Κινηματογραφική εμπειρία: Περάσαμε τρεις ολόκληρες μέρες στις αίθουσες για χάρη των Νυχτών Πρεμιέρας

Μπορεί για τα fashion περιοδικά o Σεπτέμβριος να είναι ο πιο σημαντικός μήνας (όπως είδαμε στο documentary «September Issue» στις "Νύχτες Πρεμιέρας" μερικά χρόνια πριν), αλλά το προνόμιο αυτό δεν ανήκει μόνο στον κόσμο της μόδας, αλλά και στους σινέφιλους της Αθήνας. Και ο λόγος; Μα φυσικά η διεξαγωγή του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, «Νύχτες Πρεμιέρας» που φέτος βρίσκεται στην όψιμη εφηβεία του, δεδομένου ότι έγινε, αισίως, 17 ετών.

Το φεστιβάλ που έχει γίνει θεσμός για τους Αθηναίους κάθε χρόνο αναπτύσσεται και μεγαλώνει περισσότερο, αλλά ποτέ δεν αργεί στο φθινοπωρινό ραντεβού του. Είναι πιστό και λίγο μετά τις διακοπές μας καλεί να ξαναγεμίσουμε την πόλη και τους αστικούς κινηματογράφους. Και τα τελευταία 7 χρόνια και εγώ προσωπικά περνάω το καλοκαίρι μου που τόσο δεν αγαπώ με τη σκέψη ότι ο δικός μου γλυκός μήνας δεν θα είναι ο Νοέμβρης, αλλά ο Σεπτέμβρης και αυτό μάλιστα χάρη στις Νύχτες Πρεμιέρας.

Οι πρωινές και οι μεταμεσονύκτιες προβολές, τα αφιερώματα στις κλασικές ταινίες, η αγωνία να τρέξεις από το ένα σινεμά στο άλλο για να προλάβεις μία ταινία, οι άνθρωποι που συναντάς είναι μερικά από χαρακτηριστικά που κάνουν το φεστιβάλ μία εμπειρία που πρέπει όλοι να ζήσουν.

Και για να καταλάβετε πόσο σημαντικό είναι για εμάς πρέπει να σας πούμε πως για δύο σχεδόν εβδομάδες, παρακολουθούμε κατά μέσο όρο δύο ταινίες την ημέρα, αλλά το παρασκευοσαββατοκύριακο αυτό που πέρασε το ζήσαμε ακόμα πιο έντονα και μπήκαμε σε δέκα ταινίες για να ζήσουμε το φεστιβάλ στο έπακρο. Σχεδόν αυτοματικά θα σας περιγράψουμε ότι συγκλονιστήκαμε στο «Drive», ζήσαμε τον πραγματικό αισθησιασμό στον «Οίκο Ανοχής», ξανανιώσαμε τις εφηβικές ορμές στο «Deep End», χαμογελάσαμε με το γλυκό τρόπο στο «Submarine», είδαμε την κρυφή ζωή φίλων και γνωστών στο «Happy Happy», νιώσαμε το δέος του κλασικού cinema στη «Δίκη», σκεφτήκαμε ένα διαφορετικό κόσμο χωρίς το Bono των U2 στο «Killing Bono», φάγαμε τρεις φορές junk food στο πόδι και καταστρέψαμε τη δίαιτα μας (την ποια;) για να προλάβουμε τις ταινίες, πήγαμε να κοιμηθούμε στο νορβηγικό «Troll Hunter» αλλά η ταινία μας κράτησε ξύπνιους, τσακωθήκαμε με τους φίλους μας στο τηλέφωνο και τους είπαμε δεν μπορούμε να μιλήσουμε τώρα για είμαστε σινεμά (τουλάχιστον τρεις φορές σε μία μέρα), φάγαμε πολλά pop corn, ήπιαμε ακόμα περισσότερες coca cola, αγαπήσαμε τους ανθρώπους που διοργανώνουν και συμμετέχουν στο φεστιβάλ, ψεκαστήκαμε με το ομολογουμένως απαίσιο άρωμα του Antonio Baderas και αποφασίσαμε να ερωτευόμαστε σε κάθε αίθουσα για όσο ώρα κρατά η ταινία το άτομο που κάθεται δύο σειρές και δύο θέσεις αριστερά μπροστά μας.

Και μπορεί να έχουν περάσει τρεις μέρες από τη ζωή μας, αλλά εμείς στο φεστιβάλ κινηματογράφου μπορούμε να πούμε ότι ζήσαμε για ένα μήνα εξαιτίας των ταινίων και του κοινού του. Και αν θέλετε και εσείς να το ζήσετε έτσι έντονα δεν έχετε παρά να πάτε γιατί μέχρι την Κυριακή βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και με ένα πρόγραμμα που θα συναρπάσει σινέφιλους και μη. Αν δεν προλάβετε, να θυμάστε πως κάθε χρόνο πάντα επιστρέφει και είναι μια εμπειρία που αξίζει να ζεις και μπορεί να σε βγάλει από τη μιζέρια της Ελλάδας. "Καλές προβολές" που λέει και ο κύριος Ανδρεαδάκης.

01

15