Αλίκη: Η σπάνια αυτοβιογραφία της, από το 1961

Το Μάιο του 1960 η εφημερίδα Έθνος αρχίζει καθημερινά να δημοσιεύει με συνέχειες, την αυτοβιογραφία της Αλίκης, η οποία μπορεί να μην είχε κάνει πολλές ταινίες έως τότε, αλλά η Ελένη Βλάχου στην Καθημερινή, την είχε ήδη βαφτίσει "Εθνική μας σταρ". Το 1961 η αυτοβιογραφία με τίτλο "Εδώ Αλίκη" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος. Αν και η έκδοση εξαντλήθηκε αμέσως, δεν επανακυκλοφόρησε. Μπορεί το 1960 να μην είχε ακόμη εφευρεθεί ο όρος "Image making", όμως η Αλίκη για άλλη μια φορά ήξερε να πουλάει τον εαυτό της σαν φαινόμενο. Και δίκαια.

Σήμερα, που συμπληρώνονται 16 χρόνια απο το θανάτό της, δημοσιεύουμε κάποια αποσπάσματα από εκέινη την σπάνια αυτοβιογραφία.

Οι εξετάσεις
Όταν το φθινόπωρο του 1953 ανήγγειλα δειλά δειλά στη μητέρα μου πως έδωσα εξετάσεις στη Δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκείνη λίγο έλειψε να λιποθυμήσει. Όχι τόσο πολύ επειδή δεν ήθελε η ίδια να γίνω ηθοποιός, αλλά επειδή αντιδρούσαν οι συγγενείς του πατέρα μου. Η οικογένεια μου. Θρεμμένη με τις αυστηρές παραδόσεις της Κρήτης και της Μάνης, ούτε δεχόταν να ακούσει για το αμαρτωλό και κατηραμένο θέατρο. Και όταν έμαθαν πώς μπήκα στη δραματική σχολή εσείστηκε ο τόπος. Οικογενειακά συμβούλια σπίτι μου, καυγάδες, άγριες ματιές πολεμική ατμόσφαιρα. Και εγώ με πρησμένα τα μάτια διαρκώς από τα κλάματα και τα μάγουλα από τους μπάτσους. Φυσικά έδωσα κρυφά από τη μητέρα μου.

Η πρώτη μου ταινία
Η εταιρεία "Ανζερβός" επρόκειτο να γυρίσει το "Ποντικάκι" του κ. Νίκου Τσιφόρου και αναζητούσε ένα πολύ νέο κορίτσι για τον κύριο ρόλο. (Είχαν προτείνει στην Έλλη Λαμπέτη, αλλά η έξοχη πρωταγωνίστρια που τόσο θαυμάζω πάντα, δεν είχε καιρό). Τότε ο σκηνοθέτης κ. Κατσέλης, που με ήξερε από την Σχολή, τους υπέδειξε εμένα. Πραγματικά με κάλεσαν και μου πήραν μια δοκιμαστική ταινία. Ήμουν τόσο άπραγη από κινηματογράφο, ώστε κοίταζα διαρκώς τον φακό, λες και ήταν να βγάλω φωτογραφία για ταυτότητα. Και δεν μπορώ να καταλάβω πώς ο σκηνοθέτης και ο παραγωγός έμειναν ικανοποιημένοι από το "δοκιμαστικό" μου και μου έδωσαν το ρόλο. Έτσι υπέγραψα το πρώτο μου συμβόλαιο-ή μάλλον δεν το υπέγραψα εγώ, αλλά η μητέρα μου, επειδή ήμουν ανήλικη και η υπογραφή μου "δεν είχε πέραση".
(....)
Οι πρώτες μου ταινίες ήταν όλο περιπέτειες και ταλαιπωρίες. Στο "Κορίτσι με τα παραμύθια" π.χ., γυρίζαμε καταχείμωνο με καλοκαιρινά ρούχα σε ένα ξεπαγιασμένο στούντιο, όπου έκανε πιο πολύ κρύο, παρά στην κορυφή της Πάρνηθας. Και σ' άλλες σκηνές που πάρθηκαν στην Κηφισιά ήμουν υποχρεωμένη να τρέχω ώρες ολόκληρες σε πέτρες και αγκάθια, ώσπου βγήκα με τα πόδια μελανιασμένα και καταματωμένα.

Η πρώτη επαφή με το κοινό
Ήταν άνοιξη του 58 τότε και με κάλεσαν στην Κρήτη να παρευρεθώ στην πρεμιέρα μια ταινίας μου. Ήμουν άγνωστη σχεδόν, στο θέατρο είχα παίξει πολύ λίγο, δεν είχαν προβληθεί παρά δύο τρία από τα φιλμ που είχα γυρίσει. Έτσι μπήκα στο αεροπλάνο με πολλήν αγωνία και πολλήν άγνοια. 'Όταν φτάσαμε πάνω από το αεροδρόμιο των Χανίων είδα πλήθος κόσμου μαζεμένο. Τι έγινε; Ρωτήσαμε. Δυστύχημα; Κανένας. Ούτε η συνοδός δεν ήξερε να μας πει. Μα όταν άνοιξαν οι πόρτες και βγήκα στη σκάλα του αεροπλάνου, όλος εκείνος ο κόσμος χύθηκε απάνω μου και φώναζε και με αγκάλιαζε. Δεν μπορούσαν να καταλάβω. Ήταν δυνατόν; Που με ήξεραν; Τι ήμουν;
(...)
Μα ακόμη πιο πολύ συγκινήθηκα το ίδιο βράδυ στην πρεμιέρα. Έβρεχε και λέγαμε απελπισμένοι πώς δεν θα υπάρχουν ούτε εκατό άνθρωποι στον κινηματογράφο. Και όταν φτάσαμε... θεέ μου, πώς να το ξεχάσω;... Όχι μόνο η αίθουσα ήταν κατάμεστη, αλλά εκατοντάδες άνθρωποι στέκονταν έξω από τον κινηματογράφο, κάτω από τη βροχή περιμένοντας υπομονετικά ώρα και ώρα.

Παραλίγο ατύχημα
Το εν λόγω δράμα εξετυλίχθη στον Ορχομενό έξω από την Λειβαδιά στις πηγές του Μαυροπόταμου. Εκεί θα γυριζόταν μια σκηνή, όπου η Αστέρω κολυμπά στο ποτάμι και τη βλέπει ο αρχιτσέλιγκας... Μόνο που ήταν Νοέμβριος το ποτάμι παγωμένο και εγώ κρυογάτσουλο. Αλλά τι να γίνει; Η δουλειά-δουλειά. Γδύθηκα-μπρρ!- έπεσα στο ποτάμι –μπρρ! Μπρρ! Και προχώρησα θαρραλέα προς τα βαθειά-οχτώ μπρρ!...
Ξαφνικά νιώθω όλο το σώμα μου να κοκαλώνει. Προσπάθησα να σαλέψω τα χέρια, τα πόδια, ένα χέρι, ένα δάχτυλο-τίποτε. Όλα μου τα μέλη είχαν μουδιάσει από το κρυσταλλιασμένο νερό. Το μόνο που ένιωθα ήταν πως το ρεύμα με παρέσυρε μακριά. Και σε λίγο, σαν άψυχο σώμα πια, κατάλαβα πως βούλιαζα στο βυθό. Με όση δύναμη μου έμενε προσπάθησαν κρατήσω το κεφάλι μου έξω από το νερό και έβαλα μια απελπισμένη φωνή.
-Βοήθεια.
Οι περίεργοι που είχαν μαζευτεί στην ακροποταμιά (καμιά πεντακοσαριά χωρικοί) ήταν ενθουσιασμένοι. Νόμισαν –και με το δίκιο τους οι άνθρωποι- πώς "'έπαιζα" και έβρισκαν πολύ πειστική την ... μίμηση. Ευτυχώς το συνεργείο ήταν πιο κατατοπισμένο και μάντεψαν την τραγωδία μου...
Το μοιραίο μπάνιο της Αστέρως (τουλάχιστον στα μακρινά πλάνα) το γύρισε πια η "σωσίας" μου.

Ημερολόγιον Μανταλένας
Λίγο λίγο τις ώρες που δεν είχα δουλειά, γνώρισα και το νησί. Βέβαια οι ώρες αυτές ήταν ελάχιστες, γιατί είχαμε ωράριο σαν νεοσύλλεκτοι φαντάροι. Στις 10 έπρεπε να βρισκόμαστε στο κρεβάτι και στις 6 το πρωί στο πόδι. Αλλά στην μεσημεριανή διακοπή, πριν καλά καλά προφτάσω να ξεντυθώ, έτρεχα και βουτούσα στη θάλασσα. Μα και σαν μέσα σε οικογένεια ένιωθα όσον καιρό έμεινα στην Αντίπαρο... Τι διαδήλωσε έγινε όταν έφτασε το τζιπ της "Φίνος Φιλμ" στην Αντίπαρο! Ήταν το πρώτο αυτοκίνητο που πατούσε στο νησί. Τι όμορφα που ήταν η μικρή μας "αποικία" στην Αντίπαρο...
Πέρασα ονειρεμένα –με μικρές παρενθέσεις από ατυχήματα γκρεμοτσακίσματα και σπαζοκεφαλιάσματα (το τελευταίο σε μια σκηνή όπου πέφταμε με τον Παπαμιχαήλ στη θάλασσα και το κεφάλι μου χτύπησε τόσο δυνατά στην κουπαστή, που παραλίγο να βουλιάξει η βάρκα).