Χειροκροτήματα για τον Θύμιο Καρακατσάνη

Σπλαχνικός ηθοποιός, λαϊκός, να κουβαλάει την ιστορία του θεάτρου στις πλάτες του, σαν μαθητής και μέλος του Θεάτρου Τέχνης, ή μετά στο ελεύθερο θέατρο αυτοσχεδιάζοντας, βλέποντας τον να αιμορραγεί στη σκηνή, πιάνοντας συζήτηση, σαν καλλιτέχνης με συμμέτοχη με το κοινό του!

Ο ηθοποιός Θύμος Καρακατσάνης, που μπορούσε να παίζει Αριστοφάνη από ένστικτο, αναδεικνύοντας τον μεγάλο αρχαίο συγγραφέα ως σύγχρονο αυτόπτη μάρτυρα της πραγματικότητας στις γειτονιές της Ελλάδας, στις 11.30, δέχτηκε τον τελευταίο αποχαιρετισμό με ένα δυνατό και παρατεταμένο χειροκρότημα. Εκεί συγγενείς, συνάδελφοι, φίλοι αλλά και πολίτες, θεατές, το κοινό. Αυτό που ήξερε πως δεν το κορόιδεψε ποτέ και είχαν τη δική τους σχέση ζωής. Η έξοδος ακολουθία εψάλη στον Ιερό Ναό Αγίων Θεοδώρων στην Παιανία χωρίς επικήδειους, όπως ο ίδιος θέλησε να γίνει. Ήταν 72 ετών!

Συνήθως όταν φεύγει ένας άνθρωπος που ξεχώρισε, λέγονται, γράφονται πολλά. Η διάχυτη συγκίνηση είναι εύκολος τόπος για ωραίες λέξεις που χρησιμοποιούνται χωρίς να εξετάζουν διαφορές. Στην περίπτωση του Θύμιου Καρκατσάνη, όλα τα κλισέ έχουν αλήθεια. Και ναι το κενό είναι δυσαναπλήρωτο και ναι, το θέατρο είναι πιο φτωχό απ το Σάββατο και ναι θα λείψει στο κοινό σαν να βουβαίνεται, σα να κάνει αναγκαστική αφωνία το συναίσθημα του.

Πώς να μην πεις πως ο μοναδικός Θύμος Καρακτσανης ήταν σπουδαίος και αγωνιστής και φτιαγμένος θεατρίνος απ'τη σάρκα μας. Και πώς να μη θες να τον χειροκροτήσεις ώσπου να πονέσουν οι παλάμες, τα χέρια σου; Μια βεβαιότητα μας για το υψηλό και το θέατρο ως πράξη μάχιμη μόλις τελείωσε...

Δυστυχώς και αλήθεια, τόσο εμείς, το κοινό, όσο και το ιδιο το ελληνικό θέατρο, δύσκολα θα καλύψει τέτοιο κενό...