Η ζωή, μια βόλτα με ένα ποδήλατο
Μπορεί, να έχουμε κάνει την ίδια διαδρομή με το αυτοκίνητο, πολλές φορές. Μπορεί, να έχουμε περάσει από τα ίδια σημεία άπειρες φορές, αλλά να μην έχουμε σταθεί, να μην έχουμε φέρει στο μυαλό μας, εικόνες και αναμνήσεις από την παιδική και εφηβική μας ηλικία.
Σε μία διαδρομή όμως όπου η ταχύτητα ελάχιστη σημασία έχει, τα πράγματα, είναι πολύ διαφορετικά.
Στην Καλαμάτα, αγαπημένο μεταφορικό μέσο των κατοίκων, είναι το ποδήλατο. Οι περισσότεροι πια, μέσα στην καθημερινότητά τους, χρησιμοποιούν, το αγαπημένο παιδικό τους όχημα, για να πάνε τις βόλτες τους, για να κάνουν τις δουλειές τους, ή για να έρθουν πιο κοντά στη φύση.
Χθες, για άλλη μία φορά, μαζί με τον Νίκο και τον Φίλιππο, πήραμε τα ποδήλατά μας και κάναμε, μία μεγάλη, πολύ μεγάλη βόλτα.
Άφησα λοιπόν, τις μυρωδιές και τις αναμνήσεις να με ταξιδέψουν, ανάλογα με το σημείο κάθε φορά που βρισκόμασταν.
Η δυτική παραλία και το ψάρεμα κάθε Σάββατο του καλοκαιριού μαζί με τον μπαμπά μου, που για χρόνια ενώ προσπαθούσε να με μάθει να ψαρεύω, δεν είχαμε καταφέρει ποτέ να συναντηθούμε με τα ψάρια της θάλασσας.
Η Αεροπορία και η τετάρτη τάξη δημοτικού, που όσο και αν δεν πάνε μαζί αυτά τα δύο, ο μεγάλος σεισμός του 86' είχε κάνει ένα ολόκληρο σχολείο να κάνει μαθήματα εκεί. Και αυτό ήταν το δικό μου σχολείο. Δύσκολα χρόνια για τους μεγάλους, περιπέτεια για τα παιδιά.
Τα κάρτ λίγο πιο κάτω και οι συγκρούσεις που είχα κατά καιρούς με τις ξαδέρφες μου, στην προσπάθεια να ανταγωνιστεί και να κερδίσει η μία την άλλη.
Ο μώλος της Καλαμάτας και οι πρώτες βόλτες στην εφηβεία μου. Το παγκάκι που καθόμασταν με τις φίλες μου και κοιτάζαμε τον κόσμο που πήγαινε πάνω κάτω, μέχρι να βρει την παρέα του και να συνεχίσουν μετά το περπάτημα όλοι μαζί.
Τα Γιαννιτσάνικα, το σπίτι της γιαγιάς μου και ο φούρνος λίγο πιο πάνω, που όταν ήμουνα μικρή, η απόσταση μου φαινόταν τόσο μεγάλη, που νόμιζα πως έκανα πεζοπορία για πάρα πολύ ώρα.
Το γήπεδο της Τέντας. Εκεί, όπου έκανα χιλιόμετρα ως αθλήτρια ρυθμικής γυμναστικής του ΦΟΚ και ο Νίκος αντίστοιχα ως ταλαντούχος μπασκετμπολίστας. Εκεί, όπου και οι δύο, δίπλα δίπλα, χωρίς όμως να το γνωρίζουμε, χωρίς να ξέρουμε ο ένας τον άλλον, χωρίς να μιλάμε ο ένας στον άλλον, θα καταλαβαίναμε χρόνια αργότερα, πως θα είχαμε πολλά να πούμε αλλά και να κάνουμε.
Εικόνες, Πολλές εικόνες. Πολλά συναισθήματα, πολλές μυρωδιές, που θα ήθελα στο μέλλον, να είχε ο Φίλιππος και άλλες τόσες.
Αναμνήσεις από έναν τόπο, που και ο Νίκος, αλλά και εγώ, λατρεύουμε να αγαπάμε.
Τελικά, μία βόλτα με ένα ποδήλατο, μπορεί να σου φέρει στο μυαλό εικόνες από 35 χρόνια ζωής.
Καλή μας ημέρα και σήμερα
Bloggers
