Ένα επαγγελματικό ταξίδι μ' έκανε να νιώσω ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο

Αγαπημένη μου γειά σου!

Σε αυτό το post θέλω να μοιραστώ μαζί σου μια εμπειρία που μου έφερε στον νου πράγματα ξεχασμένα, καταστάσεις, χαρακτηριστικά που λίγο-πολύ τα έχουμε παραμερίσει είτε γιατί αναγκαστήκαμε είτε γιατί μας κυνηγάει ο χρόνος και η ζωή που ζούμε.

Πριν λίγο καιρό έφυγα εκτός Αθηνών για ένα επαγγελματικό ταξίδι. Βρέθηκα σε έναν πολύ αγαπημένο προορισμό, την Πύλο Μεσσηνίας. Σκοπός αυτού του ταξιδιού ήταν η βιντεοσκόπηση μιας μεγάλης ξενοδοχειακής μονάδας. Έτσι λοιπόν συναντήθηκα με μια ομάδα ανθρώπων που αν εξαιρέσω τον interior decorator, Πάνο, που στο παρελθόν είχαμε συνεργαστεί, τα υπόλοιπα παιδιά δεν τα γνώριζα.

Φτάνοντας την πρώτη μέρα στο ξενοδοχείο το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν η φυσική ομορφιά του τοπίου, πράγμα που πάντα με γοήτευε (και συνεχίζει να με γοητεύει) σε αυτό το μέρος. Οι ελιές που κάνουν παρέα με τα κυπαρίσσια και τα αγκαλιάζει η χρυσή άμμος μπορεί να μου τρελάνουν το μυαλό! Αλλά δεν ήταν μόνο αυτά τα δέντρα, η φύση γύρω, τριγύρω «οργίαζε»... έτσι το μάτι χανόταν και το μυαλό γαλήνευε.

Οι μέρες άρχιζαν από πολύ νωρίς και τελείωναν αργά το βράδυ χωρίς κούραση όμως, χωρίς ανησυχία αν όλα πήγαν καλά, υπήρχε αρμονία. Ο λόγος; Απλός! Δουλεύοντας σε ένα τέτοιο περιβάλλον, πλαισιωμένο με την φύση γενναιόδωρη και τον ήχο της θάλασσας να σου «σιγοτραγουδά» στα αυτιά, πως να μην είσαι ξεκούραστη και γεμάτη; Πως να μην ευγνωμονείς που εργάζεσαι σε ένα τέτοιο μέρος; Κοιμόμουν και ξύπναγα κάθε μέρα νιώθοντας ευλογημένη για όλα αυτά που έχω. Και μου δημιούργησε το ερώτημα: «Πώς γίνεται να κατοικείς σε ένα τέτοιο μέρος και να μη θέλεις να κυριεύσεις τον κόσμο όλο;». Μια μόνο βόλτα ξυπόλητη στην χρυσαφένια αμμουδιά και σε κάνει να ξεχάσεις σε μεγάλο βαθμό όλα αυτά που σε βαραίνουν.

Έχοντας βάλει τους εαυτούς μας σε ένα μόνιμο άγχος και τρέξιμο, ξεχνάμε από πού προερχόμαστε και πως την ηρεμία και την ισορροπία στη ζωή μας τη δίνει απλόχερα το φυσικό περιβάλλον που εμείς οι ίδιοι καταστρέφουμε. Η ρουτίνα και η μιζέρια μάς έχουν καταπιεί, ενώ η απάντηση στα όποια ερωτήματα μας «τριβελίζουν» το μυαλό βρίσκεται μέσα στη φύση, εκεί δηλαδή που το DNA μας αναγνωρίζει ως φυσιολογικό, οικείο μέρος.

Οι άνθρωποι που μένουν κοντά στην φύση είναι οι πιο «πλούσιοι» άνθρωποι στον κόσμο! Ναι ξέρω δεν είναι εύκολο να είσαι εκεί λόγω εργασίας, υποχρεώσεων αλλά μήπως μια mini απόδραση έστω και λίγων ωρών από την πολύβουη πόλη σου έβρισκε το «κέντρο» σου; Λίγο την ηρεμία σου; Ένα δώρο στον εαυτό σου στην τελική.

Βέβαια δεν ήταν μόνο το περιβάλλον που μου ασκούσε όλη αυτή την γαλήνη και που μου θύμισε πόσο όμορφη είναι όλη η Ελλάδα αλλά και τα παιδιά με τα οποία συνεργάστηκα, που μου θύμισε πως υπάρχουν ακόμη τέτοιοι φανταστικοί ανθρωπότυποι! Το σύμπαν συνωμότησε να βρεθώ με μια ανεπανάληπτη ομάδα ανθρώπων, ευγενικών, γελαστών, συνεργάσιμων, πρόθυμων να βοηθούν ο ένας τον άλλον, με θετική διάθεση! Αυτά τα φυσιολογικά χαρακτηριστικά που έγιναν σπάνια, έγιναν «αν είσαι έτσι, θα σε φάνε»....

Χαρακτηριστικά που λίγο πολύ τα έχουμε ξεχασμένα, που έχοντας κουραστεί γίναμε μονόχνοτοι, κακότροποι, καχύποπτοι και κλειστήκαμε στους εαυτούς μας. Πώς μεταμορφωθήκαμε έτσι; Γιατί η ευγένεια και η καλοσύνη τείνουν να εξαφανιστούν;

Έτσι λοιπόν με γέλια μέχρι δακρύων από το πρωί ως το βράδυ, «παιδικοεφηβικές» βραδιές με χορούς όπως τη Macarena και τα «Παπάκια στο νερό», με ατελείωτες κουβέντες στα μπαλκόνια είτε για ταινίες είτε για υπαρξιακά ζητήματα σχέσεων κλπ, τραγουδώντας την ώρα των γυρισμάτων και άλλα πολλά όμορφα συμβάντα περάσαμε τις μέρες μας.

Με όλα αυτά που σου περιέγραψα πώς να μην νιώσω ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου;

Το 2020-2021 αποχώρισαν άνθρωποι από δίπλα μου όπως συμβαίνει λίγο-πολύ σε όλους, όμως ο Θεός, το σύμπαν μου έφερε ανθρώπους πολύτιμους που θέλω να μείνουν και να υπάρχουν στη ζωή μου!

Κι όπως έγραψα σε ένα Instagram story,

"Συνταγή ευτυχίας"

Θα χρειαστείτε:

-μερικούς φίλους

-γέλια μέχρι δακρύων

-αυθορμητισμό

-παιδικότητα

-καλοσύνη

Με αυτά τα «υλικά» η συνταγή σίγουρα θα πετύχει!

Και γιατί στα είπα όλα αυτά; Γιατί μέσα στην μαυρίλα των ημερών και όλων αυτών που έχεις ζήσει, εκεί έξω υπάρχει το φως, άνθρωποι που είναι έτοιμοι να σε αγκαλιάσουν και χωρίς να σε ξέρουν, δεν είναι όλα αρνητικά και άσχημα. Ένα πράγμα αρκεί, να είσαι έτοιμη και ανοιχτή στο να υποδεχθείς τα δώρα που σου δίνονται!

Σας ευχαριστώ για όλα:

Πάνο, Σπυριδούλα, Βιργινία, Λουκία, Παύλο, Πλάτωνα, Γιάννη, Έρρικα!

Σε φιλώ αγαπημένη και να σε προσέχεις και να σε αγαπάς!

ΧΧΧ

ΥΓ: Μου στέλνεις ερωτήματα και απορίες στο Instagram.

01

21