Εμένα η μαμά μου δε με μεγάλωσε σαν… πριγκίπισσα!

Πλησιάζω τα τριάντα, οι φίλες μου έχουν ξεκινήσει σιγά σιγά να παντρεύονται και να περιμένουν το πρώτο τους παιδάκι. Αυτό το καλοκαίρι έχω να πάω σε 5 γάμους, 1 βάπτιση και 3 γεννητούρια. Δε θεωρώ πως μεγάλωσα ούτε πως πρέπει να αγχωθώ για νυφικά, γάμους και εγκυμοσύνες. Χαίρομαι που σήμερα μερικές φίλες μου θα πάρουν τα πρώτα τους λουδουδάκια και η αδερφή μου την κάρτα που θα της ετοιμάσει η Ηλέκτρα στο σχολείο αλλά οκ η καθεμία έχει το δικό της timing.

Όταν έρθει, λοιπόν, η δική μου ώρα για ένα πράγμα θα είμαι υπερήφανη, πως η μαμά μου δε με μεγάλωσε σαν πριγκίπισσα. Αν κάνω κόρη, θέλω να της μοιάσω. Θέλω η κόρη μου να πατά στα πόδια της, να μη ζει σε μικρόκοσμους και ας φοράει φορέματα με τούλι.

Η μαμά μου δε με μεγάλωσε σαν πριγκίπισσα. Μερικές φορές μπορεί να μη μου άρεσε, να ζήλευα τα άλλα κοριτσάκια αλλά πλέον είμαι ευγνώμων. Ήμουν το τρίτο παιδί της οικογένειας, η «junior» του σπιτιού αλλά ποτέ η κακομαθημένη. Με μεγάλωσε στον ‘’αυτόματο’’ και μου χάρισε τις πιο ωραίες παιδικές στιγμές αλλά ποτέ δεν ήμουν η… πριγκίπισσα.

Πάντα ήξερα πως η μαμά και ο μπαμπάς μπορεί να μην είχαν λεφτά να μου πάρουν το φόρεμα της βιτρίνας.

Πάντα ήξερα πως τα ρούχα και τα παπούτσια που είχαν αγοράσει παλαιότερα για τις αδερφές μου θα έπρεπε να τα φορέσω και εγώ.

Πάντα ήξερα πως αν οι αδερφές μου χρειάζονταν κάτι περισσότερο έπρεπε να κάνω υπομονή.

Πάντα ήξερα στην εφηβεία πως η μαμά και ο μπαμπάς είχαν ένα καβγαδάκι.

Πάντα ήξερα πως θα έπρεπε να βοηθάω τη μαμά μου στις δουλειές και ας τεμπελιάζω τώρα που μεγάλωσα. (Shhhh, μαμά μην πεις για τη στοίβα με τα ρούχα στο δωμάτιό μου).

Πάντα ήξερα πως ως φοιτήτρια έπρεπε να βοηθάω στο κατάστημά της για να βγάζω το δικό μου χαρτζιλίκι.

«Θα έρχεσαι να με βοηθάς, θα έχεις πλέον τα δικά σου χρήματα και μπορείς να τα ξοδεύεις όπου θες. Μόνο έτσι θα μάθεις να κάνεις σωστή διαχείριση». Το δοκίμασα και έπιασε! Μπορεί να γκρίνιαζα που σε μερικές φίλες μου και συμφοιτήτριες «έκοβαν» μηνιάτικο αλλά δε φαντάζεσαι πόσο χαρούμενη με έκανε η όλη αυτή κατάσταση.

Οι γονείς μου δεν ήταν τσιγγούνηδες. Μπορούσαν να δώσουν τα πάντα για εμένα και τις αδερφές μου αρκεί να ήταν αναγκαίο και απαραίτητο. Αυτό είναι πλούτος.

Ποτέ δεν έλειψε από τις γιορτές του σχολείου, πάντα δάκρυζε στις επιτυχίες μου, πάντα με αγκάλιαζε στις αποτυχίες μου. Και ας σταθώ εδώ στις αποτυχίες. Αν με είχε μεγαλώσει σαν πριγκίπισσα δε θα είχα μάθει ποτέ πως μία αποτυχία κρύβει από πίσω της μία τουλάχιστον επιτυχία.

Ευχαριστώ μαμά που μου έμαθες τα σημαντικότερα για τη ζωή και δε τη γέμισες με «υλικές» στιγμές.