H Φιλαρέτη Κομνηνού μιλάει στο Queen.gr για την εμπειρία της στο "Τρίτο Στεφάνι", τα όνειρα που δεν ξεπούλησε και την ντροπή που νιώθει ως Ελληνίδα

Ο χρόνος έχει φερθεί στη Φιλαρέτη Κομνηνού καλύτερα από ότι έχει φερθεί η ίδια στον εαυτό της. Ανήκει σε εκείνη την σπάνια κατηγορία γυναικών που ομορφαίνουν με τον χρόνο. Ίσως πάλι να είναι το ταλέντο της που την κάνει τόσο ελκυστική. Η αγαπημένη μου φίλη Αλεξάνδρα Τσόλκα πιστεύει ότι η Φιλαρέτη Κομνηνού είναι η σημαντικότερη ηθοποιός της γενιάς της, ενώ η Μαλβίνα Κάραλη είχε γράψει ότι είναι μια «ηθοποιός εκπάγλου ταλέντου». Τι ισχύει από όλα αυτά θα φανεί με τον καιρό, πάντως ένα είναι σίγουρο. Η Φιλαρέτη είναι μοναδική. Φέτος στην παράσταση "Το Τρίτο Στεφάνι" για τέσσερις ώρες καταφέρνει να σε συγκινήσει και να σε παρασύρει, όπως μόνο το πραγματικό ταλέντο μπορεί.

Κάθε φορά που τελειώνει μια παράσταση πώς αισθάνεσαι;
Φέτος με "Το τρίτο στεφάνι" και επειδή είμαι τέσσερις ώρες στη σκηνή, μόλις τελειώνει η παράσταση είμαι σε τρομερή ένταση. Αυτό είναι ένα νέο συναίσθημα για μένα, γιατί ναι μεν νιώθω εξαντλημένη, άλλα έχω αυτή την ένταση σαν να είμαι ντοπαρισμένη και μετά χρειάζομαι τέσσερις ώρες για να έρθω στα ίσια μου. Παλιότερα, ειδικά αν έμενα ικανοποιημένη ερμηνευτικά, ένιωθα μια γλυκιά κούραση, αλλά με το στεφάνι είναι αθλητικές οι επιδόσεις αλλά δεν πειράζει, γνώρισα και αυτό το συναίσθημα.

Έχεις το άγχος των εισιτηρίων και του γεμάτου θεάτρου;
Μου αρέσει να παίζω σε γεμάτο θέατρο. Τα άδεια καθίσματα μου δημιουργούν ένα αίσθημα ήττας.

Έχεις τύχει στο παρελθόν να παίξεις σε άδειες καρέκλες;
Ναι έχει τύχει, δεν πετυχαίνουν πάντα οι παραστάσεις, αλλά εκεί θέλει ψυχραιμία και να σκεφτείς ότι στο μέλλον θα γίνει μια δυσάρεστη ανάμνηση. Είναι και αυτό μέσα στην εκπαίδευση του ηθοποιού να μάθεις να παίζεις σε μισοάδεια θέατρα.

Είσαι φοβισμένη ή ψύχραιμη με τη σημερινή κατάσταση;
Είμαι φοβισμένη, αηδιασμένη και θυμωμένη και ξέρεις γιατί, επειδή ταξιδεύω συχνά ντρέπομαι που είμαι Ελληνίδα και που βλέπω στο βλέμμα του ξένου οίκτο, καχυποψία και απαξίωση. Όλοι περνούν οικονομική κρίση, αλλά δεν τους λένε όλους κλέφτες.

Αν ήσουν σήμερα στα 20 -με δεδομένη τη σημερινή ανεργία στους ηθοποιούς- θα άλλαζες επάγγελμα;
Αν ήμουν 20 σήμερα θα έφευγα σε άλλη γη και σε άλλα μέρη. Το όνειρο μου δε θα το χαλάλιζα, θα το πραγματοποιούσα άλλα όχι εδώ. Σε αυτή την ηλικία έχω πρόβλημα να παίξω και να εκφραστώ σε άλλη γλώσσα, αλλά αν ήμουν 20 μια χαρά θα τα κατάφερνα.

Οι γονείς σου τι είπαν όταν έμαθαν ότι θέλεις να γίνεις ηθοποιός;
Θα σου πω κάτι που δεν το έχω πει ποτέ. Για ενάμιση χρόνο σπούδαζα κρυφά από τους γονείς μου στο Κρατικό θέατρο. Μια μέρα ήρθε στη σχολή ο πατέρας μου για να τσεκάρει επειδή κάποιος του το σφύριξε και όταν με είδε στο γραφείο όπου με κάλεσαν, ούτε με έβρισε, ούτε φώναξε, ούτε με μάλωσε, αλλά τον είδα να κλαίει και αυτό με έκανε κομμάτια. Από το βλέμμα του εισέπραξα την απογοήτευση και τη στεναχώρια του επειδή είχα καταστρέψει τα όνειρα που έκανε για μένα και αυτό με τσάκισε. Χίλιες φορές να με έβριζε. Ο πατέρας μου ήταν στρατιωτικός και με προόριζε για πανεπιστημιακή καριέρα. Στην πορεία τα πράγματα έγιναν καλύτερα ευτυχώς.

Έπαιρνες μαζί σου τον γιο σου μικρό στο θέατρο;
Ναι αλλά με προσοχή, για να προστατεύσω το παιδί, γιατί ποτέ δεν μ' άρεσε η εικόνα των παιδιών που τρέχουν στα καμαρίνια. Ο Γιώργος βέβαια θυμάται περισσότερα από μένα και μάλιστα μου είπε όταν ήταν περίπου 12 είχε μπει κρυφά κάτω από τη σκηνή όταν έπαιζα και εκεί κούρνιασε και άκουγε τα βήματα μου στη σκηνή και τη φωνή μου. Ζούσε στο θέατρο, άλλα από απόσταση ασφαλείας.

Πώς ένιωσες όταν τον είδες πρώτη φορά στη σκηνή; Κρατούσες την ανάσα σου;
Νομίζω ότι είχα ξεχάσει να αναπνέω. Είχα έντονη ταχυπαλμία, κρατούσα την ανάσα μου και αφού πέρασαν 5 λεπτά και σιγουρεύτηκα ότι είχε τα λόγια του και υπήρχε πάνω στη σκηνή -γιατί είναι πολύ σοβαρό να υπάρχεις στη σκηνή- ηρέμησα, εκεί ησύχασα. Στην παράσταση "Κατσαρίδα" μου κρατούσαν το χέρι γιατί ήμουν τσιτωμένη σαν άτι γάτες που είναι έτοιμες να ορμήσουν.

Πρόσφατα αγόρασες σπίτι στην Αθήνα, οπότε τέρμα τα πήγαινε έλα στη Θεσσαλονίκη.
Λόγω πανεπιστημίου πηγαίνω Θεσσαλονίκη κάθε βδομάδα. Η ζωή μου είναι σαν το σίριαλ που έκανα, το "Αθήνα-Θεσσαλονίκη". Εδώ είναι η ζωή μου, αλλά πολύ χρόνο απ τη ζωή μου καταλαμβάνει και η Θεσσαλονίκη.

Έχεις κολλήσει ποτέ με κάποια τηλεοπτική σαπουνόπερα ή κάτι άλλο στην τηλεόραση, το οποίο ντρέπεσαι να το παραδεχτείς;
Έχω κολλήσει φανατικά με το Sex and the city, αλλά δεν είναι κάτι για το οποίο ντρέπομαι. Ενοχές είχα όταν είδα το πρώτο τούρκικο σίριαλ, τα «Σύνορα της Αγάπης». Το είδα στην αρχή περισσότερο από περιέργεια για να δω πώς παίζουν οι τούρκοι ηθοποιοί. Ντρέπομαι που έχουμε αυτή την κατοχή των τουρκικών σίριαλ σαν να μας έχουν πάρει φαλάγγι οι τουρκικές σειρές και νιώθω ντροπή και σαν ηθοποιός και σαν πολίτης του κράτους που αναγκάζομαι να μην έχω ούτε μια ελληνική σειρά να παρακολουθήσω. Δεν με πειράζει που είναι τούρκικα, θα μπορούσε να είναι βραζιλιάνικα ή μεξικάνικα, αλλά δεν υπάρχει ελληνική παράγωγη και ξέρω ότι ένα μεγάλο μέρος των ηθοποιών που διοχετεύεται στην τηλεόρασης σήμερα είναι άνεργοι.

Έμαθα ότι σου αρέσουν υπερβολικά τα ταξίδια σε «εναλλακτικούς» προορισμούς. Ποιο ήταν το τελευταίο που θυμάσαι έντονα;
Το πιο πρόσφατο ήταν στο Μεξικό. Πήγα στις 15 Αυγούστου και γύρισα στις 5 Σεπτεμβρίου. Έκανα γενέθλια στον αέρα. Ήμουν εξαιρετικά τυχερή γιατί πήγα καλεσμένη για ένα συνέδριο αρχαίου δράματος και έμεινα 3 εβδομάδες στο σπίτι του Emilio Fernandez – ένας από τους διασημότερους ανθρώπους στην ιστορία του μεξικανικού σινεμά. Είχε ένα palazzo, την casa Fuerte που έπιανε ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο. Έζησα μέσα σε μια οικογένεια, όχι όμως σαν τουρίστας. Πέρασα πολύ ωραία και με ασφάλεια, με κείνα τα ειδυλλιακά χρώματα του Μεξικό, τις μουσικές την ενέργεια. Ακούγομαι σαν γραφείο τουρισμού αλλά μ' αρέσει να ταξιδεύω. Με πιάνει ένα σύνδρομο εξερευνητή, όχι για τα τουριστικά μέρη. Μ αρέσει να ανακαλύπτω γωνιές, δρόμους, μαγαζιά μέρη, αρώματα

Το "Τρίτο Στεφάνι" θα παίζεται στο Παλλάς ως την Κυριακή, 6 Νοεμβρίου. Η παράσταση θα μετακομίσει στη Θεσσαλονίκη στις 4 Ιανουαρίου.