Vampire barbie και άλλες ιστορίες

Παρατηρείται λένε οι ειδικοί, πως σε περιόδους κρίσης οικονομικής, χωρίς πολλά περιθώρια σχεδιασμού για το αύριο, οι άνθρωποι στρέφονται στο θέαμα. Ευχαριστιούνται δε να βλέπουν θρίλερ. Όσο πιο φοβικό αυτό που παρακολουθούν τόσο περισσότερο ξεχνιούνται από την καθημερινότητα, νιώθουν τυχεροί γιατί ναι μεν έχουν προβλήματα, αλλά δεν είναι και η Emily Rose να χρειάζονται εξορκισμό. Στην μεγάλη οικονομικής κρίσης της Αμερικής άνθισε το σινεμά. Οι βουβές ιστορίες – παραμύθια, ο αλήτικος που πεινάει και τα βάζει με τους χόνδρους – εξουσία, η Mary Pickford, η αθώα αρραβωνιαστικιά όλων, με τα μπουκλάκια της και τα λακκάκια της και βέβαια ο Μουρνάου, με τον «Νοσφεράτου», πιστή μεταφορά του βιβλίου του Bram Stocker, Δράκουλας, παγώνει με τα ασπρόμαυρα πλάνα του, τις σκιές, την υπόνοια του διαβολικού, το αίμα των φτωχών σινεφίλ, για πρώτη φορά. Μέσα όμως στην καρδιά του Κραχ, έρχεται ο ομιλών κινηματογράφος και ο Bela Lugosi με την βαριά ουγγρική του προφορά γίνεται το πρότυπο, για τις 160 (!), ταινίες που ακολούθησαν.

Στις μέρες μας άρχισε και πάλι το φαινόμενο να γιγαντώνεται. Πιο πριν η Αν Ράις δίνει ανθρώπινη ευαισθησία στα βαμπίρ που γίνονται αισθησιακά σύμβολα με το κινηματογραφικό της «Συνέντευξη με έναν βρικόλακα», όπου βρικόλακες είναι ο Τομ Κρουζ, ο Μπραντ Πιτ και ο Αντονιο Μπαντερας! Πώς να μην σαγηνευτείς δηλαδή; Πρόσφατα ακόλουθη η μυθολογία του Twilight βρικολάκων και τηλεοπτικά το True Blood, σπέρνει ρίγη τρόμου και αισθησιασμού ταυτόχρονα, στο νεανικό τους κοινό. Η δε συγγραφέας της σειράς πλέον βιβλίων του Twilight, από το αγροικία της στις επαρχίες της Αμερικής, γίνεται πάμπλουτη και φιγουράρει στην λίστα των πλουσίων ανθρώπων της γης.

Μόλις έμαθα μια σειρά στην τηλεόραση, με θραύση στο διαδίκτυο, το Monster High, όπου οι ηλικίας δημοτικού κοπελίτσες, λατρεύουν, αντικαθιστώντας την ανορεκτική και πάντα χαμογελάτε Barbie, με την κόρη του Δράκουλα, την κόρη του Φρανκενστάιν, μια μούμια, μια ξαδέλφη όλο λέπια του τέρατος του Λοχ Νες, ένα γόη με φίδια στα μαλλιά και πολλούς άλλους χαρακτήρες. Οι κούκλες με όλα αυτά τα τέρατα εξαντλούνται απ τα παιχνιδάδικα σχεδόν με την κυκλοφορία τους και δεν έχουν τελειωμό. Κάθε εβδομάδα βγαίνει και μια καινούργια -ακούστε τη μάνα που σας λέει!- ενώ μια ολόκληρη υποστηρικτική βιομηχανία έρχεται στο κατόπιν της επιτυχίας. Βιβλία, ημερολόγια, μπιζού φτηνιάρικα, στολές αποκριάτικες, μολύβια, γόμες, ξύστρες, μπλουζάκια, fan σελίδες στο διαδίκτυο!

Από τη μία, οι μικρές λένε όχι σε ένα πρότυπο ροζ, μια κούκλα που τους κάνει εισαγωγή στην χαρά της πλαστικής χειρουργικής, όπου ευτυχία είναι να έχεις. Να έχεις ρούχα, αυτοκίνητα, σπίτια, σαλέ και όλα αυτά που την συνοδεύουν. Από την άλλη και αυτές οι κούκλες με τα φίδια στα μαλλιά και τα λέπια στο σώμα, ανατριχίλα, μου φέρνουν. Εν κατακλείδι, ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι οι γονείς και τα παΐδια μας σε λίγο θα παίζουν με puzzle, συναρμολογώντας πεντάλφες και θα πληρώνουμε κι από πάνω.

Όπως καταλάβατε όλη η παραπάνω σινεφίλ εισαγωγή, αποσκοπούσε στο να σας πω τον πόνο μου...