Από πότε η αγένεια λέγεται χιούμορ;

Κάνοντας αυτή τη δουλειά –ας πούμε τη δημοσιογραφία- για χρόνια, έχω καταλάβει ότι είναι πανεύκολο να πέσεις σε ατόπημα, να γλιστρήσεις σε λάθη. Εμείς οι δημοσιογράφοι πολλές φορές όταν έχουμε ένα μικρόφωνο στα χέρια μας ή μια κάμερα στραμμένη πάνω μας, παθαίνουμε το σύνδρομο του θεού. Θεωρούμε ότι έχουμε εξουσία πάνω στις ζωές των άλλων και ότι η δική μας αλήθεια είναι υπεράνω όλων. Έχω δει κατά καιρούς δεκάδες παραδείγματα και έχω κάνει και εγώ το ίδιο λάθος δεκάδες φορές.

Έβλεπα πριν μέρες το πρωινό του Mega -το οποίο δεν έχει μόνο παρουσιαστές, έχει και δημοσιογράφους- και έδειχνε ένα βίντεο με τη Ναταλία Γερμανού να πηγαίνει στο Dancing και επειδή υπήρχε η φήμη ότι παλαιότερα ήταν ζευγάρι με τον τραγουδιστή Βρεττό, άρχισαν και τα σχόλια από το πάνελ -και ήταν λογικό.
Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι άκουσα κάποια στιγμή τη Σάσα Σταμάτη να λέει «Η γριά η κότα έχει το ζουμί». Και γέλασε και γέλασαν και οι άλλοι και αυτό ήταν χιούμορ, έτσι κατάλαβα, αλλά αυτό που δεν κατάλαβα είναι ότι από πότε η αγένεια θεωρείται χιούμορ;

Το να αναφέρεσαι στην ηλικία κάποιου, κάτω από αυτές τις συνθήκες, είναι απρέπεια, είναι δημοσιογραφική χοντράδα, είναι ατόπημα. Δεν εξυπηρετεί σε κάτι, δεν λες κάποια αλήθεια που θα αλλάξει εντυπώσεις. Λες μια κακία, ένα ρατσιστικό σχόλιο και το βαφτίζεις αστείο. Το χιούμορ δεν κλείνει τρύπες, ούτε τσιμεντώνει τα κενά. Είναι ένας έξυπνος τρόπος να πεις οτιδήποτε χωρίς να σε κατηγορήσει κανείς, όμως η παγίδα του ρατσιστικού αστείου είναι εκεί και περιμένει.

Και ναι, Γιώργο Λιάγκα, το καταλάβαμε το αστείο με τον Ησαΐα Ματιάμπα και με τα προσόντα των μαύρων. Το καταλάβαμε εδώ και χρόνια όταν το πρωτοείπατε, αλλά εξακολουθείτε να το επαναλαμβάνετε. (Και μεταξύ μας, έναν μαύρο άνθρωπο τον λέμε μαύρο, όχι έγχρωμο).

Και όχι, δεν το είδα εγώ το θέμα πολύ σοβαρά, είναι σοβαρό, όπως σοβαρή είναι και η απρέπεια ορισμένων ρεπόρτερ του Star που επειδή κρατούν μικρόφωνο, θεωρούν ότι δικαιούνται να ρωτούν ό,τι γουστάρουν. Και το θέμα δεν είναι ότι ρωτούν, αλλά ότι περιμένουν απάντηση, ότι δικαιούνται μια απάντηση.
Εκεί είναι η χυδαιότητα και η δημοσιογραφική καφρίλα και δεν το παίζω έξυπνος, έχω κάνει τα ίδια και χειροτέρα, αλλά έσκυψα το κεφάλι, το βούλωσα, είπα και καμιά συγγνώμη εκεί όπου με 'παιρνε. Δεν το έκανα άποψη.
Δεν είναι ζήτημα, ρεαλισμού, τηλεοπτικής αλήθειας, ή πολιτικής ευπρέπειας. Είναι θέμα αξιοπρέπειας.