Stop And Hear the Music!

Eίναι πολύ καλό! Διαβάστε και θα δείτε. Ενας άντρας ένα κρύο πρωινό του Ιανουρίου άρχισε να παίζει βιολί σε ένα σταθμό μετρό της Washington DC. Επαιξε έξι κομμάτια του Μπαχ σε 45 λεπτά. Ηταν ώρα αιχμής, έτσι υπολογίστηκε πως 1.100 άνθρωποι πέρασαν από το σταθμό για να πάνε στη δουλειά τους. Τρία λεπτά πέρασαν και ..ένας μεσήλικας που τον άκουσε, σταμάτησε για λίγο και μετά έφυγε βιαστικά. Ενα λεπτό αργότερα ο βιολιστής έλαβε το πρώτο του δολλάριο από μία γυναίκα που πέρασε και ούτε καν σταμάτησε. Λίγα λεπτά αργότερα κάποιος σταμάτησε, άραξε με την πλάτη στον τοίχο δίπλα του να τον ακούσει αλλά αφού κοίταξε το ρολόι του συνέχισε να ξαναπερπατάει γιατί είχε αργήσει στη δουλειά. Αυτός που του έδωσε περισσότερη σημασία ήταν ένα παιδάκι 3 ετών. Η μαμά του τον έσπρωξε να φύγει, όμως ο μικρός είχε φάει κόλλημα και συνέχισε να τον κοιτάει γυρίζοντας το κεφάλι του μέχρι να τον χάσει από τα μάτια του.Αυτό έκαναν και αρκετά άλλα παιδιά που ήθελαν να ακούσουν το βιολιστή, τα οποία όμως -χωρίς εξαίρεση- κανένας γονιός δεν τα άφησε να σταματήσουν και να το απολαύσουν. Στα 45 λεπτά που έπαιζε ο μουσικός, μόνο 6 άνθρωποι σταμάτησαν και άκουσαν λιγάκι. Περίπου 20 του έδωσαν χρήματα προσπερνώντας τον. Μάζεψε συνολικά 32 δολλάρια. Οταν σταμάτησε κανείς δεν κατάλαβε τη διαφορά. Κανείς δε χειροκρότησε, κανείς δεν το πήρε χαμπάρι. Οπως δεν πήραν χαμπάρι πως ο βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς στον κόσμο. Μόλις είχε παίξει τα πιο περίπλοκα κομμάτια του Μπαχ σε ένα βιολί αξίας 3.500.000 δολλαρίων! Δύο μέρες πριν παίξει στο μετρό είχε εμφανιστεί σε sold out κονσέρτο στη Βοστώνη όπου το εισητήριο είχε 100 δολλάρια. Αυτή είναι αληθινή ιστορία. Ο Joshua Bell έπαιξε ινκογκνίτο στο μετρό βάση ενός κοινωνικού πειράματος - αντίληψης, γούστου και προτεραιοτήτων των ανθρώπων- που διοργάνωσε η Washington Post . Η ουσία λοιπόν που βγήκε από όλο αυτό είναι πως: τελικά μπορούμε να αντιληφθούμε την ομορφιά σε μία ακατάλληλη στιγμή στο λάθος περιβάλλον? Μπορούμε να σταματήσουμε και να το εκτιμήσουμε?Αναγνωρίζουμε το ταλέντο οπουδήποτε? Αν δεν μπορούμε δηλαδή να σταματήσουμε έστω και ένα λεπτό για να απολαύσουμε τον καλύτερο μουσικό στον κόσμο να παίζει την ωραιότερη μουσική στον κόσμο πόσα ακόμα πράγματα που αξίζουν περνάνε απαρατήρητα από μπροστά μας? Πόσα χάνουμε βυθισμένοι στη ρουτίνα?