10 ταινίες του 2021 που πρέπει να δεις - Πάνε κατευθείαν για Όσκαρ

Το 2021 έχει οριακά πια δύο εβδομάδες μέχρι να φτάσει στο τέλος του. Ο κινηματογράφος ήταν γεμάτος με ταινίες που ξεχώρισαν στις κριτικές και στις προτιμήσεις του κοινού. Ακόμα και τις τελευταίες εβδομάδες του έτους, μία περίοδος που συνηθίζεται να επιλέγεται από αρκετές εταιρείες παραγωγής ώστε να βρίσκονται όσο πιο κοντά γίνεται στην απονομή των βραβείων Όσκαρ.

Τη φετινή χρονιά, λοιπόν, έχουμε τόσο εξαιρετικές παραγωγές από άποψη εκτέλεσης όσο και από άποψη cast, με μεγάλα ονόματα του Hollywood, όπως Benedict Cumberbatch, Olivia Colman, Will Smith, Nicole Kidman, Jessica Chastain, Denzel Washington, και αρκετούς άλλους να κοσμούν το δυναμικό των καλύτερων ταινιών της χρονιάς.

The Power of the Dog

Εξαιρετική σκηνοθεσία, υπέροχα σκηνικά, ιδανική μουσική επένδυση. Το «The Power of the Dog» ξεχώρισε για όλα. Πρόκειται για μία ταινία που ορίζει τι σημαίνει ποιότητα στον κινηματογράφο. Προσωπικά, ξεχώρισα τον Benedict Cumberbatch. Όχι επειδή δεν έχει αποδείξει σε προηγούμενη ταινία ότι μπορεί να παίξει καταπληκτικά, αλλά γιατί αυτήν τη φορά έδειξε ότι είναι εκπληκτικός κακός. Μισητός. Απλά τον σιχαίνεσαι στην αρχή. Δε θες να τον βλέπεις. Ο δε Kodi Smit-McPhee στον ρόλο του Peter Gordon είναι απλά φανταστικός σε αυτό που κάνει, εξ ου και είναι φαβορί για το Όσκαρ Β’ Ανδρικού.

Belfast

Ρομαντικό, vintage, η πιο up-to-date εκδοχή του ασπρόμαυρου κινηματογράφου στο σήμερα. Το Belfast περιγράφει ένα μέρος των ιστορικών γεγονότων για τις διαμάχες στη Βόρειο Ιρλανδία μέσα από μία πραγματική, καθημερινή ιστορία μίας οικογένειας που προσπαθεί να επιβιώσει, με έναν πατέρα που δουλεύει μίλια μακριά και επιστρέφει ανά δύο εβδομάδες και τις εξελίξεις πίσω στο σπίτι στα χειρότερά τους. Η ταινία, ωστόσο, αποτελεί και το πάτημα που χρειαζόταν ο Jamie Dornan για να ξεφύγει από τον Mr. Grey του «50 Shades of Grey» και να μπορέσει να διεκδικήσει πολύ πιο σοβαρούς ρόλους.

Dune

Όταν κυκλοφόρησε το «Dune» ήταν πραγματικά μία αποκάλυψη. Ο Denis Villeneuve παρέδωσε στο κοινό ένα πραγματικό αριστούργημα, τουλάχιστον από άποψη φωτογραφίας και μουσικής. Ειδικά την τελευταία την έχει αναλάβει ο Hans Zimmer που έχει κατά καιρούς παραδώσει αριστουργήματα στο κοινό, οπότε δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι θα έκανε κάτι αντίστοιχο και στο Dune. Εκεί, όμως, υπάρχει ένας διαφορετικός του χαρακτήρας. Πιο εξωτικός και απόκοσμος που εκτιμάς κατευθείαν. Όσο για τον Timothée Chalamet, ο ηθοποιός είναι το prodigee που ανά τα χρόνια περιμένουμε να έρθει.

C’Mon C’Mon

Ο Joaquin Phoenix εδώ είναι αρκετά διαφορετικός από τον τουλάχιστον ανατριχιαστικό Joker, όμως, εξίσου επιδραστικός. Είναι μία από τις περιπτώσεις που κοιτάς το βλέμμα του ηθοποιού και νιώθεις αυτά που νιώθει ή ένα μέρος αυτών, αν μη τι άλλο. Βαθύ βλέμμα, που στοιχειώνει. Ο Phoenix απλά όσο περισσότερο ωριμάζει τόσο πιο καλός ηθοποιός γίνεται. Και τα βήματα είναι αλματώδη. Το «C’Mon C’Mon» κινείται επίσης στη μόδα του 2021 για ασπρόμαυρες ταινίες με μία πιο θεατρική εικόνα και δείχνει τις δυσκολίες ενός ανθρώπου που καλείται να αναλάβει τη φροντίδα του ανιψιού του σε μία ζωή μακριά από το Los Angeles. Ο Mike Mills που έχει σκηνοθετήσει και γράψει το σενάριο, με αυτήν τη δουλειά τοποθέτησε το όνομά του για τα καλά στον χάρτη.

CODA

Η λέξη «CODA» προέρχεται από το «Child of Deaf Adults» και περιγράφει ακριβώς τον βασικό πυρήνα της ταινίας. Η ιστορία θέλει τη Ruby να λατρεύει τη μουσική μέσα σε μία οικογένεια με κωφούς ανθρώπους. Δεν μπορούν να την ακούσουν για να δουν για ποιον λόγο τα πλήθη ενθουσιάζονται και ουσιαστικά πρόκειται για το ταξίδι μίας έφηβης στην ενηλικίωση και στην αναζήτηση του προορισμού για τον οποίο βρίσκεται σε αυτήν τη ζωή. Πατώντας στα πόδια της και βασιζόμενη στα όπλα της: το μεγάλο της ταλέντο. Συγκινητική ιστορία, συναισθηματικά φορτισμένη, με όμορφο cast.

King Richard

Θα έλεγε κανείς ότι το «King Richard» θα πήγαινε καλά απλά και μόνο επειδή διηγείται την ιστορία της Serena και της Venus Williams που μετά την προπόνηση με τον μπαμπά τους, Richard Williams, ουσιαστικά κατέκτησαν τον κόσμο του τένις. Όμως, η ταινία καταφέρνει να κάνει κάτι άλλο. Είναι τόσο ολοκληρωμένη από κάθε άποψη που θες να τη δεις, ακόμα κι αν δεν έχεις ιδέα για το άθλημα. Βάζεις να τη δεις γιατί είναι μία πολύ καλή ταινία, με έναν εξαιρετικό Will Smith στον ρόλο του Richard που μας θύμισε γιατί, όσο καλός κι αν είναι στα κωμικά, τα κοινωνικά και τα δράματα είναι σαν γραμμένα για εκείνον.

Licorice Pizza

Η πρώτη αγάπη. Κανείς δεν ξεχνά την πρώτη του αγάπη και εκεί ακριβώς βασίστηκε ο Paul Thomas Anderson όταν δημιουργούσε το «Licorice Pizza». Τα σκηνικά σε μεταφέρουν κατευθείαν στο San Ferdinando του 1973 και στους παλμούς μίας εποχής αρκετά μακριά από τη δική μας. Με φανερά στοιχεία του ρομαντισμού, ακόμα και στις πιο απρόβλεπτες στιγμές. Η Alana Haim και ο Cooper Hoffman (σ.σ. ο γιος του Philip Seymour Hoffman») είναι το ζευγάρι που μπορεί να αποδώσει την αφέλεια, τον ενθουσιασμό και τις επιπολαιότητες που αρμόζει μία τέτοια σχέση.

West Side Story

Όταν σκηνοθετεί ο Steven Spielberg, αναμένεις τις υποψηφιότητες για Όσκαρ. Βάσει αποτελέσματος, ξέρεις πως μία δουλειά θα γίνει από καλή και πάνω. Το θέμα είναι, μετά, το πόσο καλή θα είναι σε αυτήν την κλίμακα. Η αναβίωση του μιούζικαλ του 1957 ενθουσίασε το κοινό, όχι ως κάτι καινούργιο αλλά ως μία ποιοτική, κλασική, ρομαντική παρουσίαση μίας απαγορευμένης αγάπης. Το «West Side Story» έγινε buzz με το που κυκλοφόρησε και πράγματι αξίζει το συζητήσεις.

Nightmare Alley

Αν για ένα πράγμα είσαι σίγουρος πως μπορεί να παραδώσει ο Guillermo del Torro, τότε αυτό είναι σίγουρα ο ψυχολογικός τρόμος. Το θρίλερ με την κλασική έννοια του όρου. Εκείνο που σε υποβάλλει στην ατμόσφαιρά του. Το «Nightmare Alley» είναι μία neo-noir ιστορία με εξαιρετικό cast. Πραγματικά δεν ξέρεις ποιον να πρωτοπιάσεις. Bradley Cooper; Cate Blanchett; Ron Perlman; Rooney Mara; Οι ηθοποιοί σαφέστατα βοηθούν καταλυτικά στο τελικό αποτέλεσμα, αλλά δεν μπορείς να μην ξεχωρίσεις τη δουλειά του σκηνοθέτη, τη μουσική και την εικόνα.

The Tragedy of Macbeth

Ναι, το γράφουν και το συζητούν παντού. Το «The Tragedy of Macbeth» είναι σαν με κάποιον τρόπο ο Joel Coen (εκ των αδερφών Coen) να μετέφερε μία εξαιρετική θεατρική παράσταση στον κινηματογράφο χωρίς να φύγει από το θέατρο. Σαφέστατα πολύ ιδιαίτερο σκηνοθετικά, πολύ σκοτεινό όπως αρμόζει στην εν λόγω ιστορία, και δίνει την ευκαιρία στον Denzel Washington και στη Frances McDormand να συναντηθούν και να δείξουν για άλλη μία φορά στο κοινό για ποιον λόγο ανήκουν στα μεγαθήρια του κινηματογράφου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Το τέλος του La Casa de Papel ήταν ό,τι ακριβώς είχαμε ανάγκη να δούμε

Yennefer ή Triss; Ο Henry Cavill διαλέγει με ποια θέλει να καταλήξει ο Geralt του Witcher

Το Bruised του Netflix δείχνει ωμά τα σκαμπανεβάσματα της ζωής

01

10