Οι δύσκολες στιγμές μας..

Ναι το ξέρω. Η ζωή είναι ωραία.

Κι εγώ είμαι πάντα αυτή που προσπαθεί να βλέπει τη θετική πλευρά όλων των πραγμάτων. Έρχονται όμως κι αυτές οι στιγμές που σε ζορίζουν. Που σε κάνουν να αισθάνεσαι τόσο στριμωγμένος. Να λες “ώπα, τι έγινε τώρα;” ή “γιατί σε μένα;” και σε αφήνουν απλά να αναρωτιέσαι..

Δυστυχώς η ζωή η ίδια, τα φέρνει μερικές φορές έτσι, που πρέπει να πιεστείς, να δυσκολευτείς τόσο πολύ και να παλέψεις για να ξεπεράσεις μερικές δυσάρεστες καταστάσεις και γεγονότα.. Και μερικές φορές σε πετυχαίνουν στην καλύτερή σου φάση, εκεί που λες πως θα ‘πρεπε να ζεις ένα όνειρο, τόσο αναπάντεχες που σε σοκάρουν και σε σημαδεύουν.. Άλλες πάλι έρχονται και στρογγυλοκάθονται πάνω σε ένα σωρό από άλλα προβλήματα που μόλις ήδη -νόμιζες- είχες αρχίσει να ξεπερνάς.. “Μη νομίζεις όμως πως δε θα τα καταφέρεις”, φωνάζουν όλοι γύρω σου.. Και τελικά, πώς θα τα καταφέρεις αυτή τη φορά; Έχεις άραγε τη δύναμη; Και αν όχι, από πού πρέπει να την αντλήσεις;

Την εβδομάδα που μας πέρασε βρέθηκα δυστυχώς σε αυτή τη δύσκολη θέση, όπου, μετά από διάφορες αλλεπάλληλες δυσκολίες/αναποδιές/δυσάρεστα γεγονότα των τελευταίων μηνών, είχα ένα τρομακτικό ατύχημα κατά τη διάρκεια μιας φωτογράφησης, που θα μπορούσε να μου έχει στοιχίσει την ίδια μου τη ζωή.. Έχασα προσωρινά και τόσο απροσδόκητα το όπλο της εργασίας μου, το πρόσωπό μου, την υγιή μου εμφάνιση, τη δουλειά μου, την αυτοπεποίθησή μου. Έπρεπε πια να “κρύβομαι” για να περπατήσω στο δρόμο χωρίς να είμαι δακτυλοδεικτούμενη. Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά.. Και σε μία φάση που η ματαιοδοξία της δουλειάς αυτής με είχε καταπιεί ολόκληρη. “Σημαδεύτηκα για πάντα;” ήταν ο μόνιμός φόβος στο μυαλό μου. “Και με τη δουλειά; Τόσα projects να τρέχουν; Τι θα γίνει με τη δουλειά μου;” Έπεσα, κύλησα στην παγίδα του να κλειστώ στον εαυτό μου, “Μα τι μου λένε όλοι; Κανείς άλλωστε δε μπορεί να με καταλάβει” σκεφτόμουν επί μέρες.. “Κανείς δε μπορεί να έρθει στη θέση μου” και “Γιατί σε μένα;”. Απομάκρυνα τους δικούς μου ανθρώπους και δεν ήθελα να δω και να μιλήσω σε κανέναν..

Την τέταρτη ημέρα δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τη γλυκιά μου Ειρήνη.. Δεν έχει σημασία ποια είναι η Ειρήνη, αλλά το ότι με λίγες της φράσεις έμοιασε να φέρνει γαλήνη στην ψυχή μου. “Τι έγινε κι αν δε δουλέψεις για λίγο καιρό; Σταμάτα πια να το παίζεις δυναμική και ανεξάρτητη και άσε επιτέλους τους ανθρώπους γύρω σου να σου σταθούν μία φορά στα δύσκολα.. Να σου δείξουν πόσο σε αγαπούν και πως θα είναι δίπλα σου.. Τι έγινε κι αν δεν είσαι πια η πιο όμορφη; Ο άντρας σου θα σε αγαπάει ακόμη περισσότερο έτσι, γιατί θα το ξεπεράσετε μαζί.. Τι έγινε εντέλει κι αν αντιμετωπίσεις άλλη μία δυσκολία; Τώρα που θα έχεις τόσο ελεύθερο χρόνο, μέχρι να αναρρώσεις, κάτσε και σκέψου πόσο δυνατή είσαι στην πραγματικότητα και πόσες δυσκολίες έχεις αντιμετωπίσει και ξεπεράσει σε όλη σου τη ζωή.. Και ειδικά τους τελευταίους μήνες..”

Και άλλωστε, πόσο πιο σοβαρή θα μπορούσε να είναι η κατάστασή μου.. Με τρομάζει και μόνο η ιδέα.. Και πόσο πιο σοβαρές καταστάσεις από τη δική μου είδα στο νοσοκομείο που νοσηλεύτηκα.. Δε λέω φυσικά πως δε με δυσκολεύει και πως ξαφνικά κατάφερα να το αφήσω πίσω, αλλά πρώτα ο Θεός θα βάλω, αποφάσισα, τα δυνατά μου για να το ξεπεράσω. Και Δόξα τω Θεώ που ζω ακόμη και έχω την επιλογή αυτή. Και δε λέω, επίσης, πως είναι σωστό να εστιάζεις πάντα στα χειρότερα ώστε να “μιζεριάζεις”, να πέφτει η ψυχολογία σου και να λες “πάλι καλά, δες τι συμβαίνει στον κόσμο, πολύ μικρά και ασήμαντα προβλήματα έχω”..

Αλλά αν το καλοσκεφτείς, αν κοιτάξεις γύρω σου.. Δεν είναι μόνο τα προβλήματα των ανθρώπων που αντικρύζεις.. Δες τι όμορφος κόσμος..
Πόσες φορές άραγε ξύπνησες το πρωί και το παρατήρησες αυτό; Πόσες φορές έκανες τον σταυρό σου και ευχαρίστησες τον Θεό που ζεις άλλο ένα όμορφο πρωινό και έχεις την υγεία σου; Που έχεις τα χέρια σου και τα μάτια σου και μπορείς αυτή τη στιγμή να διαβάζεις αυτό εδώ το blog; Ακόμη και μέσα στα χιλιάδες προβλήματα και τις δυσκολίες που προκύπτουν στη ζωή μας, είσαι άραγε ευγνώμων που έχεις ακόμη τη δύναμη να το παλεύεις;; Που έχεις ανθρώπους που σε αγαπούν, οικογένεια, φίλους, ακόμη και συνεργάτες που δε θέλουν να σε βλέπουν να πονάς και θα είναι εκεί για εσένα; Πόσες φορές εκτίμησες μικρά και ασήμαντα πράγματα που κάνουμε καθημερινά και όμως χωρίς αυτά δε θα μπορούσαμε να ζήσουμε;

Υπόσχομαι λοιπόν μέσα από αυτό το κείμενο που γράφω σε εσένα, αλλά κυρίως στον εαυτό μου, να μάθω να μην έχω τόσα πολλά δεδομένα στη ζωή μου.. Την υγεία, τους ανθρώπους, και κυρίως όλων των ειδών τα αγαθά, υλικά και κυρίως άυλα.. Να εκτιμώ και να σέβομαι περισσότερο το κάθε τι, μεγάλο ή μικρό, που μου χαρίζει η ζωή αυτή. Και παρακαλώ τον Θεό να μου δίνει σωματική/ψυχική υγεία και δύναμη να ξεπερνάω όλες τις δυσκολίες που προκύπτουν, ακριβώς όπως θα προσπαθήσω να κάνω και με αυτή τώρα. Υποσχέσου κι εσύ με το μικρόπροβληματάκι στη δουλειά, αλλά κι εσύ με το λίγο πιο σοβαρό πρόβλημα που νιώθεις να σε κατατρώει, υποσχέσου πως θα σου γίνει κι εσένα μάθημα!

Η ζωή είναι ωραία και οι δυσκολίες έρχονται στο δρόμο μας για να μας υποδείξουν ποιοι είναι αυτοί που πραγματικά μας νοιάζονται και μας στηρίζουν, αλλά και για να μας κάνουν πιο δυνατούς. Εκτίμησέ τη!

Με αγάπη,
Ισμήνη