H Πόρνη από Πάνω..

Μόλις έμαθα πως ο Αντώνης Τσιπιανίτης, που εκτιμώ τόσο πολύ, ανέβασε το.. τελευταίο του έργο στο θέατρο με πρωταγωνίστρια την Κατερίνα Διδασκάλου. Δεν έχω προλάβει να πάω οπότε για αρχή αναμεταδίδω την κριτική του Κώστα Γιαννακίδη στο Protagon.gr... : Το παγκόσμιο θεατρικό ρεπερτόριο είναι σπαρμένο με ιστορίες καταπιεσμένων γυναικών. Ομοίως και η λογοτεχνία. Αναμενόμενο. Κομμάτια ολόκληρα της ζωής ράβονται με ιστορίες γυναικών που καταπιέζονται ή κακοποιούνται. Κατεβαίνοντας, λοιπόν, τα σκαλιά του «Καφεθέατρου» δεν περιμένεις να σου διηγηθούν μία καινούργια ιστορία. Το πιθανότερο είναι να βρεις μια ιστορία που έχεις ακούσει, ή ζει εδώ δίπλα σου ή, αν θέλεις, τη ζεις ο ίδιος. Το κείμενο του Αντώνη Τσιπιανίτη είναι ευρηματικό, έχει γωνίες με εκπλήξεις, αλλά δεν το κουνάει ούτε ρούπι από την πραγματική ζωή. «Η πόρνη από πάνω» σου λέει όμορφο με τρόπο μία ιστορία της διπλανής πόρτας, αραιώνοντας την πίκρα με χιούμορ, σκουπίζοντας τα δάκρυα με χαραμάδες ελπίδας. Μία γυναίκα από την Πρέβεζα ακολουθεί τον αστυνομικό σύζυγο της στην Αθήνα. Μένει σε ένα τυπικό διαμέρισμα του αθηναϊκού κέντρου. Και ακριβώς από πάνω μετακομίζει μία πόρνη. Το δράμα μίας χώρας εκτυλίσσεται παράλληλα με την τραγωδία της γυναίκας από την Πρέβεζα. Μόνο που εσύ, από ένα σημείο και μετά, αρχίζεις να αδικείς όλα αυτά. Την ιστορία, το μήνυμα, την καταπίεση, την πόρνη, τον αστυνομικό, τον πόνο της γυναίκας από την επαρχία. Διότι, απλώς, σε κάποια σημεία, η ερμηνεία της Κατερίνας Διδασκάλου σκεπάζει τα πάντα. Υπάρχουν στιγμές που δεν παρακολουθείς τη ροή του έργου γιατί έχεις ακολουθήσει την έκφραση του προσώπου της. Όσοι την ξέρετε μόνο από την τηλεόραση, θα δείτε άλλο άνθρωπο μέσα σε μία γνωστή φιγούρα, την ηθοποιό να κινείται απελευθερωμένη από τις συμβάσεις της εμπορικότητας και του φακού. Και όσοι την έχετε παρακολουθήσει στο θέατρο, θα δείτε το βηματισμό της σε ένα νέο στάδιο που μπορεί να είναι ωριμότητα, μπορεί και ο προορισμός ενός ταλέντου που έχει δουλέψει πολύ. Τι με εντυπωσίασε περισσότερο μέσα στην ερμηνεία; Ο τρόπος με τον οποίο επιβάλλει την ταπεινότητα στο υποκριτικό της ύφος. Η Διδασκάλου συνήθως επενδύει τον ρόλο της με τον «αέρα» της. Όχι εδώ. Σε αυτόν τον μονόλογο κατεβαίνει στο ύψος μίας μίζερης, κακοποιημένης γυναίκας, την παίρνει από τον χέρι και την ανεβάζει στο φως, την εκθέτει στο πιο θερμό χειροκρότημα. Η παράσταση διαρκεί εβδομήντα λεπτά, αλλά, στο τέλος αισθάνεσαι ότι τελείωσε νωρίς. Να τη δείτε, αξίζει. Κείμενο: Αντώνης Τσιπιανίτης, Σκηνοθεσία: Σταμάτης Πατρώνης, Φωτισμοί: Ελένη Αναγνωστοπούλου, Μουσική Επιμέλεια: Ιωάννης-Ιόλαος Μανιάτης Καφεθέατρο, Κοδριγκτόνος 2, Πεδίον Άρεως. Τετάρτη και Πέμπτη στις 20.30. Παρασκευή στις 21.30. Σάββατο 21.30 και 24.00. Κυριακή 20.30. Εισιτήρια: Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή 15 ευρώ και φοιτητικό 12 ευρώ. Τετάρτη και Πέμπτη γενική είσοδος 12 ευρώ.