Λόγια, λόγια, λόγια. Μία παραφωνία στην πραγματικότητα που ζούμε
Ανοίγεις τηλεόραση και ακούς τα ίδια. Βλέπεις τα ίδια. Τους ίδιους πολιτικούς να σχολιάζουν και να λένε τα ίδια. Να τσακώνονται για τα ίδια. Ένα βουητό, καθόλου ευχάριστο. Μία παραφωνία σε όλο αυτό που ζούμε. Μία αισιοδοξία, χαμένη, μέσα στις λέξεις.
Ψάχνοντας μέσα σε μία θεωρία, να βρούνε τη λύση. Να αποδείξουμε στους άλλους, πως κάτι αλλάζει. Να δείξουμε, πως συμμορφωθήκαμε. Να αλλάξουμε για τους άλλους. Και όχι για εμάς.
Αναπολείς παλιές εποχές. Τότε, που οι αξίες, είχαν αξία. Τότε, που μέτραγε ο άνθρωπος. Η ίδια η ζωή.
Και μέσα σε όλη αυτή την παραζάλη που ζούμε, εσύ, που ζεις την καθημερινότητά σου, που έχεις να αντιμετωπίσεις τα προβλήματά σου, τις ανησυχίες σου, την άσχημη ψυχολογία σου, τα απρόβλεπτα, εσύ που ακούς και συμπάσχεις με τους γύρω σου και τις δικές τους δυσκολίες που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν, συνεχίζεις και περιμένεις υπομονετικά, να δεις εκείνο το φως στο τούνελ.
Κάθε μέρα θλίβεσαι και πιο πολύ. Λυπάσαι για την χώρα σου. Λυπάσαι για όσα πλήρωσες και συνεχίζεις να πληρώνεις, χωρίς να σε ρωτήσουν αν μπορείς. Στεναχωριέσαι που δεν έχεις όσα θα έπρεπε να είχες, αν υπολόγιζαν την αξιοπρέπειά σου.
Και ας έχεις αγωνιστεί και ας έχεις παλέψει και ας έχεις στερηθεί για ένα καλύτερο μέλλον, φοβάσαι για το παρόν.
Δυστυχώς, κανείς δεν μπορεί να κάνει τη ζωή μας καλύτερη. Δυστυχώς μαζί με την αξιοπρέπεια, χάθηκε και η δημοκρατία ( αποφασίζουμε και διατάζοζυμε ) χάθηκε και η ισότιμη σχέση που θα έπρεπε να υπάρχει. Σχέση αμφίδρομη. Σχέση σεβασμού.
Και κανένας δεν μπορεί να αλλάξει για κανέναν. Κανένας δεν μπορεί να αλλάξει χωρίς να θέλει. Κανένας δεν θα αλλάξει, αν δεν πιστέψει σε ένα καλύτερο αύριο.
Καλή μας ημέρα και σήμερα.
Όμορφη μέρα και αν δεν σας ξεκίησε καλά, μην πιστέψετε πως δεν μπορεί να ισιώσει.
Από εμάς εξαρτάται. Βάλτε δυνατά το αγαπημένο σας τραγούδι, κλείστε για λίγο τα μάτια, αλλάξτε εικόνες και όλα θα γίνουν καλύτερα
Bloggers
