Μάθημα ζωής: Η Κατερίνα «διέλυσε» τον καρκίνο του μαστού!

«Οποτε βλέπω γυναίκα με περούκα, πάω κοντά και της λέω: "να σου πω ένα μυστικό; Μην αφήσεις τη δουλειά σου. Δεν είναι ικανός αυτός, να σου αλλάξει το πρόγραμμα. Ένας καρκίνος είναι. Εμένα με πέτυχε στα 37 μου. Την πρώτη φορά που έμεινα άνεργη. Ξαφνικά η δουλειά έγινε ένα τόσο δα προβληματάκι».

Πριν πέντε χρόνια, διαγνώστηκε με πολύ επιθετικό καρκίνο του μαστού και υποβλήθηκε σε μαστεκτομή. Την καλύτερη «διάγνωση», την έκανε «το στήριγμα»: Ο Βασίλης, ο σύζυγός της. Όταν του ανακοίνωσε τα αποτελέσματα της μαστογραφίας, είπε: «Ωχ τον καημένο τον καρκίνο. Που έμπλεξε». Σήμερα, λένε, «μαζί τον διαλύσαμε».

«Σοκ, κατάθλιψη, αποδοχή. Αυτά είναι τα τρία στάδια που περνάς, θες δε θες. Τα δύο πρώτα τα πέρασα γρήγορα. Βρέθηκα σε απόγνωση, έκλαψα, θρήνησα. Είπα "γιατί σε μένα; Τί έκανα;". Γρήγορα το αποδέχτηκα και άρχισα να του πηγαίνω κόντρα.

Εκανα δύο κύκλους χημειοθεραπείας -ο κάθε κύκλος αντιστοιχεί σε ένα κοκτέιλ φαρμάκων για 4 φορές και άλλο κοκτέιλ για άλλες 4 - και 25 ακτινοβολίες. Το πρωί πήγαινα για χημειοθεραπεία, το μεσημέρι στην δουλειά. Ημουν τυχερή γιατί δεν είχα παρενέργειες, διάρροιες και εμετούς. Οι γιατροί είπαν ότι με την επιμονή μου, έπεισα τον εαυτό μου, ότι δεν έχω παρενέργειες. Είχα μόνο ένα αίσθημα κόπωσης, ανεβαίνοντας τις σκάλες.

Μια μέρα ξύπνησα χωρίς στήθος. Λίγο πριν μπω στο χειρουργείο για την αφαίρεση του όγκου, ο γιατρός μου το ψιθύρισε, ότι μπορεί να χρειαστεί μαστεκτομή. Δε θέλουν να σε ταράζουν γιατί πρέπει να είσαι ήρεμος την ώρα της αναισθησίας. Το μυαλό μου δεν πρόλαβε να το επεξεργαστεί.

Σοκ. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Ημουν τυλιγμένη με γάζες. Ηξερα όμως ότι κάτι λείπει. Τώρα, πέντε χρόνια μετά, είμαι στο δεύτερο στάδιο της αισθητικής αποκατάστασης. Μπορούσα την ημέρα της μαστεκτομής να ξυπνήσω έτοιμη, με το ένθεμα. Δεν ήθελα. Αφού μπήκα στη διαδικασία, είπα, θα το κάνω σωστά. Δε θα κάνω ακτινοβολία σε ένα ένθεμα. Πρώτα η θεραπεία και μετά η αισθητική.

Από όλα, όσο κι αν δεν το πιστεύεις, με πείραξε το πιο ασήμαντο, το πιο χαζό. Με πείραξαν τα μαλλιά. Η απώλεια των μαλλιών είναι σοκαριστική. Γιατί δεν πέφτουν μόνο από το κεφάλι- χάνεις και τα φρύδια και τα τσίνορα. Δεν μένει τίποτα. Η όψη σου γίνεται αυτόματα ασθενική.

Πήγα στο κομμωτήριο και τα ξύρισα όλα- για να έχω εγώ το πάνω χέρι, όχι αυτός. Γουλί. Δεν έμεινε τίποτα. Με κούρευε η κομμώτρια και έπεφταν τα μαλλιά μου μαζί με τα δάκρυα. Αυτή την εικόνα δεν θα την ξεχάσω ποτέ: οι τρίχες να πέφτουν και να κολλάνε πάνω στα βρεγμένα μάγουλα.

Μου είχαν πει, πως αν θέλω, υπάρχουν κάσκες με παγοκύστες ειδικές για να μην πέφτουν τα μαλλιά, αλλά αν τις έβαζα η χημειοθεραπεία δε θα έπιανε σε εκείνο το σημείο. Είπα όχι. Πήγα και αγόρασα μια περούκα.

Η χαλάρωση με τις πυτζάμες στον καναπέ, είναι μια ψευδαίσθηση. Γιατί πάνω που χαλαρώνεις, το ρημάδι το μυαλό, γυρνάει εκεί. Και κολλάει. Και σκέφτεται "πεθαίνω και δε θέλω". Εγώ σκεφτόμουν και τη μητέρα μου- από αυτό έφυγε.

Εκείνη την περίοδο, ήμουν πιο δραστήρια από ποτέ. Όργωσα τα θέατρα, τα σινεμά και τα ταβερνάκια. Με την Βίκυ, την Μαρία, την Διονυσία, την Φωτεινή και την Μελίνα, βγάλαμε πρόγραμμα εντατικής εξόδου. Περνούσε η εβδομάδα και είχαμε δει όλες τις καινούργιες ταινίες στο σινεμά. Δεν έμενα μέσα.

Η δύναμη που παίρνεις απο τους δικούς σου όταν είναι εκεί με όλο τους το ειναι σαν να συμμετέχουν ενεργά σε ότι κάνεις εσύ, είναι μια ασπίδα προστασίας. Εγώ κι ο Βασίλης, τον καρκίνο, τον διαλύσαμε μαζί. Εκείνος με τις μπούκλες κι εγώ γουλί. Δεν πέρασα χημειοθεραπεία μόνη μου. Η σεξουαλική μας ζωή δεν επηρεάστηκε. Στο δικό του βλέμμα, δεν χωρούσαν οι ανασφάλειες μου- του τύπου "πως είμαι έτσι". Εκείνος μου έλεγε, "εμένα μ΄αρέσεις όπως είσαι, τί τη θες την περούκα".

Μέσα από αυτή την ιστορία η σχέση μας χαλυβθώθηκε. Ηταν εκεί για τα πραγματικά δύσκολα. Όταν γνωριστήκαμε ήταν που μόλις είχε χάσει την μητέρα του απο την ίδια αρρώστια. Μαζί μου, το πέρασε δεύτερη φορά.

Αυτό που σε τρελαίνει είναι το ψάξιμο στο ίντερνετ. Από τη μία είναι τόσο μεγάλος ο όγκος πληροφοριών και από την άλλη τόσο ξεχωριστός και ιδιαίτερος ο κάθε οργανισμός που η ίδια περίπτωση καρκίνου μπορεί να διαφέρει εντελώς από τη μία γυναίκα στην άλλη. Γιαυτό και στο νοσοκομείο, όταν μιλούσα με άλλες ασθενείς, μιλούσα και είχα τα αυτιά μου κλειστά. Αποφάσισα ότι θα ακούω μόνο τον γιατρό μου στον Άγιο Σάββα.

Είχα τη δυνατότητα να πάω σε ιδιωτική κλινική με πολύ καλές παροχές. Όμως επέλεξα τον Άγιο Σάββα. Οι γιατροί εκεί είναι ημίθεοι. Θα ήταν θεοί, αν είχαν τις υποδομές του Memorial. Και στο Memorial πήγα και εκεί μου είπαν: "Οι γιατροί σου, έκαναν ακριβώς ότι έπρεπε, με τον καλύτερο τρόπο".

Έμαθα τί έχω εντελώς τυχαία, από μια ψηλάφιση. Για άλλο πήγα, άλλο μου βρήκαν. Έκανα το test DNA για να δω αν είναι ο ίδιος τύπος που είχε η μητέρα μου. Οι γιατροί ήταν ξεκάθαροι: "στην περίπτωσή σου δεν είναι κληρονομικός".

Στην τελευταία χημειοθεραπεία, πετούσα. Τρελή χαρά. Μετά ξεκινάει η αγωνία, των εξετάσεων του εξαμήνου. Νευρικότητα, αγωνία, είσαι στα κόκκινα. Όχι μόνο εσύ αλλά και οι γύρω σου. Και τί ανακούφιση όταν είναι όλα εντάξει. Ξανά με τα μούτρα στη ζωή.

Τώρα κάνω εξετάσεις μία φορά τον χρόνο. Όταν πλησιάζουν τα αποτελέσματα, λες "αν γίνει η στραβή δεν αντέχω, δεν υπάρχει περίπτωση να το ξαναπεράσω". Κι όμως άλλοι το περνάνε και τρεις και τέσσερις φορές.

Εχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπω τη ζωή. Αναθεωρείς τα πάντα. Ξέρεις ποιοι είναι πολύ κοντά σου, ποιοι λιγότερο και ποιοι είναι πολύ μακριά σου. Δεν αναλώνεσαι. Με το πέρασμα του χρόνου σε ξανατραβάει η ζωή, μέσα στη ρουτίνα της. Όμως πάνω που πάει να σε ρουφήξει λες "ωπ, σύνελθε λίγο, δεν έγινε και τίποτα".

Για τον τυχερό που επιβίωσε, είναι διπλή η τύχη. Τέτοιο δυνατό χαστούκι, που σε κάνει να μετράς διαφορετικά την κάθε ανάσα, όλοι το χρειαζόμαστε. Μακάρι να ταρακουνηθούν κάποιοι και να ξυπνήσουν, χωρίς να περάσουν από αυτή τη διαδικασία. Εγώ, τώρα πια, έμαθα.».

Διαβάστε ακόμα

Οι μοδίστρες της Αθήνας αντιμετωπίζουν την κρίση με τον πιο έξυπνο και δημιουργικό τρόπο!