Έγκλημα στα Γλυκά Νερά: Η ψυχολογία της μάζας, o δολοφόνος και ο σκύλος που οδήγησε στην εξιχνίαση!

Το αίμα μας πάγωσε όταν το αστυνομικό δελτίο έδωσε το όνομα του δολοφόνου της Καρολάιν για το έγκλημα στα Γλυκά Νερά. Δεν έχει σημασία εάν κάποιος είχε σκεφτεί ή όχι πως αυτός ήταν ο δράστης της στυγερής δολοφονίας.

Δεν ήταν κανείς έτοιμος να δεχτεί ως απόλυτα πραγματικό γεγονός την υποψία ότι ένας άντρας ανεβαίνει τα σκαλοπάτια του σπιτιού του, δολοφονεί με πολύ σκληρό τρόπο τη σύζυγό του, σιγουρεύεται ότι έχει αφήσει την τελευταία της πνοή, τοποθετεί δίπλα της το μωρό τους και επί δύο ώρες σκηνοθετεί τον τόπο του εγκλήματος έτσι ώστε να φανεί ληστεία μετά φόνου (σύμφωνα πάντα με το αστυνομικό ρεπορτάζ).

Δεν κάνει βιαστικές κινήσεις. Κάνει, όμως, αποτρόπαιες ενέργειες. Σκοτώνει με φρικτό τρόπο τον σκύλο της οικογένειας στο εσωτερικό του σπιτιού και τον σέρνει -αφήνοντας τα περιττώματά του να χαράζουν τη διαδρομή- μέχρι το σημείο που έχει σκεφτεί να τον κρεμάσει. Στη συνέχεια δένεται ο ίδιος με ταινίες για να παραστήσει το θύμα, καλεί την αστυνομία, μιλάει στους δημοσιογράφους, στις κάμερες, στον ανακριτή όπου καλείται ξανά και ξανά για να δώσει εξηγήσεις.

Κάνει δακρύβρεχτη ανάρτηση στο διαδίκτυο και στη συνέχεια, στο μνημόσυνο για την γυναίκα που έχει δολοφονήσει, αγκαλιάζει την πεθερά του και της λέει λόγια που λένε συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις. Όταν καταλαβαίνει πως η αστυνομία έρχεται με ελικόπτερο να τον πάρει εκτάκτως πίσω στην Αθήνα για μία ακόμα ανάκριση, καθησυχάζει την πεθερά του πως φεύγει να πάει στη ΓΑΔΑ να αναγνωρίσει τον δράστη της δολοφονίας στα Γλυκά Νερά.

Η στιγμή που πάγωσε ο χρόνος. Πάτησε αυτό το link

Σε κάθε λέξη η καρδιά σου πονάει. Χρειάζεσαι, όμως, να δεις και την εικόνα ως έχει. Η παραπάνω δραστηριότητα σκιαγραφεί ένα πολύ συγκεκριμένο προφίλ για τον δράστη. Ένα προφίλ γνώριμο στους ειδικούς profillers του εγκληματολογικού. Ακόμη και εκείνοι που δεν είναι ειδικοί αλλά ασχολούνται χρόνια με το αστυνομικό ρεπορτάζ γνώριζαν πως από την πρώτη στιγμή είχε μιλήσει η σκηνή του εγκλήματος. Το πώς θα έφταναν στη σύλληψη είναι μια εντελώς άλλη υπόθεση, με συγκεκριμένη μεθοδολογία και σχεδόν απαραίτητη προϋπόθεση την ομολογία του δράστη της 11ης Μαϊου.

Τα τρία πρώτα στοιχεία που είχαν οδηγήσει στην επίλυση του εγκλήματος:

Ο βασανισμός δεσποζόμενου ζώου, η δολοφονία του αδύναμου μέλους της σκηνής (ένας διαρρήκτης θα ήταν λογικό να φροντίσει να ακινητοποιήσει τον δυνατό άντρα που βρίσκει μπροστά του και όχι την γυναίκα) και η πρόκληση υπερβολικού τραύματος (δεν σκότωσε με ένα χτύπημα την γυναίκα αλλά σύμφωνα με τον ιατροδικαστή έβαλε στο στόμα της Καρολάιν ύφασμα στο στόμα, ενώ τό πίεζε παράλληλα με την παλάμη του και ταυτόχρονα έφραξε με τα δάχτυλά του τη μύτη της για να σιγουρευτεί ότι θα πεθάνει), πρόδωσαν αμέσως τον δολοφόνο (και έπρεπε πλέον να στηθεί μια παγίδα που θα τον οδηγούσε στην ομολογία). Το συγκλονιστικό αυτής της υπόθεσης είναι ο συνδυασμός των τριών αυτών χαρακτηριστικών της δράσης.

Φως στο Τούνελ: Το μοτίβο που ακολουθεί η Αγγελική Νικολούλη πρόδωσε την αλήθεια

Αυτές οι κινήσεις του καθ' ομολογία δράστη προκαλούν οργή, αγανάκτηση, πόνο και φόβο σε όλες μας. Δεν είναι, όμως, απαραίτητα το προφίλ δράστη ενδοοικογενειακής βίας. Ένα ζευγάρι που τσακώνεται και ο δυνατός άντρας χτυπάει την γυναίκα του ξανά και ξανά, ένας άντρας που πάνω στην οργή του κάθε φορά την χτυπά τόσο, την πετάει σε τοίχους και αντικείμενα που δυνητικά μπορεί ανά πάσα στιγμή να την σκοτώσει, ένας άντρας που κακοποιεί την γυναίκα του είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό θέμα που πρέπει να μας απασχολεί σαν κοινωνία κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Μέχρι αυτή τη στιγμή, με όσα ως τώρα γνωρίζουμε δεν είναι αυτό το προφίλ του συγκεκριμένου δράστη.

Υπάρχει η βία, υπάρχει η υποψία, υπάρχει το ένστικτο και ο φόβος πίσω από ένα "Μίλα"

Η empowerment ομπρέλα σε ένα τέτοιο συγκλονιστικό θέμα δεν είναι ακριβώς το "Μίλα σε κάποιον αν ο σύντροφός σου σε κακοποιεί, αν σε θυματοποιεί" (το οποίο είναι ένα σοβαρότατο θέμα βεβαίως με το οποίο πρέπει να ασχοληθούν όλοι οι θεσμοί και ο καθένας από εμάς ξεχωριστά).

Στην συγκεκριμένη υπόθεση της δολοφονίας της Καρολάιν το ερωτηματικό είναι εάν μπορεί μια γυναίκα που ζει μέσα σε μια κατάσταση να διακρίνει ότι βρίσκεται η ζωή της σε κίνδυνο, να καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά, να νιώσει την απειλή. Γιατί βέβαια κάθε γυναίκα που τσακώνεται άσχημα με τον σύζυγό της μέσα σε έναν γάμο με κρίση δεν είναι εν δυνάμει θύμα δολοφονίας. Στην υπόθεση της Καρολάιν ήταν ενδεχομένως πολύ, πάρα πολύ δύσκολο να εντοπιστούν εγκαίρως οι προθέσεις του δράστη.

Τα ερωτήματα που αν απαντηθούν ίσως σώσουν αύριο μία ζωή

Πώς μπορείς να καταλάβεις ότι έχεις απέναντί σου ένα τέρας που ενώ σου χαμογελά εκείνη τη στιγμή μπορεί να σχεδιάζει τη δολοφονία σου;

Πώς μπορεί μια γυναίκα να αντιδράσει σε αυτή την απειλή που νιώθει; Με ποιον πρέπει να το συζητήσει χωρίς να την θεωρήσει "υπερβολική", "υστερική", "παλαβή" (λέξεις σκληρές που δυστυχώς στοιχειώνουν πολλές καταστάσεις) πριν να είναι πολύ αργά; Σε ποιον πρέπει να απευθυνθεί;

Πώς μπορεί μια γυναίκα να προφυλάξει τον εαυτό της από έναν κίνδυνο παραβατικής συμπεριφοράς, όταν η οικογένειά της βρίσκεται μακριά; Όταν δεν έχει φίλους; Όταν όλος ο κοινωνικός της κύκλος είναι το περιβάλλον του συζύγου της;

Τι πρέπει να κάνεις εσύ που είσαι δίπλα σε μια κοπέλα (ως φίλη/ αδερφή/ συνάδελφος) όταν διακρίνεις έστω ένα μικρό ψήγμα υποψίας παραβατικής συμπεριφοράς;

Τι πρέπει να κάνεις όταν βλέπεις μια γυναίκα εγκλωβισμένη σε μια κατάσταση, παραδομένη σχεδόν σε ό τι συμβαίνει;

Ο φόβος μπορεί να είναι η πρώτη ένδειξη;

Η δολοφονία της Καρολάιν ξεσηκώνει την οργή όλων μας και της καθεμίας ξεχωριστά. Και πρέπει να αποτελέσει θέμα συζήτησης, αναλύσεων και σωστών προσεγγίσεων για πολύ περισσότερες μέρες από αυτές που η είδηση θα παίζει πρώτο θέμα σε όλα τα δελτία. Και να τοποθετηθεί στη σωστή βάση.

Ο φόβος είναι το πιο ισχυρό συναίσθημα του ανθρώπου. Και ενστικτωδώς προσπαθούμε να τον μειώσουμε υποβαθμίζοντας τη σημασία των αφορμών και των ενδείξεων. Βρίσκουμε μόνοι μας δικαιολογίες για ό τι μας φοβίζει, έτσι δεν είναι;

Ναι, κάποιες φορές δεν είναι εύκολο να διακρίνεις το τέρας πίσω από το χαμόγελο. Κάποια στιγμή, όμως, θα κάνει το λάθος να προδοθεί. Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή, με το πρώτο μικρό σφίξιμο στην καρδιά μας, θα πρέπει να αναζητήσουμε βοήθεια.

Όταν νιώθεις τον κίνδυνο, όταν νιώθεις φόβο για πρώτη φορά αυτή είναι ίσως η στιγμή να μιλήσεις. Πριν το ξέσπασμα βίας, πριν το σύνδρομο της Στοκχόλμης, πριν ο άνθρωπός σου (με τον οποίο μπορεί να τσακώνεσαι, να διαφωνείς όπως πολλοί) γίνει ο δολοφόνος σου.

Μπορεί να κάνεις λάθος; Φυσικά. Μπορεί να έχεις παρερμηνεύσει μια κίνηση; Φυσικά. Μπορεί να κατηγορήσεις κάποιον αδίκως; Βεβαίως. Είναι πιο σημαντικά αυτά τα ερωτήματα από τον φόβο που νιώθεις; ΌΧΙ.

Αυτό που σκέφτομαι από την πρώτη στιγμή που διελευκάνθηκε η υπόθεση της στυγερής δολοφονίας της Καρολάιν είναι μια λέξη: "Μίλα". Σκέτο. Χωρίς άλλες διευκρινίσεις. Μην περιμένεις την αιτία. Να αντιδράσεις από την αφορμή ακόμη. Γιατί η αιτία μπορεί δυστυχώς να μην είναι ποτέ ευδιάκριτη.