#BFF is for besties: Γιατί τα καλά πράγματα πάνε πάντα 1+1

Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου και λίγο μετέπειτα, πάντα είχα δίπλα μου την Ντόρα. Η Ντόρα είναι το «ένα» μου, το άλλο, όχι μισό αλλά ολόκληρο από το ντουέτο της ζωής μου, εκείνη -η καμία σχέση με εμένα κοπέλα- που στο Γυμνάσιο αποκαλούσα με αφέλεια «bestoulini», στο λύκειο «κολλητή» και σήμερα, σχεδόν 16 χρόνια μετά κερδίζει επάξια τον τίτλο «η καλύτερη φίλη που θα μπορούσε ποτέ να μου τύχει». Μερικές φορές μάλιστα, με κάνει και πιστεύω πως το γεγονός ότι υπάρχει δίπλα μου, δίνει μία άλλη «αίγλη» στα πράγματα. Όπως κάθε γνήσια κολλητή που σέβεται τον εαυτό της, έτσι και με τη Ντόρα συμβαίνει το εξής παράδοξο: Είναι το άτομο του οποίου η παρουσία σηματοδοτεί τις πιο σημαντικές, χαρούμενες και λυπητερές στιγμές της ζωής μου. Δεν νοείται σημαντική στιγμή της ζωής μου που να μην περιλαμβάνει τη Ντόρα, απλά μάλλον δεν είναι τόσο σημαντική όσο δείχνει ή όσο εγώ θέλω να πιστεύω. Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνει πάντα και εμφανίζεται σαν άλλος «από μηχανής θεός» μέσα σε όλα αυτά τα ορόσημα.

Από την άλλη βέβαια, οι στιγμές που απολαμβάνω περισσότερο την παρέα και την παρουσία της, δεν είναι όλες εκείνες που χρειάζομαι με κάποιον να μοιραστώ την απύθμενη χαρά ή λύπη μου, αλλά οι άλλες οι πιο τετριμμένες και καθημερινές, τις οποίες μόνο εκείνη μπορεί και… μεταμορφώνει. Αυτές που ίσως μας δένουν περισσότερο από τις άλλες και που ποτέ δεν τους δίνουμε τη σημασία που τους πρέπει, μέχρι που δεν μπορούμε πλέον να τις αναβιώσουμε. Γιατί μεταξύ μας, τι αξία θα είχαν τα πρωινά της Κυριακής μετά από ξενύχτι, αν δεν ξυπνάς (πάντα single) με την κολλητή σου; Τι αξία θα είχαν τα μεταμεσονύχτια delivery αν δεν ήταν 1+1 για να μοιραστείτε την ντροπή σας, μισή εσύ, μισή εκείνη;

H Κυριακή, η Κυριακή να ήταν πιο μεγάλη

Αν υπάρχει αντίδοτο στα αφόρητα Sunday blues που με πιάνουν πάντα με το τέλος της εβδομάδας, αυτό αναμφίβολα λέγεται «Ντόρα». Ακριβώς για αυτό μία από τις μεγαλύτερες χαρές μου, είναι όλα εκείνα τα Σαββατόβραδα που καταλήγουμε σπίτι μου μετά από ένα ακόμη ξενύχτι και το επόμενο πρωί ξυπνάμε παρέα, «ξορκίζοντας» με inside jokes, μουσική και gossiping την… Κυριακίλα. Μου θυμίζει τότε που ήμασταν ακόμη μικρές και εκλιπαρούσαμε τους γονείς μας να μας αφήσουν να κοιμηθούμε μαζί. Τα χρόνια μπορεί να πέρασαν αλλά ευτυχώς μερικά πράγματα κρατάνε για πάντα και μάλιστα, γίνονται όλο και καλύτερα! Πλέον όχι μόνο δεν ζητάμε την άδεια κανενός αλλά τις Κυριακές το πρωί, εκείνη συνήθως θα σηκωθεί λίγο πριν από εμένα, θα κάνει τα απαραίτητα κουμάντα στο e-food, ώστε πριν καλά καλά ανοίξω τα μάτια μου να έχουν φτάσει τα 1+1 latte μας. Τι κι αν είναι Κυριακή… καρφί δεν μας καίγεται! Τουλάχιστον την επόμενη καμία από τις δύο δεν έχει πλέον σχολείο.

Σαν τους Χιώτες, έτσι και εμείς

Όπως ανέφερα ήδη και στην αρχή, «πάντα είχα δίπλα μου την Ντόρα». Και όταν λέω «πάντα» το εννοώ, ακόμη και όταν πήγαινα στο μπάνιο κάποιου μαγαζιού. Δεν ξέρω γιατί τα υπόλοιπα κοριτσίστικα «ντουέτα» που υπάρχουν εκεί έξω το κάνουν -με το χέρι στην καρδιά ακόμη και για μένα παραμένει ένα άλυτο μυστήριο. Μία όμως ήταν η φορά που αποδείχτηκε πραγματικά «σωτήρια» η τακτική που μας θέλει να πηγαίνουμε σαν τους Χιώτες, «ντουέτο». Καθώς κατευθυνόμασταν από την τουαλέτα του μαγαζιού προς το τραπέζι μας και ενώ η Ντόρα προσπαθούσε να ισορροπήσει κουνιστή λυγιστή πάνω στα «επικίνδυνα» ψιλοτάκουνα που είχε αποκτήσει το ίδιο πρωί, κάνοντας ταυτόχρονα μία ολιγόλεπτη πασαρέλα στη μέση ακριβώς του μαγαζιού, με όλους να την κοιτάνε, ακούει από τα ηχεία το αγαπημένο της τραγούδι. «Ξυπνάει» τότε ο γιος του ανέμου από μέσα της και τρέχει να φτάσει στο τραπέζι που καθόμασταν για να κάνει τον απαραίτητο «χαμό» με την υπόλοιπη παρέα. Την ίδια στιγμή, το απλωμένο πόδι ενός θαμώνα της βάζει μία ανεπιτήδευτη τρικλοποδιά και πριν βρεθεί ξαπλωμένη και εντελώς ντροπιασμένη στη μέση του μαγαζιού, εγώ από πίσω της σαν άλλος Kevin Costner στο «Βodyguard» σώζω και τη Ντόρα και το image της. Ε, για αυτά είναι οι φίλες!

Partners in crime

Ειλικρινά, υπάρχει μεγαλύτερο «έγκλημα» από το να ενδώσεις σε έναν λαχταριστό πειρασμό τις ώρες που κανονικά δεν θα έπρεπε να το κάνεις; Υποτίθεται πως μετά τις 20.00 πρέπει να είμαστε λίγο πιο φειδωλοί με το φαγητό, ωστόσο η Ντόρα δεν λογαριάζει από τέτοιες νουθεσίες, για εκείνη όλες οι ώρες είναι κατάλληλες για φαγητό. Είναι με άλλα λόγια γυναίκα του γλεντιού και δεν υπολογίζει, παρασύροντας και εμένα -που άλλο που δεν θέλω- στην… αμαρτία. Όχι, δεν υπερβάλω, με παρασύρει όντως! Γιατί ακόμη και αν της λέω πως δεν θέλω να συμμετέχω το γαστρονομικό… γλέντι που σχεδιάζει, εκείνη επιλέγει φίλτρο 1+1 και με το κέρασμα με κάνει σώνει και ντε συνένοχη. Οι προτιμήσεις μας στο φαγητό δεν έχουν μεγάλες αποκλίσεις, οπότε ξέρει ακριβώς ποια είναι η επιλογή από τα εκατοντάδες διαφορετικά καταστήματα του efood στην οποία δεν υπάρχει περίπτωση να αρνηθώ. Έτσι πάει. Ή είσαι κολλητή ή δεν είσαι.

Επειδή όπως μπορείς να συμπεράνεις από όλα τα παραπάνω, οι αληθινές φιλίες, όπως η δική μου με την Ντόρα, είναι ανεκτίμητες και θέλουν πολύ χρόνο, προσπάθεια και υπομονή, η αγαπημένη μας υπηρεσία online delivery φαγητού efood με χιλιάδες καταστήματα σε 50 πόλεις της Ελλάδας, μας «επιβραβεύει» κατά κάποιον τρόπο για όλες εκείνες τις στιγμές που είμαστε η μία κοντά στην άλλη, από τις 5 έως και τις 25 Ιουνίου. Μέσω της απολαυστικής προσφοράς «1+1» του efood στην οποία επιλέγεις το φίλτρο 1+1 και βρίσκεις 1+1 προσφορές σε φαγητό ή καφέ σε πάνω από 1000 καταστήματα, το efood μας υπενθυμίζει με τον πιο… χορταστικό και νόστιμο τρόπο πως τα πάντα είναι καλύτερα, όταν μπορείς και τα μοιράζεσαι!

p.s. Καλοκαίριασε; Καλοκέρασε!