Interview: Η Παραολυμπιονίκης Haven Shepherd δεν ακρωτηριάστηκε ποτέ στην ψυχή
Ανανεώθηκε:
Το κορίτσι που επιβίωσε από οικογενειακή αυτοκτονία, υιοθετήθηκε και κυνηγάει καθημερινά τα όνειρά του με ένα χαμόγελο στο στόμα.
Η Haven Shepherd ήταν ακόμη μωρό όταν οι γονείς της δέθηκαν με βόμβες για να δώσουν τέλος στη ζωή τους με την κόρη τους αγκαλιά. Οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος της. Μία τέτοια έκρηξη θα έλεγε κανείς ότι είχε μηδενικές πιθανότητες επιτυχίας, όμως, για τη Haven τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Στους μόλις 16 μήνες της ζωής της, κατάφερε να επιβιώσει, με τη ζημιά από την έκρηξη να εστιάζει στο κάτω μέρος των ποδιών της.
Μετά από πολύμηνη νοσηλεία στο νοσοκομείο, η Haven υιοθετήθηκε από μία πολυμελή οικογένεια στην Αμερική και μερικά χρόνια μετά ερωτεύτηκε την κολύμβηση, στην οποία διαπρέπει συμμετέχοντας στους Παραολυμπιακούς Αγώνες και εκπροσωπώντας τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Σήμερα, στα 19 της χρόνια, η κολυμβήτρια μάς μίλησε για τη ζωή της, το ξεκίνημά της, την υιοθεσία και τους Παραολυμπιακούς, παραδίδοντας, παράλληλα, μαθήματα αισιοδοξίας, δύναμης και αγάπης.
Ζεις στην Αμερική, διαγωνίζεσαι στους Παραολυμπιακούς, όμως η κατάγεσαι από το Βιετνάμ. Θες να μας πεις λίγα λόγια για το τι ακριβώς συνέβη εκεί;
«Είμαι το 7ο παιδί της οικογένειας και η ιστορία μου ξεκινάει στο Βιετνάμ. Υιοθετήθηκα όταν ήμουν 21 μηνών, αλλά έχασα τα πόδια μου όταν ήμουν 16 μηνών. Αυτό συνέβη γιατί οι βιολογικοί μου γονείς είχαν εξωσυζυγική σχέση και με απέκτησαν. Στο Βιετνάμ, οι γυναίκες δεν μπορούν να χωρίσουν τους συζύγους τους, οπότε πίστευαν ότι ο καλύτερος τρόπος για να είναι οικογένεια ήταν μία οικογενειακή αυτοκτονία. Έδεσαν βόμβες πάνω τους και με κρατούσαν.
Η ζημιά έγινε στο κάτω μέρος των ποδιών μου. Ήμουν στο νοσοκομείο για περίπου 6 μήνες με τη γιαγιά μου. Και οι δύο βιολογικοί γονείς μου πέθαναν και υιοθετήθηκα 6 μήνες μετά και έκτοτε ζω στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Μεγαλώνοντας ζούσα σε μία πολύ αθλητική οικογένεια, οπότε δεν αποτελεί έκπληξη που ήθελα να γίνω αθλήτρια. Δοκίμασα πολλά και διαφορετικά αθλήματα, αλλά ερωτεύτηκα την κολύμβηση. Άρχισα να το κάνω σοβαρά όταν έγινα 12 ετών. Τώρα που είμαι 19, μπορώ να πω ότι το κάνω αρκετό καιρό»
Μεγάλωσες περιτριγυρισμένη από αδερφούς και αδερφές. Πόσο σημαντική είναι η παρουσία τους στη ζωή σου;
«Μεγάλωσα στη μεγάλη μου οικογένεια και τους αγαπάω. Η οικογένειά μου είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο και δεν πιστεύω ότι θα είχα φτάσει τόσο μακριά, αν δεν τους είχα. Είναι αστείο, γιατί πηγαίνω στην καθημερινή μου ζωή και δε νιώθω σαν κολυμβήτρια. Έχω αυτό το συναίσθημα της οικογένειας και του δεσίματος που δε νιώθω ότι έχουν πολλοί άνθρωποι όταν είναι υιοθετημένοι. Ειδικά στον κόσμο της κολύμβησης, η ταυτότητά σου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το να είσαι καλή σε κάτι, αλλά ξέρω πως, όταν γυρίζω σπίτι και τρώω βραδινό με την οικογένειά μου, είμαι απλά η Haven που μεγάλωσαν και αγαπούν»
Τι σημαίνει η κολύμβηση για εσένα;
«Η κολύμβηση είναι τα πάντα για εμένα. Υπάρχει μία αλλαγή τα τελευταία χρόνια στο τι ακριβώς σημαίνει. Όταν ήμουν μικρότερη, είχε να κάνει με το ποια ήμουν και απλά αγαπούσα το να είμαι καλή σε αυτή. Τώρα που είμαι μεγαλύτερη και ζω μόνη μου, η καριέρα μου στην κολύμβηση είναι δική μου ευθύνη. Είναι μέρος του προγράμματός μου, ανυπομονώ να το κάνω, είναι το διάλειμμά μου μέσα στη μέρα. Επιτέλους, εκπλήρωσα έναν στόχο μου, το να πάω στους Παραολυμπιακούς. Πάντα εξελίσσεται για εμένα (η κολύμβηση). Τώρα είναι μία ασφάλεια. Μπορώ να βασιστώ πάνω της για να έχω μία καλή μέρα. Αν έχω μία κακή μέρα, σκέφτομαι ότι μετά έχω κολύμβηση για να με βοηθήσει να το ξεπεράσω»
Για κάποιους ανθρώπους, μέχρι σήμερα η υιοθεσία θεωρείται ταμπού. Τι θα ήθελες να τους πεις;
«Έχω σίγουρα κάποιους προβληματισμούς σχετικά με τους ανθρώπους που θεωρούν την υιοθεσία ταμπού. Ή με ομάδες στο Internet που θεωρούν ότι η υιοθεσία είναι κακή γιατί 'δεν είναι το δικό σου παιδί'. Η υιοθεσία είναι πολύ σημαντική. Ξέρω πολλούς ανθρώπους που δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδιά. Το να δίνεις ζωή είναι η πιο μεγάλη απόλαυση στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το καλύτερο μέρος της ζωής είναι οι άνθρωποι και το χειρότερο μέρος της ζωής είναι οι άνθρωποι. Αν μπορείς να δώσεις σε κάποιον κάτι που θέλει περισσότερο από οτιδήποτε στον κόσμο, μία ζωή, ένα μωρό που θα μεγαλώσει, είναι η μεγαλύτερη απόλαυση και τιμή στον κόσμο.
Όλοι μιλάμε για το ότι η αγάπη δεν έχει όρια. Και δεν έχει. Κι εγώ θέλω να υιοθετήσω μία μέρα. Ξέρω, μιλώντας στη μαμά μου για την υιοθεσία, ότι είναι μία αγάπη που δεν έχεις ξανανιώσει ποτέ. Και πόσο μεγάλη τιμή το να σκέφτεσαι πως θα βγεις έξω να γνωρίσεις κάποιον, να γνωρίσεις το μωρό σου και να σχηματίσεις ένα διαφορετικό είδος αγάπης.
Στους ανθρώπους που είναι κατά της υιοθεσίας, που δε δίνουν αξία στην ανθρώπινη ζωή, θέλω να τους πω ‘Πού είναι η αγάπη στην καρδιά σας; Πού είναι η συμπόνια και η ευαλωτότητα του να αγαπήσετε κάποιον πέρα από τα σύνορά σας;’»
Πιστεύεις ότι οι Παραολυμπιακοί έχουν την ίδια αναγνώριση με τους Ολυμπιακούς; Τι πρέπει να αλλάξει;
«Δεν ξέρω πώς αντιμετωπίζονται οι Παραολυμπιακοί στην Ευρώπη. Στην Αμερική, ξέρω ότι είμαστε ‘δεύτερο χέρι’. Είναι σαν να έχεις τον μεγάλο σου αδερφό, αλλά η μαμά σου λέει ‘Πάρε μαζί και το μικρό αδερφάκι’. Πάντα νιώθουμε σαν το μικρό παιδάκι και, πηγαίνοντας στους Παραολυμπιακούς στο Τόκιο, ξεκάθαρα ένιωσα σαν να είμαστε η ‘άσχημη θετή αδερφή’ προσπαθώντας να έχουμε περισσότερο χρόνο στην τηλεόραση. Απλά παλεύαμε για μία θέση για να αναγνωριστούμε και όχι ένα ‘Α, καλή δουλειά. Πολύ καλό για εσένα’, αλλά για ένα άθλημα με μεγάλο θέαμα.
Η αλλαγή πρέπει να αρχίσει από το Ολυμπιακό κίνημα. Να μας αναγνωρίσει, να μας αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο. Οι αθλητές των Ολυμπιακών δεν ξέρουν καν ποιοι είμαστε. Δεν νομίζω καν ότι μας βλέπουν ως πραγματικούς αθλητές. Αντίθετα, οι αθλητές των Παραολυμπιακών ξέρουν τόσα πολλά για αυτούς των Ολυμπιακών και το παινευόμαστε αυτό. Νιώθω ότι τώρα που είμαι μεγαλύτερη μπορώ να αναγνωρίσω το ότι νιώθω λίγο ‘δεύτερο χέρι’»
Το κράτος δίνει στους ανθρώπους με αναπηρίες όλα όσα χρειάζονται για να μπορέσουν να ακολουθήσουν τα όνειρά τους;
«Ναι, στην Αμερική, υπάρχουν πολλές ευκαιρίες, πολλά εφόδια, τα οποία νιώθω ότι δεν έχουν άλλες χώρες. Σε κάθε πολιτεία της Αμερικής, ο αθλητισμός έχει μεγάλη αξία. Υπάρχουν ατελείωτες πηγές για βοήθεια, αλλά νιώθω ότι διεθνώς και παγκοσμίως δεν έχουμε τη δημοσιότητα που θα έπρεπε να έχουμε. Υπάρχουν τόσοι σπουδαίοι αθλητές που δεν ξέρετε, απλώς επειδή δεν ασχολούνται τόσο τα Μέσα με αυτούς όσο με άλλους.
Ο λογαριασμός σου στο Instagram είναι γεμάτος θετική ενέργεια. Ποιο είναι το μυστικό σου για να ξυπνάς κάθε πρωί με χαμόγελο;
«Υπάρχει ένα σπουδαίο ρητό από ένα πολύ διάσημο βιβλίο που λέει ότι ‘κάθε μέρα έχει μία νέα λύτρωση’ και πραγματικά ξυπνάω κάθε μέρα έχοντας στο μυαλό μου μία νέα αίσθηση στόχου. Μία νέα αίσθηση ώθησης και λαχτάρας το αύριο να είναι μία καλύτερη μέρα. Η κάθε νέα μέρα σού δίνει μία νέα ευκαιρία. Νιώθω ότι δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που να έχουν συμπόνια για τους άλλους ανθρώπους. Οι άνθρωποι δε συνειδητοποιούν πόση δύναμη μπορεί να έχει κάποιος πάνω στον εαυτό του. Θυμάμαι τη μαμά μου να μου λέει σε όλη μου τη ζωή τι ευλογία είμαι και το ότι ήταν γραφτό να είμαι εδώ. Και πραγματικά το πιστεύω. Αυτές τις μέρες, υπάρχουν τόσα πράγματα που σε ανησυχούν και γίνεται εύκολο το να χάσεις την προσοχή σου από τη ζωή σου. Αυτό που λέω στους ανθρώπους είναι ‘εσύ έχεις τη δύναμη κάθε πρωί για το πώς θα πάει η μέρα σου. Και μπορείς είτε να διαλέξεις τη χαρά, την ευγνωμοσύνη και την αγάπη ή να ξυπνήσεις σε έναν κόσμο γεμάτο χάος και να είσαι μέρος αυτού του χάους»
Ποιος είναι ο επόμενος στόχος σου;
«Ο μακροπρόθεσμος στόχος μου είναι οι Παραολυμπιακοί στο Παρίσι το 2024. Άλλοι στόχοι μου είναι το να κρατήσω το σπίτι μου καθαρό, να τακτοποιώ το πλύσιμο των ρούχων μου, το να τρώω τα πάντα στο ψυγείο μου. Αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι στόχοι μου αυτήν την εβδομάδα (γέλια)»
Bloggers
