Ναζίμ Χικμέτ: Ποιήματα 9 με 10

Εχθές το βράδυ αργά, ένας διαδικτυακός φίλος, απ'αυτούς που δεν ξέρεις πως μοιάζουν, πως μιλάνε, πως γελάνε και πως κοιτάζουν, ανέβασε ένα γλυκύτατο, ερωτικό και αισιόδοξο τραγούδι πάνω σε ποίηση του Ναζίμ Χικμέτ, γράφοντας πως αν αυτός μπορούσε να φτιάχνει τόσο όμορφη και πολύχρωμη τέχνη στη φυλακή, όλοι οφείλουμε να αισιοδοξούμε .
Οι στίχοι ανήκαν στην συλλογή που πράγματι γράφτηκε στην φυλακή της Προύσας, το 1946 : «Τα ποιήματα των 9- 10μμ».
Δεν τα έγραφε από χαρά, αλλά από απελπισία γιατί είχε πολύ πεθυμήσει τη γυναίκα του, που δεν είχε προλάβει να αγαπήσει όσο πρέπει να αγαπιούνται άνδρες και γυναίκες (και λίγο παραπάνω).
Εκεί, ανάμεσα σε διασυρμούς, ξύλο και βρωμιά, της γράφει :

« Άκου να δεις τι κάνω. Όλη μέρα δουλεύω την μετάφραση διορθώνω τα « Τοπία», τα επεξεργάζομαι. Από τις εννιά το βράδυ και μετά δε σκέφτομαι παρά μόνο εσένα. Μη νομίσεις πως δεν σε σκέφτομαι τις άλλες ώρες. Μα από τις εννιά και μετά δεν σκέφτομαι τίποτ' άλλο εκτός από εσένα, και μεταξύ εννιά και δέκα, μια ώρα σου γράφω ποιήματα. Τους έδωσα τον τίτλο «τα ποιήματα των 9-10μμ, γραμμένα για την Πιραγιέ». Άρχισα να γράφω από τα τέλη του Σεπτέμβρη.(...)».

Ένα απ αυτά τα ποιήματα των 9 με 10, λοιπόν ανέβασε ο διαδικτυακός φίλος, που το'χει μελοποιήσει ο Θάνος Μικρούτσικος για τη φωνή της Μαρίας Δημητριάδη. Το ξέρετε σίγουρα. Είναι αυτό που λέει:
« Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει.
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα.
Τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις έχουμε ακόμα ζήσει
Κι αυτό που θέλω να σου πω, το πιο όμορφο απ'όλα...
Δεν στο 'χω πει ακόμα...»