Ο μεγαλύτερος εφιάλτης

ΝΙΚΗ ΚΑΡΤΣΩΝΑ

30 Αυγούστου 2011

Χθες, έμαθα όπως και κάποιοι από εσάς, πως ένα κοριτσάκι 14 χρονών, εξαφανίστηκε. Η αδερφή ενός μπασκετμπολίστα που τυχαίνει να παίζει στην ίδια ομάδα με τον Νίκο, αγνοείται.

Ξέρεις, δεν ξέρεις, γνωρίζεις δεν γνωρίζεις την οικογένεια, δεν μπορείς να μην ανατριχιάσεις, να μην αγχωθείς για την κατάσταση που επικρατεί στην εποχή μας, να μην στεναχωρηθείς για το γεγονός πως μία οικογένεια βιώνει αυτή την αγωνία.

Ανατρίχιασα στην είδηση και αμέσως μπήκα στην ιστοσελίδα του Χαμόγελου του Παιδιού, που πάντα είναι εκεί για να βοηθήσει σε τέτοιες περιπτώσεις και έμεινα άναυδη όταν είδα πόσα ακόμα παιδάκια αγνοούνται. Πόσα παιδάκια βρίσκονται μακριά από την οικογένειά τους, από την ασφάλεια τους, από τους δικούς τους ανθρώπους, χωρίς να γνωρίζουν το λόγο αλλά και το πότε θα έρθει η αίσια εκείνη στιγμή της επιστροφής τους στους γονείς τους;

Με έπιασε τρέλα στην ιδέα και μόνο για την κατάσταση στην οποία μπορεί να βρίσκονται αυτές οι οικογένειες και οργή για όλους εκείνους που μπορούν με θράσος να έρθουν και να σου αρπάξουν την ευτυχία σου μέσα από το ίδιο σου το σπίτι για τους δικούς τους ανεξήγητους - ακαταλαβίστικους λόγους.

Πως γίνεται να χωρίζεις μία οικογένεια και να αφήνεις έτσι τους ανθρώπους σε μία θλίψη και απελπισία χωρίς να γνωρίζουν τι μέλλει γενέσθαι αλλά και χωρίς να μπορούν να κάνουν κάτι; Οι γονείς μπορούν να κάνουν τα πάντα για τα παιδιά τους, αρκεί να ξέρουν τι πρέπει να γίνει για να τα βοηθήσουν. Όταν όμως ζεις μέρες αγωνίας, χωρίς να γνωρίζεις, τι μπορείς να κάνεις;

Αυτό το τίποτα είναι που φαντάζομαι πως κάνει τις μέρες εφιαλτικές. Το απόλυτο κενό, η σιωπή στο σπίτι, το άδειο δωμάτιο, η έλλειψη νέων. Και οι μέρες να περνάνε δραματικά. Δεν ξέρω τι είναι πρέπον να ευχηθείς σε μία τέτοια περίσταση που τραυματίζει γονείς και παιδιά τόσο πολύ, αλλά εύχομαι σε κανένα γονιό να μη χρειαστεί να περάσει κάτι αντίστοιχο, γιατί προσωπικά η ιδέα και μόνο είναι δυσβάσταχτη. Φαντάζομαι η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη.