Πως σου κολλάει ένα τραγουδάκι;

Παρακαλώ να μου συγχωρήσετε την αυθάδεια μου. Την έλλειψη συναίσθησης. Την γαϊδουριά ίσως, να μην ασχοληθώ άλλο με τις εκλογές που έγιναν ή αυτές που θα γίνουν. Μου'χει κολλήσει ένα τραγουδάκι στο μυαλό και ειναι μουσική υπόκρουση στον δρόμο, στην οδήγηση, στον ύπνο και στο ξύπνιο, στο πλύσιμο των πιάτων και στις παρέες. Όταν δεν το σιγοψιθυρίζω -διότι έχοντας σπάσει τα νευρά όλων (μου φωνάζουν «σκάσε πια») και αν συνεχίσω θα φάω κάνα «εγερθουτω» ξεγυρισμένο – το έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου.

Σε περίπτωση, δε, που βρεθώ μόνη μου το βροντοφωνάζω σα να κάνω συναυλία στο Λυκαβηττό και να με αποθεώνουν τα πλήθη που, φυσικά, συρρέουν για να με λατρέψουν. Δεν είναι από τα τραγουδάκια που παίζουν στο ράδιο και σου κάνουν πλύση εγκέφαλου, μέχρι να γονατίσεις και να τα περάσεις στο σκληρό σου δίσκο. Δεν είναι από εκείνα που ανοίγουν και κλείνουν εκπομπές στη τηλεόραση και οι τραγουδιστές τους είναι οι σταρ καλεσμένοι, οι οποίοι οι παρουσιαστες ονειρεύονται να καθήσουν στο καναπέ τους.

Δεν αφιερώνω κάπου τον στίχο του και δεν σηματοδοτεί μέσα μου κάτι κοσμογονικό. Δεν το'χω συνδέσει ως μουσική υπόκρουση σε κάτι σημαντικό στη ζωή μου. Ε! Πως ρε γαμώτο μου κόλλησε έτσι άγρια; Το'ξέρα από την Μαρινελλα φυσικά και την εκτέλεση της Γαλάνη, αλλά με τις κιθάρες και την πιο ροκ, ας πούμε, εκδοχή του Γιώργου Καραδήμου έχω πάθει εμμονή! Είναι το που «με πνίγει τούτη η σιωπή, τούτη η στενοχώρια» σε στίχους Κωστα Κωτούλα και μουσική Γιάννη Σπανού! Ζητώ συγγνώμη από όσους ανέχονται την εμμονή μου και ενημερώνω πως έγινα και μέλος του fun page του Καραδημου! Μάλιστα! Ως εκεί έχω φτάσει...