Στην εκπομπή EQ, ο Γιάννης Μπέζος είπε πάνω 20 αλήθειες για την κοινωνία, την τέχνη και τον ίδιο

Σπίτι δίχως Γιάννη, προκοπή δεν κάνει και εκπομπή χωρίς Γιάννη Μπέζο, αλήθειες δεν βγάζει.

Καλεσμένος στο EQ με την Έλενα Παπαβασιλείου ήταν το βράδυ της Δευτέρας ο Γιάννης Μπέζος και οι αλήθειες ζωής του.

«Ότι καλύτερο έχει να προσφέρει η ελληνική τηλεόραση και το θέατρο! Θα ήθελα να είχα έναν τέτοιο μέντορα ζωής. Όποτε τον ακούω κάτι μαθαίνω», έγραφε χαρακτηριστικά ένα από τα σχόλια του κόσμου με αφορμή την συνέντευξη του Γιάννη Μπέζου.

Οι αλήθειες του Γιάννη Μπέζου:

Οι άνθρωποι που δρουν, εργάζονται και κοπιάζουν για να προσφέρουν είναι συνήθως αθόρυβοι. Οι υπόλοιποι κάνουν λίγη φασαρία παραπάνω και με αυτούς ασχολούμαστε δυστυχώς περισσότερο.

Στο διαδίκτυο συνεννοούμαστε αλλά δεν επικοινωνούμε. Η επικοινωνία προυποθέτει να αναμετριόμαστε με την αμήχανη ματιά του άλλου ή και με τη δική μας, στο διαδίκτυο απλά ανταλλάσσουμε πληροφορίες, η επικοινωνία δεν είναι ζωντανό πράγμα, είναι κάτι επιφανειακό, είναι εύκολο κι επειδή συνηθίζουμε στα εύκολα, αυτό δεν είναι κάτι θετικό.

5 φορές που ο Γιάννης Μπέζος μίλησε στο «είναι» μας με τις ατάκες περί ανοησίας και ηλιθίων

Η τεχνολογία είναι καλή αλλά είναι ένα εργαλείο, δεν μπορεί να είναι σκοπός, υπεράνω είναι ο άνθρωπος, η τεχνολογία πρέπει να μας οδηγεί κάπου, όχι να μας αποβλακώνει.

Η σχέση με το βιβλίο και με τον γραπτό λόγο, είναι ένα στοίχημα με το οποίο θα πρέπει να αναμετρηθούμε.

Η βάση της παιδείας είναι η Πρώτη Δημοτικού. Τι λες στα παιδιά την πρώτη ημέρα που πηγαίνουν σχολείο. Ο πολίτης δεν διαμορφώνεται στο Πανεπιστήμιο αλλά στο Δημοτικό. Ο δάσκαλος είναι το πρότυπο για το παιδί, η παιδεία όπως γίνεται δεν είναι γοητευτική.

Κάποιοι ψήφισαν τα κόμματα, αν θέλαμε κάτι άλλο, θα το είχαμε βρει ήδη. Το καινούργιο γεννιέται κατά τύχη. Είχαμε τέτοια παραδείγματα ανθρώπων και στη χώρα μας.

Ο ηγέτης επιβάλλει πράγματα, δεν του τα επιβάλλουν και αναλαμβάνει και την ευθύνη για όσα κάνει.

H Τέχνη έχει ως σκοπό να συγκινήσει και να παρηγορήσει, υπάρχουν άλλοι για τα πολιτικά και για την εκπαίδευση. Το Θέατρο δεν είναι σχολείο, είναι τέχνη πρωταρχική και αθάνατη.

Το θέατρο προσφέρει μικρές αλλά και μεγάλες στιγμές, τέτοιες που δεν τις αναπληρώνει τίποτα άλλο, ούτε το χρήμα, ούτε η αναγνωρισιμότητα, είναι στιγμές που γίνεται κοινή ανάσα αυτό που κάνεις με τους θεατές, ζωντανά, γιατί μεσολαβεί μόνο το σώμα σου και ο λόγος σου.

Κάθε φορά που έκανα μια δουλειά πίστευα πως είναι η καλύτερη δουλειά στον πλανήτη, αλλιώς δεν είχε νόημα να την κάνω. Δεν έχω γκρινιάξει για ό,τι έχω κάνει, είτε ήταν αποτυχημένο, είτε επιτυχημένο, γιατί ήταν δική μου επιλογή, με καθαρή ματιά και καρδιά ζεστή. Κανείς δεν μου έβαλε τρικλοποδιές και δεν μου έκλεισε τον δρόμο.

Υπάρχει το χάρισμα που δεν είναι δικό μας αλλά από τη φύση, αλλά υπάρχει η προσωπικότητα που είναι δική μας υπόθεση όπως και η προσπάθεια, η επιμονή και η υπομονή, η παιδεία και η μόνιμη ανησυχία.

Πρέπει και να επιτύχεις και να αποτύχεις. Αν δεν έχεις αποτύχει ποτέ, είναι ύποπτο, κάτι δεν έχεις κάνει καλά.

Μόνο όταν υπάρχει η απόσταση και ο σεβασμός, μπορείς να προσφέρεις. Το θέατρο θέλει απόσταση.

Η δημοσιότητα ούτε εμποδίζει, ούτε βοηθά τον καλλιτέχνη και εξαρτάται πώς την χρησιμοποιεί ο καθένας.

Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και πιστεύω πως οι νεότεροι άνθρωποι θα κάνουν τη διαφορά.

Η ηλικία μου δεν επιτρέπει τα όνειρα, μόνο τους σχεδιασμούς, σχεδιάζω πράγματα επαγγελματικά. Τα όνειρα, είναι και πρέπει να είναι για τους νεότερους και έχω πραγματοποιήσει τα πιο πολλά.

Θέλω οι άνθρωποι που συναντώ και γνωρίζω να έχουν ενδιαφέρον.

Δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς την οικογένειά μου, το σπίτι μου, τις συνήθειές μου, τα βιβλία μου, ο τρόπος που γυμνάζομαι, το μπάσκετ που παίζω, τις παρέες μου, κάποια βράδια μετά από πρεμιέρες και συζητάμε πάνω σε αυτά που είδαμε.

Το να μιλάμε για τους Απαράδεκτους είναι δείγμα ότι δεν πάμε μπροστά. Έχουμε μια τάση να μένουμε στα παλιά.

Η 35χρονη Ηρώ Μπέζου μοιράζεται με τον πατέρα της άλλη μια «αγάπη», αυτήν για το τραγούδι