Μπλέξαμε...

... Τι ήθελα να γράψω το «περί φιλίας» την περασμένη εβδομάδα, εγώ και ο Κικέρωνας στα χρόνια της Ρώμης; Δανείστηκα παραδείγματα ενδεικτικά από το τι συμβαίνει στο δικό μας χώρο και πόσο επηρεάζει τις σχέσεις μας, πιστεύοντας πως όλο αυτό με την κρίση που ζει η χώρα, μας κάνει χειρότερο ανθρώπους, γκρινιάρηδες, επιθετικούς, καβγατζήδες και παρτάκηδες.

Έριξα και λίγο από τους ισότοπους της κοινωνικής δικτύωσης. Αποτέλεσμα; Φίλοι που δεν τους αφορούσε όλο αυτό, να θεωρούν πως τους φωτογραφίζω, να παρεξηγούνται, να θυμώνουν, να στενοχωρούνται. Αποτέλεσμα; Κινδυνεύουν και οι υπόλοιπες φιλίες μου!

Λοιπόν, ας προσπαθήσω να φτιάξω τα πράγματα, τονίζοντας πως ονόματα δεν υπάρχουν σε αυτό που έγραψα, μόνο καταστάσεις, που ουδεμία σχέση έχουν με υπαρκτά πρόσωπα.
Λοιπόν, Γιώργο, ολόψυχα συγνώμη, αν σε σύγχυσα, Μιχάλη, έλα! Εσύ τουλάχιστον έχεις χιούμορ! Βάσια, η αγάπη μου για σένα είναι αδιαπραγμάτευτη!

Όσο για το facebook; Ξαφνικά μου εξαφάνισε όλους τους εν δυνάμει φίλους, που θα μπορούσα να στείλω αίτημα, αν ποτέ λήξουν οι πολλαπλές ποινές μου. Τυχαίο φυσικά, αλλά απηύδησα πια. Έτσι μου έρχεται να του πω, όχι πια sex, μόνο tweeter.

Να διορθώσω και κάτι άλλο: θέλοντας να γράψω έναν ύμνο για τον Σταμάτη Κραουνάκη, το έπραξα κάνοντας τον Σταμάτη Καρβουνάκη, από τον διορθωτή μου. Και να σκεφτείς καλό ήθελα να γράψω!

...φιλιά σε φίλους, πρώην φίλους και μελλοντικούς! Κι αυτοί θα έρθουν...