Ο Γιώργος Νταλάρας είπε «επί 12» όσα σκεφτόμαστε για τη Χαρούλα Αλεξίου

Ήταν πριν από περίπου έξι χρόνια όταν η ατάκα του δημοσιογράφου και στιχουργού Νίκου Μωραΐτη που αναρτήθηκε στο facebook είχε πει τα πάντα για την κοινή φωτογραφία του Γιώργου Νταλάρα με την Χάρις Αλεξίου:

Οι δύο καλλιτέχνες, έχουν γράψει τη δική τους μεγάλη ιστορία και η συνέντευξη του τραγουδιστή στην εκπομπή «Χαμογέλα και πάλι» και τον Νίκο Συρίγο είχε το ενδιαφέρον που περιμέναμε. Για τη συνάδελφό του, μίλησε με τιμητικά λόγια, και δεν θα μπορούσαμε να μη συμφωνήσουμε απόλυτα μαζί του για το πόσο πολύ λείπει η φωνή της και η παρουσία της από τα μουσικά δρώμενα.

«Η Χαρούλα μού λείπει πολύ. Δεν είναι μόνο συνεργάτης και αδερφή μου, είναι όλα αυτά επί 12. Δεν είναι από τους ανθρώπους που τα παρατάνε. Μπορεί να την "άφησε" η φωνή της, όπως λέει, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί αυτό. Της λείπει κι εκείνης. Εμάς δεν μας λείπει η φωνή της Χαρούλας, γιατί την ξέρουμε. Η φωνή της είναι πάνω από τη χώρα», είπε γεμάτος θαυμασμό.

Στη ενδιαφέρουσα συνέντευξη στον δημοσιογράφο, ο καλλιτέχνης αναφέρθηκε και στο αν φοβάται με τη σειρά του εκείνη τη στιγμή που θα εγκαταλείψει το τραγούδι. «Δεν φοβάμαι τη στιγμή που δεν θα θέλω να τραγουδήσω άλλο. Έχω τραγουδήσει πολύ, το έχω παρακάνει. Συγγνώμη που το πήρα τόσο σοβαρά, αλλά είναι δικό σας και δικό μου, δεν μπορεί κανείς να μου το πάρει. Η καλή φωνή είναι πάντα καλή φωνή. Δεν έχει το ίδιο στίγμα ο Καζαντζίδης και ο Μπιθικώτσης, με το στίγμα που θα αφήσει ο Ρέμος. Έχουμε καταπληκτικούς ανθρώπους στον χώρο της μουσικής που εκμεταλλεύονται τη σχέση τους και κάνουν διαφημίσεις με μπιφτέκια και λουκάνικα. Δεν είναι καλό αυτό, είναι ντροπή, είναι στα όρια του "καραγκοζιλικίου"».

Για τα παιδικά του χρόνια και το ξεκίνημά του είπε: «Προσπάθησα από μικρός να καταλάβω ποιος είμαι, ήταν παράδοξο ένα παιδί 16 ετών να κάνει δίσκους. Θυμάμαι τη δασκάλα να μου λέει "Γιωργάκη κάτσε εσύ και λέγε το τραγούδι να το ακούν οι άλλοι". Ντρεπόμουν μικρός, δεν εκτιμούσα καθόλου τη φωνή μου. Μου φαινόταν περίεργο όταν ήμουν μικρός που με άκουγαν οι άλλοι να τραγουδάω κι έλεγαν ότι είναι ωραίο. Όταν ήμουν 12-13 ετών, είχα φτιάξει στο μυαλό μου μια "αποθήκη" με εκατοντάδες των εκατοντάδων τραγούδια».

Στη συνέντευξη αυτή, δεν θα μπορούσε να μην αναφερθεί και στην οικογένειά του. «Στην κόρη μου τη Γεωργιάννα, προσπαθούσα να πω ότι τα πράγματα δεν είναι στημένα μόνο έτσι όπως τα βρίσκουμε. Για να ελευθερωθεί κάποιος, της έλεγα πως πρέπει να κάνει συμφωνητικό με τη γνώση. Χωρίς τη γνώση και τη μελέτη δεν γίνεται τίποτα. Δυσκολεύτηκα με όλους τους ρόλους της ζωής μου και του μπαμπά και του συζύγου και του παππού και του τραγουδιστή, όλα είναι δύσκολα. Στη σύζυγό μου Άννα οφείλω πάρα πολλά. Είμαστε πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες. Είμαι ένα παιδί που μεγάλωσα στους δρόμους. Είναι σχολείο. Μετά τα 15, όταν τα άλλα παιδιά άρχισαν να φουμάρουν και να πίνουν, εγώ διαχώρισα τη θέση μου».

Όσο για την άποψή του για την τραπ μουσική; «Το θέμα ότι η τραπ πουλάει αυτή τη νοοτροπία. Είναι σοβαρό. Γιατί ένα μέρος των παιδιών αυτών αντιμετωπίζει την κοινωνία με τέτοια απέχθεια και τη φτύνει στα μούτρα; Κάποιον λόγο θα έχει. Τι σημαίνει αυτό; Ότι δικαιολογείται αυτή η κακή στιχουργική και αυτή η απαράδεκτη στάση; Όχι. Η μόδα παίζει ρόλο».