Συζητώντας με έναν μοτοσικλετιστή διασώστη του Ε.Κ.Α.Β.

Τον τελευταίο καιρό αναρωτιέμαι πολύ για τα απλά πράγματα.

Για τις απλές έννοιες.

Κυρίως εκείνες που αφορούν στην καλοσύνη, στην προσφορά, στην ευγένεια.

Βλέπετε, όσο περνάει ο καιρός, όσο η τεχνολογία μπαίνει ανάμεσά μας τόσο φθίνουν θεωρώ και φθείρονται όλα εκείνα που μας θα έπρεπε να μας υπενθυμίζουν καθημερινά πως δεν είμαστε ένα μάτσο μπουρδουκλωμένων καλωδίων αλλά ένα μάτσο μπουρδουκλωμένων συναισθημάτων που έχουμε ανάγκη να φορτιστούν, όχι από ηλεκτρονικούς φορτιστές αλλά από ανθρώπινα συναισθήματα. Από νοιάξιμο, από φροντίδα, από άγγιγμα, από άκουσμα, γιατί και αυτά φορτιστές είναι και πολλές φορές μεγάλης ταχύτητας, ξέρετε από εκείνους που μέσα στα πρώτα 15λεπτά το ποσοστό της μπαταρίας του κινητού τηλεφώνου θα έχει αγγίξει το 60%.

Μας λείπει αυτή η φόρτιση. Μας λείπει αυτή η ενέργεια. Μας λείπει το άγγιγμα. Το νοιάξιμο. Η φροντίδα. Το να μας ακούσει ο άλλος.

Μας λείπει το «δια ζώσης».

Μας λείπει, ένα δια – σώστης.

Κάνοντας αυτούς τους συνειρμούς, κάνοντας αυτές τις σκέψεις, έκανα μια αναγωγή των αναγκών αυτών στα επαγγέλματα που μπορεί να τις ανακουφίζουν. Ναι ξέρω, είναι πολλά, ίσως και όλα (το καθένα με τον τρόπο του) αλλά εμένα κάτι με τράβηξε σε αυτό το συγκεκριμένο διότι συνδυάζει όλα εκείνα που κάνουν έναν άνθρωπο, άνθρωπο και τον αποζητά ένας άλλος ίδιος, καθ’ εικόνα και ομοίωση. Ένας άλλος άνθρωπος όταν έχει ανάγκη για βοήθεια.

Μίλησα λοιπόν με την ομάδα των μοτοσικλετιστών διασωστών του Ε.Κ.Α.Β. και μου σύστησαν τον Αντώνη Παπαβασιλείου.

Οι απαντήσεις του στις ερωτήσεις μου, μου δόθηκαν χειρόγραφα πράγμα το οποίο με έκανε να συγκινηθώ, να δακρύσω και να επιβεβαιώσω μέσα μου για ακόμη μια φορά, πως η γλύκα, η ευαισθησία και η ανθρωπιά μπορεί τελικά να ξεκινούν από ένα ραβασάκι επί χάρτου (στο χαρτί) και να καταλήγουν σε μια διάσωση ζωής ή στον αποχαιρετισμό μιας άλλης.

Ο λόγος στον Αντώνη.

Εγώ για τα παρακάτω περιττεύω.

Γιατί επέλεξες το συγκεκριμένο επάγγελμα;

Από μικρός, από το σχολείο ακόμα, ένιωθα την ανάγκη να είμαι δίπλα στους ανθρώπους και να βοηθάω τον πιο αδύναμο. Έβαζα τον εαυτό μου στη θέση τους και προσπαθούσα για το καλύτερο δυνατό για εκείνους. Επομένως, αυτό το επάγγελμα, είναι η επιτομή της έννοιας «προσφέρω στο σύνολο», οπότε με γεμίζει και με εκφράζει σε απόλυτο βαθμό.

Μήπως αυτή σου η επιλογή έκρυβε μια πιο εσωτερική ανάγκη για προσφορά;

Σαφώς και έκρυβε, και κρύβει.

Τι δουλειά κάνουν ή έκαναν οι γονείς σου;

Οι γονείς μου είναι πλέον συνταξιούχοι,. Δεν έχουν σχέση με τον κλάδο της υγείας. Ο πατέρας μου ήταν ηλεκτρολόγος αυτοκινήτων και η μητέρα μου σχεδιάστρια μόδας σε βιοτεχνία.

Oι λέξεις «βοήθεια» και «προσφορά» στο σπίτι σου, τι χροιά είχαν;

Νομίζω πως αυτές οι δύο λέξεις για εμένα μεγαλώνοντας δεν είχαν ποτέ τη χροιά της υποχρέωσης. Ήμασταν μια μεγάλη οικογένεια, μεγαλώσαμε και τα τέσσερα παιδιά με πολλή αγάπη. Ο τρόπος ζωής των γονιών μας, μας έδειχνε μέσα από την καθημερινότητα, να λειτουργούμε με σεβασμό και ενσυναίσθηση.

Πόσα χρόνια βρίσκεσαι σε αυτό το χώρο;

18 ολόκληρα χρόνια.

Παθαίνει τελικά ένας άνθρωπος που ασχολείται με αυτό που ασχολείσαι εσύ ανοσία στον πόνο του άλλου ή πάντα υπάρχουν συναισθήματα που βρίσκουν το δρόμο τους στην επιφάνεια της καρδιάς και του μυαλού;

Η ανοσία προς τον πόνο του άλλου είναι ένα προσωπικό χαρακτηριστικό και ούτε καθορίζεται ούτε μεταβάλλεται από το επάγγελμα. Αναπόσπαστο κομμάτι της εκπαίδευσής μας είναι η ψυχραιμία και η αποστασιοποίηση ούτως ώστε να μπορέσουμε να προσφέρουμε αποτελεσματικά τη βοήθειά μας στον άνθρωπο που την έχει ανάγκη χωρίς να θέσουμε τον εαυτό μας ή οποιονδήποτε άλλο σε κίνδυνο.

Στην αρχή, πώς αντιμετώπιζες τα όσα αντίκρυζες;

Ήταν ένα σοκ στην αρχή. Αυτό που σπούδασα αρχικά ήταν πολύ διαφορετικό από αυτό που κατέληξα να κάνω μέχρι και σήμερα. Σπούδασα τεχνικός μαγειρικής και δούλευα ως σεφ σε εστιατόρια και ξενοδοχεία. Το καλό ήταν πως από την πρώτη μου δουλειά έμαθα να λειτουργώ κάτω από πίεση και να διαχειρίζομαι το άγχος οπότε προσαρμόστηκα με σχετική ευκολία σε αυτό το επάγγελμα που κάνω τώρα.

Ποιες ήταν οι δικές σου διέξοδοι αποσυμπίεσης των θεαμάτων με τα οποία ερχόσουν αντιμέτωπος;

Αρχικά να συζητάω τα δύσκολα περιστατικά με συναδέλφους που έχουν μεγαλύτερη εμπειρία από εμένα και με δύο – τρεις ανθρώπους δικούς μου που ήξερα πως έχουν ψυχική δύναμη. Μετά από χρόνια, αναζήτησα και τελικά έκανα αρκετές ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και σε ομαδικό με συναδέλφους του χώρου.

Θυμάσαι το πρώτο περιστατικό για το οποίο έλαβες σήμα;

Πώς δεν το θυμάμαι... Είναι κάτι το οποίο δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Ποιος και πώς ήταν αυτό;

Αν και είχα διοριστεί ως μοτοσικλετιστής, λόγο έλλειψης μοτοσικλετών εκείνα τα χρόνια, με τοποθέτησαν αρχικά σε ασθενοφόρο. Η πρώτη μου βάρδια ήταν νύχτα, ως τρίτος. Περίπου στις τρεις τα ξημερώματα κληθήκαμε να μεταβούμε σε οίκο ανοχής σε περιστατικό για μαχαίρωμα. Φτάσαμε στο σημείο σε πολύ λίγα λεπτά. Από την οδήγηση και τον δυνατό ήχο της σειρήνας η αδρεναλίνη μου ήταν στα ύψη. Φτάνοντας στο σημείο η αδρεναλίνη μου ανέβηκε ακόμη περισσότερο με αυτό που αντίκρυσα. Μέσα στο χώρο ήταν όλα σπασμένα και στο πάτωμα βρίσκονταν ένας άνδρας περίπου 30 ετών, αναίσθητος μέσα στα αίματα. Είχε δεχθεί περίπου 20 μαχαιριές.

Ποια ήταν η επίγευση που σου άφησε;

Ενώ κάναμε υπεράνθρωπες προσπάθειες για να του σώσουμε τη ζωή, ο άνθρωπος αυτός τελικά κατέληξε, μέσα στο ασθενοφόρο.

Ποια είναι εκείνα τα περιστατικά τα οποία σου έχουν μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη και στην ψυχή;

Πρώτη φορά έμπαινα σε οίκο ανοχής. Πρώτη φορά είδα μπροστά μου άνθρωπο να χάνει τη ζωή του. Ήμουν μουδιασμένος και άφωνος για ώρες. Ήμουν βαθιά βυθισμένος στις σκέψεις μου. Είναι πολλά τα περιστατικά που μένουν ανεξίτηλα τόσο στη μνήμη όσο και στην ψυχή. Αυτό το ουρλιαχτό των γονέων, αδιανόητο. Αδιανόητο το ουρλιαχτό των ανθρώπων που χάνουν το παιδί του ή τον άνθρωπό τους, από αυτοκτονία, τροχαίο, ανακοπή, αιφνίδιο θάνατο. Θανάτους μικρών παιδιών. Μου έχει μείνει πολύ έντονα στο μυαλό και στην ψυχή ένα περιστατικό που συνέβη πριν πολλά χρόνια. Κλήθηκα να μεταβώ σε μια μονοκατοικία για να ελέγξω εάν μια ηλικιωμένη ήταν καλά. Είχε καλέσει και συγγενείς αλλά ήταν μακριά της. Όταν έφτασα στο σημείο μετά από πολλή ώρα, μου άνοιξε την πόρτα μια γυναίκα μεγάλη σε ηλικία, η οποία ήταν σε άσχημη κατάσταση. Φαινόταν φοβισμένη, ταλαιπωρημένη και βρώμικη όπως και το σπίτι το οποίο είχε πάρα πολύ έντονη δυσοσμία. Της είπα να μην φοβάται και πως εγώ ήρθα για να την βοηθήσω. Μετά από δύο λεπτά μου εξομολογήθηκε πως η ίδια ήταν καλά αλλά η αδερφή της όχι. Μου είπε πως δεν της είχε μιλήσει από την προηγούμενη ημέρα. Της ζήτησα να περάσω μέσα στο σπίτι για να δω και να βοηθήσω την αδερφή της καθώς σκέφτηκα πως θα είχε πάθει κάποιο εγκεφαλικό ή ανακοπή καρδιάς. Το θέαμα που αντίκρυσα πέραν από εξαιρετικά σοκαριστικό ήταν και εξαιρετικά μακάβριο. Η αδερφή της ήταν καθισμένη σε μια καρέκλα, νεκρή πολύ καιρό σε πλήρη αποσύνθεση.

Πόσοι άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους στα χέρια σου;

Δεν μπορώ να θυμηθώ. Είναι μεγάλος ο αριθμός. Κατά μέσο όρο 2 – 3 άτομα την εβδομάδα.

Οι αντιδράσεις των συγγενικών και φιλικών προσώπων των ανθρώπων αυτών, πόσα εύκολα ή δύσκολα διαχειρίσιμες ήταν από μέρους σου;

Για εμένα, αυτό είναι το δυσκολότερο κομμάτι της δουλειάς μου.

Η εκπαίδευση που έλαβες σε επίπεδο αντιμετώπισης, πρακτικής αντιμετώπισης των περιστατικών που θα συναντούσες ήταν επαρκής θεωρείς;

Η εκπαίδευση είναι θα έλεγα επαρκής και συνεχής όλα αυτά τα χρόνια.

Υπάρχει εκπαίδευση στο συναισθηματικό κομμάτι ή αυτό είναι κάτι που το βρίσκει ο εκάστοτε διασώστης μόνος του στην πορεία;

Αυτό το κομμάτι, της διαχείρισης των συναισθημάτων το βρίσκει ο κάθε διασώστης μόνος του για τον εαυτό του.

Ποιο είναι το πιο δύσκολο, πραγματικά δύσκολο περιστατικό ή κατάσταση που έχεις αντιμετωπίσει στο «πεδίο δράσης»;

Πραγματικά το πιο δύσκολο περιστατικό είναι εκείνο του αιφνίδιου θανάτου ενός μικρού παιδιού μπροστά στα μάτια των γονιών του.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος, των ανθρώπων, συμπερασματικά από τα όσα έχεις δει;

Ο μεγαλύτερος φόβος τους, είναι ο άσχημος θάνατος.

Ο κόσμος έχει ανάγκη από βοήθεια; Την αποζητά;

Ο κόσμος έχει τεράστια ανάγκη από βοήθεια και ναι, την αποζητά.

Υπήρξε στιγμή ή στιγμές που φοβήθηκες για τη δική σου ζωή ή σωματική ακεραιότητα;

Μπορώ να πω πως ναι και μάλιστα αρκετές φορές.

Αν μπορούσες να βγάλεις ένα συμπέρασμα για τους ανθρώπους που έχεις συναντήσει ποιό θα ήταν αυτό;

Το άγχος. Αυτό τους καταστρέφει.

Ευχαριστώ θερμά το Γραφείο Τύπου του Ε.Κ.Α.Β. για την έγκριση του αιτήματός μου για συνέντευξη με τον Αντώνη Παπαβασιλείου και ευχαριστώ από καρδιάς τον Αντώνη για το χρόνο, την ειλικρίνεια αλλά και την προσφορά του στο ανθρώπινο είδος μας.