Γιατί μας εξιτάρουν τόσο οι καταδικασμένοι έρωτες σε σειρές και ταινίες

Το «Κανείς δεν το θέλει αυτό», η ρομαντική κομεντί του Netflix, έχει ξεπεράσει τα 1,7 δισεκατομμύρια λεπτά προβολών και μιλάει στην καρδιά καθε γυναίκας - και όχι μόνο- που θέλει να δει στην δεύτερη σεζόν, αν η Joanne (Kristen Bell), η οποία ερωτεύεται έναν ραβίνο, τον Noah (Adam Brody) θα μπορέσει να είναι μαζί του, όταν ο βασικός όρος για να προαχθεί εκείνος σε αρχιραβίνο είναι το να είναι σε σχέση με μια γυναίκα που είναι στην ίδια θρησκεία με εκείνον αλλά η Joanne δεν θέλει να μεταστραφεί στον Ιουδαϊσμό.

Από τη Joanne και τον Noah ως τον Ρωμαίο με την Ιουλιέτα

Παρά το αισιόδοξο τέλος της πρώτης σεζόν των 10 επεισοδίων, που βρίσκει το ζευγάρι αγκαλιά είναι κατανοητό, πως ο έρωτάς τους είναι καταδικασμένος και όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό το αισιόδοξο τέλος δεν θα διαρκέσει για πολύ.

Πώς το «Κανείς δεν το θέλει» είναι η ρομαντική κομεντί που όλες έχουμε ανάγκη να δούμε

Ξέρουμε από την εποχή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας ή του Τριστάνου και της Ιζόλδης πως ο έρωτας δίχος παρόν και μέλλον πάντα θα μας ενθουσιάζει. Το ίδιο έγινε και πέρσι με το One Day του Netflix.

Σε λίγες ημέρες φτάνει στη μεγάλη οθόνη και το «We Live in Time» με τους Andrew Garfield και Florence Pugh και νιώθουμε πιο έτοιμες από ποτέ για την «γλυκιά θλίψη» της καταδικασμένης αγάπης όπως έγραφε και ο Σαίξπηρ. Πάρε χαρτομάντηλα γιατί θα κλάψουμε σαν να ήταν το Sweet November του 2001.

Στο «We Live in Time» θα δακρύσεις από το τρέιλερ αλλά ίσως γιαυτό είναι τόσο καθαρτικό το να κλαις όσο καθαρτικό είναι να βλέπεις μια ιστορία που ξέρεις ότι θα εκπληρωθεί σαν γνήσια τραγωδία αγάπης.

Όλη αυτή την εμμονή μας με τους ανεκπλήρωτους έρωτες μελέτησε η Amy Silverberg, η οποία έκανε διδακτορικό στη λογοτεχνία και τη δημιουργική γραφή.

Για τέσσερα χρόνια, η συγγραφέας συμμετείχε ως συντονίστρια σε μια λέσχη βιβλίου ενώ πρόσφατα σε μια από τις ομάδες της διάβασε το «Leaving» της Roxanna Robinson, ένα βιβλίο για ένα καταδικασμένο ειδύλλιο.

Ακόμη και αυτή η εξοικείωση που έχουμε με τις καταδικασμένες αγάπες - god bless Ps I Love You- υπάρχει κάτι βαθιά ρομαντικό στο να μπεις σε μια σχέση και να προσπαθήσεις, ακόμα κι αν όλο αυτό δεν έχει αποτέλεσμα.

Ο ρομαντισμός είναι η προσπάθεια και όπως συχνά επισημαίνει η ψυχοθερπεύτρια Esther Perel, η επιθυμία είναι το να θέλεις, όχι το να έχεις.

Γιατί αγαπάμε τόσο τους καταδικασμένους έρωτες;

Οι άνθρωποι γράφουν συχνά για τους δικούς τους καταδικασμένους έρωτες, είτε αυτούς που ζουν τώρα είτε στο παρελθόν, θέλουν με κάποιο τρόπο να ανατρέψουν τα πάντα και να δουν την αγάπη παρά τα εμπόδια να λειτουργεί με κάποιον τρόπο. . Η εμπειρία είναι καθολική: Το να ζεις εμπεριέχει μέσα του και το να χάνεις την αγάπη.

Ίσως μας αρέσει να παρακολουθούμε τη χαμένη, καταδικασμένη αγάπη, επειδή όλοι έχουμε χάσει έναν έρωτα στο παρελθόν. Η έπαρση αυτών των ιστοριών - ότι μια σχέση που τελειώνει εξακολουθεί να αξίζει κάτι - είναι παρηγορητική. Σε πολλές περιπτώσεις, η αγάπη που μένει πίσω φαίνεται να ήταν πιο μεγάλη και πιο αληθινή από αυτό που έρχεται μετά, όσο καλό κι αν είναι- δόξα στο Lalaland.

Και ναι, ενθουσιάστηκες που ο Harry έτρεξε πίσω από τη Sally εκείνη την παραμονή Πρωτοχρονιάς αλλά το πόσο πόνεσε η ψυχούλα σου που ο Gatsby έμεινε μόνος στην αποβάθρα ή πόσο σε κάνει να ανατριχιάζεις η εικόνα του Ryan O'Neal μόνου στο χιόνι με εκείνη την ανατριχιαστική μουσική του «Love Story» δεν ξεπερνιέται.

Μερικές φορές, θέλουμε απλώς να αγγίξουμε τις ουλές που άφησες οι πληγές του δικού μας καταδικασμένου έρωτα. Κάποιες άλλες, θέλουμε να πιστέψουμε στην ανατροπή του τέλους- ναι ρε παιδιά, χωρούσε και ο Jack πάνω στη σανίδα της Rose.

Άλλες πάλι, θέλουμε έναν ραββίνο όπως ο Adam Brody να βγει από τη μικρή οθόνη, να μας πάρει αγκαλιά και να μας δώσει το πιο υπέροχο φιλί κι ας ξέρουμε ότι ο πόνος που θα έρθει, θα μας κάνει να πληρώσουμε πικρά για το φιλί αυτό.