Είμαστε ανυποψίαστοι στον κίνδυνο

Αρνούμαι να πιστέψω ότι είμαστε ότι είμαστε απλώς άθροισμα μια έρευνας, ή ακόμη χειρότερα ότι ζούμε τις ζωές μας σύμφωνα με τους αριθμούς μια στατιστικής υπηρεσίας: θα διαλέξουμε να πετάξουμε με την πιο ασφαλή αεροπορική εταιρία, σε ένα από τα πιο ασφαλή μέρη του πλανήτη και θα προτιμήσουμε για τις διακοπές μας, μέρη, δρόμους μεταφορικά μέσα και χίλια δυο άλλα πράγματα, που μας έχουν πείσει ότι είναι ασφαλή, βάση έρευνας και στατιστικής λογικής.

Και σίγουρα θα είναι ασφαλή και φυσικά θα τα προτιμήσουμε ακριβώς γι αυτό το λόγο και επειδή δεν έχουμε αυτοκτονικές τάσεις, αλλά χρειάζεται μόνο μια στιγμή, ένας παλαβός άνθρωπος, ένας σαλταρισμένος έφηβος, η κακιά στιγμή (που λέει και ο Μάρκες) για να αλλάξει στην στατιστική έρευνα το νούμερο και να έρθουν τα πάνω κάτω. Τίποτε δεν σε διασφαλίζει από το μοιραίο, αν είναι η ώρα σου που έλεγαν και οι παλιοί, δεν σε γλυτώνει καμία στατιστική.

Διαλέγεις το νόμο των πιθανοτήτων και αυτός σε προδίδει. Δηλαδή, σε μια από τις ασφαλέστερες πόλεις της Ευρώπης το Όσλο, ο νεοναζί Άντερς Μπρέιβικ, διέπραξε μια από τις χειρότερες σφαγές που έχουν διαπραχθεί ποτέ στην Ευρώπη σε καιρό ειρήνης, σκοτώνοντας σε μια μέρα 76 ανθρώπους. Η συνοικία του Newtown στο Κονέκτικατ, ψηφίστηκε ως το 5ο πιο ασφαλές μέρος στην Αμερική κι όμως ένας 20χρονος γάζωσε 20 παιδιά και 6 ενήλικους. Παιδάκια 6 και 7 ετών που πήγαν στο σχολειό τους και μέχρι να έρθει το μεσημέρι ήταν νεκρά.

Η Σαρλότ ήταν 6 χρονών και όλο το πρωί έκλαιγε μέχρι στο τέλος να υποκύψει η μαμά της και να της επιτρέψει να βάλει το νέο της ροζ φόρεμα και τις καινούργιες μπότες που ήταν να φορεθούν τα Χριστούγεννα. Η Σαρλότ δεν γύρισε ποτέ σπίτι της, ούτε τα υπόλοιπα 19 παιδάκια που οι γονείς τους τα παρέλαβαν από τα νεκροτομεία κι όλα αυτά σε μα ασφαλέστατη all white και πλούσια συνοικία.

Αρκεί ένας άνθρωπος έλεγε ο Αντώνης Σαμαράκης για να ανατινάξει οποιαδήποτε στατιστική για να αλλάξει όλο το σύμπαν. Είμαστε ανυποψίαστοι στο κίνδυνο και δεν ξέρω αν είναι τελικά καλό ή κακό, ξέρω όμως ότι κάθε φορά που διαβάζω ότι η Ελλάδα είναι στις τελευταίες θέσεις σε κάποιο στατιστικό κατάλογο που μιλάει για φτώχεια, μίζες, βρώμικα πεζοδρόμια και ιατρούς ανά οικοδομικό τετράγωνο για πρώτη φορά δεν με νοιάζει.
Δεν θα αφήσω μια στατιστική να μου χαλάσει τη μέρα και τη ζωή, γιατί σίγουρα αποδείχτηκε ότι δεν μπορεί να μου τη σώσει.