Επιστρέφει η Έλενα Κατρίτση με αποκαλύψεις και προσωπικές ιστορίες

Στηβ Λάλας. Ο έλληνας κατάσκοπος, ο οποίος επί 16 χρόνια υπέκλεπτε απόρρητα έγγραφα, τα οποία παρέδιδε στις Ελληνικές μυστικές υπηρεσίες αυτή την Κυριακή «Προσωπικά» με την Έλενα Κατρίτση. Ο Στηβ Λάλας συνελήφθη τον Απρίλιο του 1993 από τις Αμερικανικές αρχές και καταδικάστηκε σε 12 χρόνια φυλάκισης και πενταετή επιτήρηση, για το αδίκημα της κατασκοπείας εις βάρος των Ηνωμένων Πολιτειών. To 2007 του επετράπη να επιστρέψει στην Ελλάδα και να δει μετά από 14 χρόνια ξανά από κοντά την οικογένειά του. Οι γνωρίζοντες εκ των έσω το θέμα μιλούν για τη σπουδαιότητα των πληροφοριών που έδινε και για σωρεία λανθασμένων χειρισμών και παραλείψεων που οδήγησαν στη σύλληψή του. Πριν από λίγους μήνες, ο Στηβ Λάλας απέκτησε την ελληνική υπηκοότητα μετά από τέσσερα χρόνια αναμονής...

Η Έλενα Κατρίτση συνάντησε την οικογένεια του Στηβ Λάλας στη Χρυσούπολη, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Καβάλα. Μια οικογένεια που καταδικάστηκε να ζει χωριστά, με δύο παιδιά που ξαναβρήκαν τον πατέρα τους μετά από πάρα πολλά χρόνια απουσίας και μία γυναίκα που στάθηκε στο πλευρό του συζύγου της, αγωνιώντας τόσο για την τύχη του, όσο και για το πώς θα μεγάλωνε τα παιδιά της κάτω από τις αντίξοες συνθήκες που αντιμετώπιζαν. Σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη ο Στηβ Λάλας, η σύζυγός του Μαρία και ο γιος τους Παναγιώτης, 4 χρόνια μετά την επανένωση της οικογένειας, μιλούν για τη στάση της Ελληνικής Κυβέρνησης όταν αποκαλύφθηκε η δράση του και εκφράζουν το παράπονο ότι τους εγκατέλειψαν παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις.

Στηβ Λάλας:

«Εγώ είμαι άνδρας. Ό,τι πέρασα πέρασα...Όταν μπήκα όμως στη φυλακή έπρεπε να προσέξουν την οικογένειά μου. Αυτό μου είχαν πει άλλωστε. "Ο,τι κι αν γίνει εμείς είμαστε εδώ ...'' Το δικό σου άνθρωπο πρέπει να τον υποστηρίξεις. Για μένα δεν υπάρχουν γκρίζες ζώνες σε αυτό. Ή είσαι μαζί μου ή δεν είσαι ...»

Η σύζυγός του Μαρία μιλά για την περίοδο της σύλληψης :

«Έμαθα ότι ο Σταύρος συνελήφθη από την Αμερικανική πρεσβεία. Ήρθαν σπίτι μου και με ενημέρωσαν. Ήταν φρίκη...Τις πρώτες ημέρες δεν κοιμόμουν. Δε θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα του Σταύρου με τις αλυσίδες... Όταν ακούστηκε ότι μπορεί να περάσει 40 χρόνια στη φυλακή πονούσε η καρδιά μου τόσο πολύ, που νόμιζα ότι δε θα αντέξω. Ήταν σα να σου λένε ότι τον σκότωσε αυτοκίνητο. Εκείνη την περίοδο πίστευα ότι ίσως είναι καλύτερα να πεθάνει κανείς παρά να ζήσεις 40 χρόνια στη φυλακή. Είναι ένας εφιάλτης που με στοιχειώνει και θα με στοιχειώνει για πάντα...».

Για τα δύσκολα χρόνια που βίωσε μεγαλώνοντας μόνη της δύο παιδιά, τα οποία ρωτούσαν που είναι ο πατέρας τους ,αλλά και για την απόφασή της να μην τον εγκαταλείψει :

«Φοβόμουν τόσο πολύ για τη σωματική του ακεραιότητα μέσα στη φυλακή που δε μπορούσα να τον κατηγορήσω για κάτι ... Αν έκανε κάποιο άλλο έγκλημα δε θα το άντεχα. Αυτός ο πατριωτισμός του όμως , που θυσιάστηκε για αυτό που πίστευε, με έκανε να θέλω να μείνω δίπλα του. Αισθάνθηκα ότι προσέχοντας τα παιδιά μας πολεμούσα κοντά του. Τον βοηθούσα να επιβιώσει. Ο καθένας από εμάς κουβαλούσε το δικό του σταυρό που στην ουσία ήταν ένας ...».

Για το πώς ένιωσε όταν τον ξαναείδε για πρώτη φορά μετά από 14 χρόνια:

«Ήταν δύσκολο... Έρχεται ο άνθρωπός σου , ο οποίος είναι ο ίδιος αλλά τραυματισμένος και πρέπει να βρεις τη δύναμη να τον βοηθήσεις...Κι εγώ ήμουν τραυματισμένη .... Δε μπορούσα όμως να τον αφήσω αβοήθητο....»