναντιόμαστε να τρέμει το φυλλοκάρδι μου στην ιδέα πως θα ξεκινήσει μια νέα ιστορία και θα κρεμόμαστε όλοι από τα χείλια του ώσπου να την τελειώσει (ποτέ). Επίσης, δεν μπορείτε να διανοηθείτε καν πόσο κουραστικό είναι το να προσέχεις τι θα πεις όχι για να μην προσβληθεί κάποιος αλλά για να μην ξεκινήσουμε να ξετυλίγουμε το κουβάρι των επεξηγήσεων ακόμα και του πιο απλού αστεϊσμού. Σαν να πηγαίνεις σχολείο και να φοβάσαι μην σε πιάσει η λυκειάρχης από το αυτί.