7 + 1 ελληνικές σειρές που έκαναν φέτος επιτυχία (όχι μόνο τηλεθέαση) οι άτυχες και οι αποτυχίες

Από τον περασμένο Σεπτέμβριο λέγαμε ότι θα ζήσουμε μία χρονιά υπερπαραγωγής σε ποσότητα στον τομέα της μυθοπλασίας. Οι σειρές μπορεί να κέρδισαν φέτος τα reality σε επίπεδο τηλεθέασης και εντυπώσεων, αλλά λίγες τελικά ήταν εκείνες που κατάφεραν να εντυπωσιάσουν στην ολότητά τους, ως παραγωγές, ως πρωτοτυπία και κυρίως ως εκτέλεση. Οι περισσότερες κέρδισαν τουλάχιστον σε επίπεδο υποκριτικής και καστ, ενώ άλλες ήταν δίκαια για «χρυσά βατόμουρα».

Φέτος είχαμε και μία πρωτοτυπία με το overdose δράματος.

Αν και είχαμε περιπτώσεις που η τραγωδία έγινε κωμωδία στο τέλος.

Άλλες έγιναν viral, άλλες ήταν πρώτες σε τηλεθέαση, άλλες σε ποιότητα

Μία αρκετά ενδιαφέρουσα χρονιά ζήσαμε στον τομέα της μυθοπλασίας και προσωπικά χάρηκα που αυτές οι σειρές κατάφεραν να νικήσουν σε κάποιες περιπτώσεις τα reality. Αν και ζήσαμε πολύ μεγάλο δράμα στην πλειοψηφία.

Δύσκολο όμως είναι να βγάλουμε νικήτρια σε επίπεδο τηλεθέασης. Κατά προσέγγιση η Μάγισσα στο prime time, μαζί με τη Γη της ελιάς έχουν να περηφανεύονται για πρωτιές, όπως και ο Σασμός. Δυσκολεύτηκαν και οι τρεις όμως από το MasterChef που έζησε μία καλή χρονιά.

Στο τι έγινε στο τέλος στο Προξενιό της Ιουλίας, η θυσία της Στεφανίας και το βαθύ μήνυμα ξεχώρισαν

Η Μάγισσα ήταν υπερπαραγωγή σε όλα τα επίπεδα και της αξίζει μία ιδιαίτερη μνεία για το σενάριο, την υλοποίηση, τα τεχνικά δεδομένα και την αισθητική. Αξίζει όμως και για την ομάδα των ηθοποιών. Εκλεκτοί και ταλαντούχοι. Στα social media κυριάρχησε όσο καμία τη φετινή σεζόν. Είναι και αυτός ένας τρόπος διαφήμισης και απήχησης ενός τηλεοπτικού προϊόντος. Όχι όμως και καθοριστικός. Μπορεί το φινάλε να μην ικανοποίησε, αλλά έχω ξαναπεί πως αυτό το κριτήριο είναι καθαρά υποκειμενικό, όπως και στο θέατρο.

Οι Ψυχοκόρες ήταν η δεύτερη σειρά που κατάφερε να εντυπωσιάσει και να γίνει επίσης viral. Πέτυχε με το πρωτότυπο θέμα και σενάριο, την απόδοση, τις 4 νέες ηθοποιούς ως αδελφές Πολύζου, τη σκηνοθεσία, το γενικότερο στήσιμο της παραγωγής, να αποδώσει το πνεύμα της εποχής και να προσδώσει κάτι ιδιαίτερο στη φετινή τηλεοπτική σεζόν. Είναι από τις περιπτώσεις που χαιρόμαστε για την τηλεόραση που έχουμε.

Ο Γιατρός στον Alpha με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, έδειξε τον δρόμο για το πως πρέπει εφεξής να είναι οι σειρές. Να έχουν ωραίο θέμα και διαλόγους, να μην πλατιάζουν, να έχουν ωραία πλοκή και μικρό αριθμό επεισοδίων. Γιατί οι καλοί ηθοποιοί από μόνοι τους δεν αρκούν. Δεν υπήρχε ψεγάδι σε κανένα επίπεδο. Το σημαντικότερο: Η σειρά «άνοιξε» τον δρόμο για παρόμοιου τύπου σύγχρονες σειρές στο μέλλον.

Η «Έρημη Χώρα» στην ΕΡΤ, είναι από τις σειρές που πρέπει να βλέπεις στο repeat. Η πρώτη στην ουσία παραγωγή του ERTFLIX θα έχει και δεύτερο κύκλο την επόμενη σεζόν και αξίζει τη θέαση, παρά την τηλεθέαση. Άλλωστε κάνει ρεκόρ εκατοντάδων χιλιάδων προβολών μέσω της πλατφόρμας. Μπορεί η Nielsen να μην τις προσμετρά αυτές τις προβολές, αλλά αν το έκανε, κάποιες σειρές στα άλλα ιδιωτικά κανάλια, θα ήταν πολύ χαμηλά στην τελική ανάλυση των αριθμών.

Θα προσθέσω και τον δεύτερο κύκλο του «Κάνε ότι κοιμάσαι» σε αυτή την κατηγορία.

Δύο ακόμη σειρές, δημιούργησαν αίσθηση αλλά όχι εξαρχής. Άργησε το «Ναυάγιο» στο Mega να δείξει τη δυναμική του, όπως και το «Προξενιό της Ιουλίας» στον Alpha. Στη δεύτερη περίπτωση η επικοινωνιακή καμπάνια για το «Ποιος σκότωσε τον Προβιό» μαζί με τα ευρήματα της πλοκής στην τελευταία περίοδο της σειράς, την εκτόξευσε στις προτιμήσεις του κοινού. Και οι δύο σειρές είχαν ένα πολύ αξιόλογο καστ. Σταδιακά βελτιώνονταν και έφτασαν στο τέλος να αγαπηθούν και να έχουν ολοκληρωμένα σκηνοθετικά και δικαιολογημένα σεναριακά φινάλε.

Η αισθητική της εποχής και η φωτογραφία ήταν σε υψηλό επίπεδο.

Και οι δύο αυτές σειρές, εκτός από τους ήδη αναγνωρίσιμους και έμπειρους ηθοποιούς, ανέδειξε και νεότερους με ταλέντο. Ο Έκτορας Λιάτσος ως Αντώνης στο «Ναυάγιο» και η Χριστίνα Μαξούρη ως Στεφανία στο Προξενιό, είναι μόνο δύο παραδείγματα. Άνθρωποι του θεάτρου τόλμησαν φέτος να κάνουν τηλεόραση και αυτό είναι κέρδος και για τα δύο είδη τέχνης. Δεν υπάρχουν πια παρωπίδες και στεγανά.

Δεν θα παραλείψω το Famagusta αν και κάποιες φορές η διττή σεναριακή μορφή, με τις ιστορίες από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο και όσα συνέβαιναν στην οικογένεια Σέκερη, δεν εναρμονίζονταν. Όμως, ο Αντρέας Γεωργίου πέτυχε το σκοπό του με αυτή τη σειρά, χρησιμοποιώντας και σπουδαίους Κύπριους ηθοποιούς να ενσαρκώσουν τα θύματα της εποχής του Αττίλα. Μας συγκίνησε, μάθαμε πολλά πράγματα που αγνοούσαμε και απέδωσε ένα φόρο τιμής στην πατρίδα του. Ωραία φωτογραφία και αισθητική εποχής.

Οι σταθερές και οι άτυχες

Η Γη της ελιάς είχε την πιο σταθερή πορεία από όλες τις σειρές και την 3η σεζόν της. Δικαιολογεί τον ρόλο της ως μία απλή, χαλαρωτική, λαϊκή σειρά. Τη σέβεσαι γιατί είναι τίμια ως προς τον στόχο της. Δεν επιδιώκει τίποτε άλλο.

Ο Σασμός έκανε φινάλε χωρίς καμία σειρά απέναντί του και έκανε ρεκόρ τηλεθέασης.

Παρόλο που από τραγωδία έγινε κωμωδία πολλές φορές, οι ηθοποιοί του, αξίζουν θερμά συγχαρητήρια. Όταν σεναριακά όλα δίπλα τους γκρεμίζονταν, κράτησαν την αξιοπρέπεια και το status μία σειράς που αλλιώς ξεκίνησε, αλλιώς κατέληξε. Σε μία ομολογουμένως grande παραγωγή.

Το «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» έριξε αυλαία μετά από 11 χρόνια και ευτυχώς παρά την κάμψη της, ήταν όαση ανάμεσα σε τόσα τηλεοπτικά δράματα, εποχής και μη, ως μία comfort ωραία οικογενειακή κωμωδία.

Καλή η πρόθεση και η προσπάθεια και από τα Σύνορα στο Star. Μας έλειψε ωστόσο ο δεύτερος κύκλος του IQ 160. Πολύ ωραία έκπληξη το «Φόνοι στο καμπαναριό» στον Alpha. Ωραία κωμωδία, διόλου βαρετή.

Το τέλος της «Μουρμούρας» μετά από 11 χρόνια συγκίνησε το Twitter/Χ γιατί αποκαταστάθηκε η αδικία

Το κάρμα έπαιξε περίεργα παιχνίδια στο «Μετά τη φωτιά» και στον «Έρωτα Φυγά».

Η πρώτη κόπηκε για να μπει η δεύτερη στο πρόγραμμα του ΑΝΤ1, μας απογοήτευσε όμως με το πώς εξελίχθηκε. Σα να έχασε τη λάμψη της κατά τη μεταφορά της από το Open. Ο «Πρώτος από εμάς» μας κέρδισε στην αρχή ως σειρά, μας έχασε όμως στην πορεία. Απλοϊκοί διάλογοι, κακή πλοκή, άτυχες ερμηνείες σε κάποιες περιπτώσεις. Έπρεπε να φτάσουμε στο τέλος για να δούμε την ανατροπή με τον Άλκη και τον ήρωα της σειράς να ζει παρά το πρόβλημα υγείας του και να αποκτήσει ενδιαφέρον. Η μεταφορά μίας ξένης σειράς δεν είναι πάντα μία εύκολη υπόθεση.

Βραβείο ατυχίας και ίσως και αδικίας, έχουν οι Πανθέοι. Έκαναν κακή αρχή, η ιστορία ήταν ούτως ή άλλως πολύπλοκη όπως και στο βιβλίο του Τάσου Αθανασιάδη, αργήσαμε να αφομιώσουμε χαρακτήρες και παράλληλες ιστορίες, έγιναν λάθη. Δεν ήταν μία κακή σειρά, αλλά ίσως η εποχή δεν σήκωνε την επανάληψή της, 4 δεκαετίες μετά την πρώτη της προβολή. Αξιόλογοι ηθοποιοί «κράτησαν» το επίπεδο της παραγωγής και η ιστορία απέκτησε ενδιαφέρον στη συνέχεια. Όμως το κοινό είχε ήδη μπερδευτεί από την αλλαγή σε μέρες και ώρες προβολής. Η συνέπεια είναι παράγοντας επιτυχίας στην TV.

Η Παραλία στην ΕΡΤ, είχε διακυμάνσεις ποιότητας και ενώ θα μπορούσε να είναι μία πολύ καλή σειρά, άλλοτε ήταν βαρετή, άλλοτε τρομερά ενδιαφέρουσα. Δεν υπήρχε μέτρο. Εκεί που είχε κορυφωθεί ένα τύπου αστυνομικό μυστήριο, έγινε η κάμψη στην πλοκή. Η Νικολίνα - Μπέτυ Λιβανού ήταν μεγάλο ατού της σειράς. Ας δούμε και τον δεύτερο κύκλο, μήπως έχουμε ανατροπές στη σεναριακή διαχείριση.

Μία ωραία αίσθηση άφησε και η Ηλέκτρα στην ΕΡΤ. Έγινε το αουτσάιντερ της δημόσιας τηλεόρασης μετά το δεύτερο μισό της σεζόν. Και συνεχίζει με δεύτερο κύκλο από τον Σεπτέμβριο.

Η επόμενη τηλεοπτική χρονιά έχει μεγάλο ενδιαφέρον και μικρότερη τηλεοπτική παραγωγή. Οι περισσότερες από τις σειρές έχουν - και για οικονομικούς λόγους - μειωμένα επεισόδια, μονή ή διπλή προβολή εβδομαδιαίως, ενώ έχουμε αρκετές κωμωδίες. Αναγκαία και απαραίτητη αυτή η αλλαγή.