Τώρα που ανοίγουν τα σχολεία, μην ξεχάσουμε τους εκπαιδευτικούς που ψάχνουν σπίτι και σχολείο

Η ευχή μας ως γονείς στο ξεκίνημα των σχολείων είναι μία: να έχει έναν δάσκαλο το παιδί μας, έναν καλό εκπαιδευτικό. Αυτό που πολλές φορές ξεχνάμε είναι τα κενά σε εκπαιδευτικούς με τα οποία ξεκινάνε πολλά σχολεία σε κάθε βαθμίδα εκπαίδευσης, μπλέκονται άρρηκτα και με δικές μας συμπεριφορές.

Πριν δύο εβδομάδες, όταν ο πίνακας με τους μόνιμους και αναπληρωτές εκπαιδευτικούς ειδικής αλλά και γενικής εκπαίδευσης ανακοινώθηκε, ξεκίνησε και το κυνήγι εύρευσης στέγης.

Η καταγγελία δασκάλου από τη Ρόδο για τα ενοίκια που ζητούν ιδιοκτήτες και τη μη πρόθεση πολλών να δώσουν στέγη σε εκπαιδευτικούς, έγινε θέμα πανελλήνιας συζήτησης.

«Δεν μπορεί ένας νεοδιόριστος εκπαιδευτικός να παίρνει μισθό της τάξης των 750 – 800 ευρώ και να καλείται να πληρώσει ενοίκιο σε ένα αξιοπρεπές κατάλυμα, της τάξης των 500 και 600 ευρώ στην καλύτερη περίπτωση. Δεν μπορεί να αντέξει κανένας άνθρωπος τέτοια δυσβάσταχτα έξοδα. Έχουμε καλέσει την πολιτεία πάρα πολλές φορές τα τελευταία 15 – 20 χρόνια για να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να μπορέσει να στηρίξει, με έργα και όχι με λόγια και υποσχέσεις, τους συναδέλφους μας αυτούς. Μέχρι σήμερα δεν είδαμε δυστυχώς κάτι τέτοιο», δήλωνε τότε ο εκπρόσωπος των εκπαιδευτικών.

Εκπαιδευτικοί δίχως στέγη, σχολεία δίχως εκπαιδευτικούς

Στην επέκταση της τουριστικής περιόδου και η ραγδαία εξάπλωση των βραχυχρόνιων μισθώσεων, σε συνδυασμό με τους χαμηλούς μισθούς των εκπαιδευτικών- τον πρώτο μισθό των μόνιμων ή τον χαμηλό μισθό των αναπληρωτών εκπαιδευτικών, πρέπει να προσθέσουμε και την έλλειψη διαμερισμάτων προς ενοικίαση, τα πανάκριβα ενοίκια και τις μισθώσεις που ξεκινούν μετά τον Σεπτέμβρη και λήγουν πριν το τέλος Ιουνίου.

Οι νεοδιόριστοι και αναπληρωτές εκπαιδευτικοί ζητούν χρόνια τώρα τη δωρεάν στέγασή τους σε ξενοδοχεία ή σπίτια, ειδικά το πρώτο διάστημα της προσέλευσής τους, αλλά και μέχρι να τακτοποιηθεί οριστικά η στέγασή τους, ενώ μια λύση θα ήταν και η μίσθωση ξενοδοχείων τα οποία είναι κλειστά ή η πρόνοια από το κράτος ενός επιδόματος στέγασης, σε αναπληρωτές και νεοδιόριστους που υπηρετούν μακριά από τα σπίτια τους.

«Η αγάπη μας για το επάγγελμα μας δίνει δύναμη και υπομονή»

Πώς και γιατί συνεχίζουν όμως οι εκπαιδευτικοί το σαφάρι εύρεσης νέας στέγης λίγο πριν το πρώτο κουδούνι; Η Αθηνά μας περιγράφει τη δική της διπλή εμπειρία.

«Ονομάζομαι Αθηνά, είμαι 28 χρόνων και εργάζομαι ως αναπληρώτρια νηπιαγωγός. Η καταγωγή μου είναι από την Πάτρα. Τη χρονιά που πέρασε προσλήφθηκα στην Αττική, στην περιοχή του Πειραιά.

Η τοποθέτηση μου αρχικά αφορούσε το νησί της Σαλαμίνας, ωστόσο από την πρώτη κιόλας μέρα με ενημέρωσαν πως είμαι υπεράριθμη και θα καλύπτω τις άδειες συναδέλφων σε όλη την ευρύτερη περιοχή της Α’ Πειραιά. Τη σχολική χρόνια 2023-24 ανέλαβα υπηρεσία συνολικά σε τουλάχιστον 15 σχολεία. Εκτός όμως από αυτή την ταλαιπωρια αδυνατούσα να βρω σπίτι.

Οι κάτοικοι της περιοχής νοίκιαζαν τα σπίτια τους αποκλειστικά σε ανθρώπους που ήθελαν τουλάχιστον διετές συμβόλαιο.

Τους πρώτους δυο μήνες αναγκάστηκα να πληρώνω αδρά ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια ή στην καλύτερη περίπτωση να φιλοξενούμαι από συγγενικά ή φιλικά πρόσωπα που εμέναν όμως στην ευρύτερη περιοχή της Αττικής κάνοντας καθημερινά τουλάχιστον 2ωρες ανά διαδρομή για να πάω στο σχολείο που μου όριζαν κάθε φορά τελευταία στιγμή(το μεσημέρι της προηγούμενης μέρας).

Πέρασαν δυο μήνες σχεδόν αναζητώντας σπίτι.

Οι ιδιοκτήτες είτε ζητούσαν μακροχρόνια μίσθωση εξαρχής , είτε μου έκλειναν ραντεβού και δεν εμφανίζονταν ποτε, είτε μου έκλειναν το τηλέφωνο όταν άκουγαν πως είμαι εκπαιδευτικός.

Φτάνοντας στα όρια της παραίτησης αλλά κάνοντας υπομονή και αγαπώντας παρά πολύ τα παιδιά και τη δουλειά μου, κατάφερα να βρω μια κυρία, η οποία υπολόγιζε αρχικά τον άνθρωπο στον οποίο θα νοικιάσει το σπίτι της.

Φέτος φοβούμενη μην αντιμετωπίσω την ίδια κατάσταση απέφυγα να δηλώσω την Αττική και προσλήφθηκα στη Ζάκυνθο. Εδώ αντιμετωπίζω το ακριβώς αντίθετο. Οι ντόπιοι νοικιάζουν τα καταλύματα τους για μικρό χρονικό διάστημα, μικρότερο της σχολικής χρονιάς, καθώς υπολογίζουν περισσότερο τον τουρισμό.

Έτσι λοιπόν αναγκαζόμαστε στην αρχή της σχολικής χρονιάς (Σεπτέμβριο) αλλά και στο τέλος της (Μάιο, Ιούνιο) να μένουμε χωρίς σπίτι. Ειλικρινά απορώ τι μέλλον έχουμε τόσο εμείς ως εκπαιδευτικοί όσο και τα ελληνικά σχολεία με τους μαθητές τους σε ένα τόσο αφιλόξενο (για διαφορετικούς κάθε φορά λόγους) περιβάλλον.

Η αγάπη μας για το επάγγελμα μας δίνει δύναμη και υπομονή αλλά αν δεν αλλάξει αυτή η κατάσταση και ο σεβασμός απέναντι στον άνθρωπο- εκπαιδευτικό , πολύ φοβάμαι πως θα υπάρξουν στο μέλλον σχολεία και μαθητές δίχως εκπαιδευτικούς.

Και να συμπληρώσω, αν αυτός ο άνθρωπος δεν έρθει, το παιδί σου δεν θα έχει δάσκαλο. Μήπως θα έπρεπε να φροντίσει ο δήμος, η κοινότητα ότι υπάρχει στο αντίστοιχο μέρος, δωρεάν διανομή για τους εκπαιδευτικούς που ξενιτεύονται για να λειτουργήσουν τα σχολεία της περιοχής», τονίζει η Αθηνά!

Τμήματα των 25 και 28 μαθητών

Ο Βασίλης, αναπληρωτής εκπαιδευτικός, από τη δική του μεριά, υπευνθυμίζει πως υπάρχουν ακόμα και μόνιμοι εκπαιδευτικοί που διορίστηκαν και ακόμα περιμένουν την τοποθέτησή τους, είναι δηλαδή χωρίς σχολείο.

Πανελλαδικά τα σχολεία πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης που δεν θα λειτουργήσουν φέτος ανέρχονται σε 235, υπάρχουν τουλάχιστον 1000 συγχωνεύσεις, ενώ κάθε τμήμα μπορεί να έχει ως 25 άτομα στα Δημοτικά και ως 28 μαθητές στα Γυμνάσια και Λύκεια.

Ο influencer δάσκαλος που αγαπούν παιδιά και γονείς, ο School Marious, Μάριος Μάζαρης, έγραψε χαρακτηριστικά:

«Κάθε χρόνο μια πληγή που γίνεται πιο μεγάλη. Να μη φεύγουν, μου είπε μια γνωστή πριν λίγες μέρες. ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΕΠΙΛΟΓΗ, της είπα, κάποιες φορές η επιλογή της ανεργίας δεν είναι απάντηση ή δεν έχεις την ψυχραιμία να σκεφτείς τι δρόμους άλλους θα ακολουθήσεις. Δε φταίει ο ιδιοκτήτης, φταίει η αγορά, οι τιμές στα ράφια, η ακρίβεια, ο δάσκαλος όμως που έρχεται ήδη με άσχημες συνθήκες να δουλέψει φταίει; Συζητήστε, βρείτε μια μέση λύση, κάποτε ήλπιζα να μπορούσαμε με ανταλλακτικές υπηρεσίες να δουλεύουμε, δώσε μου πιο φτηνά το δωμάτιο, να βοηθάω το παιδί σου στα μαθήματα, να προσφέρω κάτι ακόμα στην κοινότητα, δεν ξέρω.

.Ξέρω ότι πραγματικά ντρέπομαι για την κατάσταση στη χώρα και είναι ένας από τους λόγους που δεν έχω πάει να δουλέψω σε νησί: για την αβεβαιότητα ; Να μην έχω πού να μείνω;

Να με πετάνε έξω κάθε Μάη και να ψάχνω πού να αποθηκεύσω τα πράγματα, πού να ψάχνω δωμάτιο για την οικογένεια μου; Να τα λέμε κι αυτά, μπας και καταλάβουμε ότι δε θα βγάλουμε τα σπασμένα ο ένας από τον άλλον, αλλά ο ένας με τον άλλον πρέπει να διεκδικούμε», έγραψε ο Μάριος.

Εμείς να πούμε καλή σχολική χρονιά, να καλυφθούν γρήγορα τα 18.000 κενά εκπαιδευτικών, να βρουν όλοι οι εκπαιδευτικοί στέγη και να λειτουργήσουν σωστά οι διαδραστικοί πίνακες που τόσο διαφημίστηκαν στα σχολεία.