Γιατί ο Γρηγόρης Αρναούτογλου επέλεξε αυτή την περίοδο για να γίνει συγγραφέας;

Δύο αποσπάσματα από τα λεγόμενα του Γρηγόρη, ο οποίος μας δίνει να καταλάβουμε πόσο λυτρωτικό ήταν για την ψυχή του να δημιουργήσει. Πολλούς μήνες έγραφε σε μια κόλλα χαρτί σκέψεις και κάποια στιγμή το πήρε απόφαση. Ένας εκδοτικός οίκος δέχτηκε να υλοποιήσει την ιδέα και σε λίγες μέρες στη βιβλιοθήκη μας θα προστεθεί και το βιβλίο του παρουσιαστή ο οποίος ετοιμάζει και δεύτερο.

«Έγραψα ένα βιβλίο που θα κυκλοφορήσει σύντομα από τις εκδόσεις Ψυχογιός, λέγεται "Μακιγιαρισμένοι φόβοι" και είναι μια προσπάθεια να "ξεβάψω" τους φόβους μου από πάνω μου. Είναι ένα λεύκωμα βιωμάτων, αναζητήσεων και εκμυστηρεύσεων. Στην ουσία προσπαθώ να περιγράψω το τι πιστεύω για διάφορους φόβους που έχουνε μπει στη ζωή μας και έχουνε πάρει άλλες μορφές, επειδή δεν τολμάμε να τους αντιμετωπίσουμε στην πραγματική τους διάσταση. Η ανάγκη πίσω από τη δημιουργία του ήταν να λυτρωθώ από τους δικούς μου. Ανέκαθεν ήμουν φοβικός, σε κάθε περίοδο της ζωής μου απέναντι σε διαφορετικά πράγματα. Και αυτό με βοήθησε αφενός στο να δημιουργήσω, αλλά έπαιξε σίγουρα ρόλο σε περιόδους της ζωής μου, στο να μην μπορώ να ζήσω. Με φόβιζε το πόσο θα μπορούσα να ξεφύγω στα μονοπάτια του μυαλού μου. Ένα από τα πιο μεγάλα μου προβλήματα υπήρξε το ότι ήμουν ανηδονικός. Δεν ευχαριστιόμουν τίποτα, με την έννοια του ότι, αν ήθελα να αποκτήσω πάρα πολύ κάτι, από τη στιγμή που το αποκτούσα, σταματούσε για μένα να έχει αυτό το κάτι ενδιαφέρον και ένιωθα δυστυχισμένος που δεν μπορούσα να το απολαύσω. Νομίζω ότι αυτή η ιστορία σταμάτησε όταν με αγάπησα, γιατί τελικά δε με αγαπούσα για καιρό».

«Αποφάσισα, όσο με παίρνει, εσωτερικά να διατηρήσω τη χαρά της νιότης. Και να μην απαντάω πια σε δημοσιεύματα που με σχολιάζουν. Συνέβησαν δύο περιστατικά στη ζωή μου τόσο έντονα, που θα μπορούσα να έχω αποσυρθεί από τα κοινά. Σκέφτηκα να πήγαινα κάπου που θα βρω την επικοινωνία μου με αυτό στο οποίο πιστεύω. Δε θέλω να μπω στη διαδικασία να σου εξηγήσω την σχέση μου με το χριστιανισμό. Κάποτε προσπαθούσα να πείσω ανθρώπους και να τους εξηγήσω για ποιο λόγο πιστεύω και τι σημαίνει για μένα αυτό. Αλλά δεν έβγαζε πουθενά, νομίζω ότι περισσότερο κατάφερνα να εκνευρίσω τους συνομιλητές μου, έτσι αποφάσισα να μην το ξανακάνω. Είμαι πολύ αμαρτωλός για να κρίνω τους άλλους. Δε με απασχολεί το πώς επιλέγει να ζήσει ο καθένας. Αν εκεί που τρώω έρθει κάποιος να κάτσει δίπλα μου και είναι γυμνός, το πολύ-πολύ να του πω, ‘δε βάζεις κάτι πάνω σου μην πουντιάσεις;’».