Έκτορας Μποτρίνι: «Ο πατέρας μου έμπαινε στην κουζίνα πρώτος και έφευγε τελευταίος»

Ο Έκτορας Μποτρίνι προφανώς και δεν χρειάζεται συστάσεις, αφού ο πολυβραβευμένος Έλληνο-Ιταλός σεφ αποτελεί ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα πρόσωπα στη χώρα μας. Φέτος μάλιστα ψηφίστηκε ως ο πιο επιδραστικός Έλληνας σεφ, όχι από κάποια επιτροπή «ειδικών», αλλά από τους ίδιους του τους συναδέλφους, και αυτό σίγουρα λέει πολλά. Προσωπικά εγώ έχω να πω πως, στις αρκετές φορές που έχει τύχει να του πάρω κάποια συνέντευξη ή να συζητήσουμε για ζητήματα της δουλειάς και του γαστρονομικού χώρου, η αναφορά στις αρχές και τις διδαχές του πατέρα του, Ετρούσκο Μποτρίνι, είναι σχεδόν πάντα παρούσα, καθώς εκείνος ήταν ο άνθρωπος που τον ενέπνευσε να ασχοληθεί και να αγαπήσει τη γαστρονομία σε εκείνα τα πρώτα βήματα του ταλαντούχου δημιουργού.

Επιτυχημένος σεφ και ο ίδιος, ξεκίνησε να παίρνει το γιο του, Έκτορα, για να εργαστεί δίπλα του ως μαθητευόμενος σε διάφορα Club Med ανά τον κόσμο, ενώ στη συνέχεια τον προέτρεψε να εργαστεί στην οικογενειακή επιχείρηση, το εστιατόριο Etrusco στην Κέρκυρα, στο οποίο και ξαναγύρισε αρκετά χρόνια αργότερα, αφού εργάστηκε στα πιο διάσημα 2άστερα και 3άστερα εστιατόρια στον κόσμο, για να το αναλάβει και τελικά να το αναδείξει ως το «Καλύτερο Εστιατόριο στην Ελλάδα», μία διάκριση που έχει λάβει από καταξιωμένους ελληνικούς θεσμούς πάνω από μία φορά. Αλλά ας μάθουμε καλύτερα από τον ίδιο λίγα περισσότερα πράγματα για τον πατέρα του και την οικογενειακή μαγειρική τους παράδοση.

Πόσο καθοριστικό ρόλο έπαιξε για εσένα και την επαγγελματική σου πορεία ο πατέρας σου, Etrusco Botrini;

Πολύ μεγάλο. Είναι το πρότυπο μου. Αυτός μου «κληροδότησε» τις αρχές μου, τις αξίες του, με έμαθε να αγαπώ τη μαγειρική, να σκέφτομαι και να λειτουργώ ως μάγειρας, να αντιλαμβάνομαι, να σέβομαι και να διαχειρίζομαι σωστά τις πρώτες ύλες. Πάνω από όλα, όμως, με έμαθε να σέβομαι και να εκτιμώ την ομάδα μου, να αντιλαμβάνομαι πόσο σημαντική είναι η θέση του καθενός μέσα σε μια μαγειρική ομάδα. Αυτός με έμαθε να εκτιμώ πραγματικά τους ανθρώπους, όχι για το «βεντετιλίκι» τους, αλλά για την προσφορά τους, όπως για παράδειγμα τη λάντζα, που είναι το πιο βοηθητικό πόστο σε μια κουζίνα, αφού χωρίς αυτήν τίποτα δεν λειτουργεί…

Ποια είναι η καλύτερη και ποια η χειρότερη επαγγελματική συμβουλή που σου έχει δώσει;

«Να προσέχεις τους φίλους σου, γιατί τους εχθρούς σου τους ξέρεις». Όσες φορές την ξεχνάω αυτή του τη συμβουλή, επιβεβαιώνεται πόσο σωστή ήταν. Και η χειρότερη, γιατί με κράτησε πίσω κάποιες φορές, αλλά και η πιο βοηθητική ταυτόχρονα, γιατί μακροπρόθεσμα με δίδαξε τη σύνεση, είναι η συμβουλή του «Να μην είναι η δρασκελιά σου μεγαλύτερη από το άνοιγμα του ποδιού σου» (“Non fare il passo più lungo della gamba”, στα ιταλικά), δηλαδή να μη βάζω στόχους, αν δεν διαθέτω τα μέσα για να τους υλοποιήσω.

Ποια είναι μία από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές, που σου έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη από εκείνα τα πρώτα χρόνια «μαθητείας» κοντά του;

Η συνέπειά του, το παράδειγμα που έδινε. Τον θυμάμαι να μπαίνει πάντα πρώτος στην κουζίνα και να φεύγει τελευταίος. Πάντα ντυμένος στα λευκά, πάντα καθαρός, περιποιημένος. Ξυριζόταν δυο φορές την ημέρα… Και το πόσο πιο μπροστά ήταν από την εποχή του.

Πόσο ακόμη και σήμερα, που δεν βρίσκεται πια μαζί σου, ανατρέχεις στο μυαλό σου στις συμβουλές και τα διδάγματά του;

Κάθε μέρα, ίσως και χωρίς να το συνειδητοποιώ πια.

Πόσο δύσκολο, ή εύκολο, ήταν για σένα να αναλάβεις το μακρινό 1999 τα ηνία του Etrusco;

Ήταν πολύ δύσκολο. Ο πατέρας μου μου άφησε ελευθερία, που τα πρώτα χρόνια μου βγήκε σε κακό, αλλά έτσι τελικά μάλλον έπρεπε να γίνει, γιατί διδάχτηκα από τα λάθη μου… στην πράξη.

Είναι γεγονός πως το Etrusco απογειώθηκε κατά τη θητεία σου. Ήταν κάτι που μέτρησε διπλά ως επιτυχία για σένα, εφόσον σου δόθηκε η ευκαιρία να κάνεις υπερήφανο τον πατέρα σου;

Εν μέρει, ναι. Όμως συχνά με αμφισβητούσε, για να με κρατάει σε εγρήγορση. Να μη με αφήσει να «κοιμάμαι στις δάφνες μου».

Ποια είναι η ιστορία πίσω από τη χαρακτηριστική φωτογραφία με τον πατέρα σου και εσένα, που δεσπόζει στη σάλα του Botrini’s;

Ήταν το 2005, μια μέρα που κάναμε φωτογράφιση με τον Παναγιώτη Μπελτζινίτη. Εκείνος έκοβε αλλαντικά από την πέτσα του χοίρου, για να τα βάλουμε στη φασολάδα, όπως συνηθίζουμε στην Ιταλία (fagioli con le cotiche) κι εγώ τον παρακολουθούσα απορροφημένος, έτσι γιατί μου άρεσε να βλέπω τις καλοζυγισμένες κινήσεις του, τις «χειρονομίες» του…

Τελικά, μετά από τόσες βραβεύσεις και διακρίσεις, συνεχίζει ο πατέρας σου να είναι στο μυαλό σου «ο καλύτερος μάγειρας του κόσμου», όπως όταν ήσουν παιδί;

Για τα δικά μου δεδομένα, ναι, ήταν ένας από τους καλύτερους μάγειρες που έχω γνωρίσει.

Σε μία κοινωνία που διαρκώς αλλάζει, πιστεύεις πως η οικογένεια παραμένει η πιο σταθερή πυρηνική αξία;

Φαντάζομαι πως ο κόσμος εξελίσσεται. Οι οικογένειες δεν είναι πια τόσο δεμένες, όσο άλλοτε. Ζούμε σε μια εποχή που οι άνθρωποι δεν εκτιμούν τις συμβατικές σχέσεις. Σήμερα οικογένειά σου μπορεί να είναι η μαγειρική σου οικογένεια, οι φίλοι σου, οι άνθρωποι που αγαπάς…