Εμείς πόσο εύκολα θα κάναμε το ταξίδι που έκανε ο Αντώνης Κανάκης;

Την προηγούμενη εβδομάδα και τι δεν άκουσα να λένε για το συγκεκριμένο ντοκυμαντέρ και τον Αντώνη. Προσωπικά καθόλου δεν με ενδιαφέρει και μου φαίνονται και πολύ μικρά όλα όσα ακούστηκαν. Αν πήρε χρήματα, αν το έκανε για την δόξα, για την διασημότητα και πόσα ακόμα.

Ποιος μένει εκεί; Ποιος κολλάει σε τόσο μικρά πράγματα και λέξεις; Από τον καναπέ μου ακόμα αναρωτιόμουν αν θα άντεχα να μείνω 10 μέρες σε τόσο αντίξοες συνθήκες. Χωρίς τις πολυτέλειες τις οποίες έχουμε. Χωρίς την καλοπέραση μου....

Δύσκολο αλλά ταυτόχρονα στην εποχή μας ειδικά, ένα τέτοιο ταξίδι ίσως είναι και μία πρόκληση. Ένα χαστούκι για να συνέλθεις και να ξεφύγεις από τα ανούσια και να δεις τα ουσιαστικά. Που είναι η χαρά, το χαμόγελο όταν τελικά τα έχουμε όλα αλλά ταυτόχρονα τίποτα.

Έστω και για κάποια λεπτά χθές, κατάφερα να δω κάπως αλλιώς τις ίδιες μου τις σκέψεις. Πιο μικρές. Πιο ανούσιες...

Σαφώς και για τον Αντώνη αυτό ήταν ένα ταξίδι ζωής. Ένα μάθημα για την ματαιοδοξία μας, αλλά και για τον κόσμο γενικότερα που ενώ μπορεί να κάνει θαύματα, ακόμα αρνείται να σώσει ζωές...

Κόλλησα χθες κάποια στιγμή, που έδειχνε εικόνες ταυτόχρονα από την Αθήνα και από τη Σιέρα Λεόνε. 2 τόσο διαφορετικοί τόποι, τόσες διαφορετικές ζωές, στον ίδιο όμως χρόνο, στην ίδια γη, στον ίδιο κόσμο με όλους εμάς να ζούμε στον μικρόκοσμό μας.

Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρή και ήθελα κάτι καλύτερο, κάτι μεγαλύτερο, κάτι περισσότερο, η μαμά μου πάντα μου έλεγε: " Eίμαστε μια χαρά... Υπάρχουν και χειρότερα " Και τελικά αυτά τα χειρότερα είναι που όταν τα σκεφτόμαστε μας κάνουν να ευχαριστούμε τον Θεό αλλά και τον εαυτό μας για όσα έχουμε καταφέρει...

Η δική μου απάντηση τότε, ήταν πως 'υπάρχουν όμως και καλύτερα'.... Τελικά καταλαβαίνω πως αυτή η φράση, αυτό το 'πιστεύω' ίσως είναι που μας βούλιαξε και περισσότερο στην απληστία....

Καλημέρα και καλό μήνα να έχουμε!

Προσοχή στους ψεύτες!