Είτε είσαι ο Τρυφώνας είτε όχι, η τηλεόραση θα σε τρελάνει

Διάβαζα τη χθεσινή στήλη της Queen Β , με τον Τρύφωνα Σαμαρά που έγινε ένα περιφερόμενο θέμα και όπου βρει κάμερα ανοιχτή αρχίζει να χορεύει το Gangnam Style και ταυτίστηκα με την συνάδελφο. Συμφωνώ απόλυτα. Όλο αυτό που συμβαίνει στον Τρύφωνα εκτός από πλάκα έχει και κίνδυνο, τον οποίο ούτε ο ίδιος ούτε οι κολλητοί του -που θα έπρεπε να τον προστατεύουν λέγοντας του την αλήθεια- δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται.

Είναι το γνωστό κλασικό, η τηλεόραση μπορεί να σε τρελάνει. Τόσο κλισέ, αλλά τόσο πραγματικό. Το έχουμε δει να συμβαίνει κατά κόρον, και όχι μόνο σε στυλίστες, κομμώτριες και αστρολόγους, αλλά και σε ανθρώπους με σπουδές, με μόρφωση, με επίπεδο ζωής. Άνθρωποι που έγιναν θύματα μιας μικρής ή μεγαλύτερης επιτυχίας μπροστά στο φακό και αμέσως μετατράπηκαν σε σκλάβους της φήμης.

Στην αγωνιά τους ότι ένα όχι, μπορεί να τους κλείσει τις τηλεοπτικές πόρτες, εμφανίζονται παντού, μιλάνε για τα πάντα και είναι πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα. Πόσες φορές δεν βλέπουμε, κυρίως παλαιότερα που υπήρχαν και εκπομπές, ανθρώπους που εκτιμούσαμε να σχολιάζουν την πρεμιέρα της Μενεγάκη και να κάνουν προβλέψεις για το αν πρέπει ή όχι, η Φαίη Σκορδά στην επομένη εκπομπή της να είναι μόνη της ή μαζί με τον άντρα της.

Είναι μεγάλη παγίδα η τηλεόραση και αν δεχτείς να παίξεις με τους όρους της δεν υπάρχει περίπτωση να μην χάσεις (ζημιώνοντας τον εαυτό σου, την προσωπικότητά σου, ακόμη και την ιδιότητά σου), όπως στο καζίνο, έτσι και στην TV δεν βγαίνει ποτέ νικητής.

Ξεκινά ως χαριτωμένο παιχνίδι, στην αρχή σε ανακαλύπτουν και σου αρέσει που αρέσεις. Μετά θα βρεθείς σε κάποιο καναπέ να συζητάς με άλλους, αν βγάζεις και λίγη χολή θα σε καλούν κα πιο συχνά. Μετά θα τους μαγειρέψεις στην κουζίνα σου το αγαπημένο σου πιάτο, μετά θα σε πετύχει "τυχαία" το star στο Κολωνάκι ή σε καμία είσοδο club και θα μιλήσεις και εκεί και χωρίς να το καταλάβεις θα έχεις εθιστεί τόσο πολύ στα φώτα, στην κάμερα και στον κόσμο που θα σε χαιρετάει χαμογελώντας, που καμία αποτοξίνωση δεν σε σώζει, γιατί όταν σταματήσουν να σε καλούν -θα γίνει και αυτό- θα σε πιάσει κατάθλιψη. Τότε ή θα αρχίσεις τα ηρεμιστικά ή σε όποιον συναντάς θα λες ότι όλοι, εκπομπές και τηλεόραση σε πολεμούν. Δεν σε πολεμάει κανένας. Χέστηκε η τηλεόραση που θα ανοίξει και πόλεμο μαζί σου. Δεν υπάρχουν πρόσωπα και άνθρωποι που διοικούν την τηλεόραση, υπάρχουν τακτικές και μέθοδοι. Από έναν στον άλλο, από τον παλιό στον καινούργιο και σε αυτό που πουλάει. Αυτές είναι οι αξίες με τι οποίες πορεύεται η τηλεόραση, δεν είναι ίδρυμα, επιχείρηση είναι.

Φυσικά δεν μιλάμε για όλους, όσοι βγαίνουν στο γυαλί, ακόμη και πολύ συχνά, μιλάμε για κείνους που εμφανίζονται δίχως λόγο, δίχως να κερδίσουν κάτι, πέρα από μικρές δόσεις ματαιοδοξίας. Και υπάρχουν και εκείνοι, που έχουν την σύνεση να καταλάβουν ότι είναι ένα μέσο που θα σε εκμεταλλευτεί, αλλά θα το εκμεταλλευτείς και εσύ για να κάνεις ή για να διαφημίσεις τη δουλειά σου.

"Καλά περνάμε εμείς εδώ" και "είμαστε μια ωραία παρέα στον τηλεοπτικό καναπέ", γιατί όσο σε φωτίζουν οι προβολείς δεν καταλαβαίνεις ότι είσαι αναλώσιμος, αλlά όταν σβήσουν τα φώτα και σταματήσουν οι προσκλήσεις, γίνεσαι μια θλιβερή καρικατούρα.
Για τον Τρύφωνα και για τον κάθε Τρύφωνα εκεί έξω μια συμβουλή (όχι με τον επιδεικτικό τρόπο του εξυπνάκια, αλλά κάποιου που το λέει με τρυφερότητα και κάποιου πέρασε και ο ίδιος από τον γυάλινο κόσμο). Είναι ωραία που στην αρχή περνάμε όλοι μας καλά και χαιρόμαστε και γελάμε και που εσύ είσαι αστείος. Αλλά προσοχή, από αστείος εύκολα περνάς απέναντι και γίνεσαι το ανέκδοτο.