Η πόλη που γεννήθηκα, το Λβιβ, Παγκόσμιο μνημείο της Unesco
Ανανεώθηκε:
Θέλω να σας δείξω τη πόλη μου, το Λβιβ.
Θέλω να σας δείξω το μέρος που γεννήθηκα.
Να σας πω πόσο όμορφα είναι, να σας δείξω τις λεπτομέρειες, τους δρόμους, τα σοκάκια.
Να σας κεράσω παραδοσιακό φαγητό και να σας ξεναγήσω σε υπόγειες κρυφές στοές που κρύβουν ιστορίες φαντασμάτων και ασμάτων ηρωικών!
Να σας πάω σε μέρη που ίσως να μη μπορέσετε ποτέ να πάτε, να σας ανοίξω το σπίτι μου, να σας δείξω ποια είμαι και από που κατάγομαι.
Να σας πάω στο μεσαιωνικό χωριό που «ζει» μέχρι και σήμερα σε προάστιο του Λβιβ.
Γιατί το Λβιβ υπάρχει εδώ και σχεδόν 800 χρόνια, από τότε που ήταν η πρωτεύουσα της Γαλικίας και ονομαζόταν Λέμπεργκ, στα ελληνικά Λεοντόπολις. Δεν είναι τυχαίο που από το 1998 το ιστορικό κέντρο της πόλης αποτελεί παγκόσμιο μνημείο της Unesco.
Να σας δείξω την κουλτούρα, την παιδεία, την ιστορία, τη φτώχεια, τους απλούς ανθρώπους.
Αυτούς που θα δείτε στις εικόνες μου.
Να σας δώσω ομορφιά, χαρά, ταξίδι αλλά και θλίψη μαζί, γιατί δυστυχώς αυτό νιώθω και αυτό έχω να μοιραστώ με εσάς, μαζί με τα πολύ πολύ όμορφα.
Θέλω να δείτε μέσα από τα δικά μου μάτια αυτά που είδα εγώ, να σας χαρίσω τις στιγμές που πέρασα.
Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ξαναπάω σύντομα, δεν ξέρω αν θα έχει κάποιος από εμάς την ευκαιρία να πάει όποτε θελήσει. Δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον, δε ξέρω και δε με νοιάζει ποιος έχει δίκιο ή άδικο. Δε ξέρω από πολιτική, δε ξέρω από συμφέροντα και από αντίποινα, δε ξέρω από αυτή τη λογική του παραλόγου και του πολέμου, δεν τη καταλαβαίνω!
Το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτό που με διαπερνά με τόσο πόνο και αγανάκτηση είναι το ερώτημα: πώς μπορεί ένας άνθρωπος να κάνει τόσο κακό σε κάποιον άλλον.
Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να σκοτώνει μικρά παιδιά, να ξεκληρίζει οικογένειες και μετά να κοιμάται ήσυχος.
Ο πόλεμος δεν είναι κάτι που συμβαίνει πρώτη φορά τώρα, ο πόλεμος υπήρχε πάντα, η ιστορία κάθε χώρας είναι πλούσια σε ιστορίες πολέμων και κατακτητών.
Πότε, όμως, θα σταματήσει να γράφεται η ιστορία ενός τόπου μέσα από πολέμους;
Αναρωτιέμαι πού να είναι τώρα άραγε αυτά τα μικρά παιδιά, οι μαμάδες, αυτά τα αγόρια και οι άντρες που χαρίζουν τη ζωή τους, 16 μέρες τώρα, στην πατρίδα τους; Tι να νιώθουν άραγε, πως να είναι; Ποιο είναι το μέλλον τους;
Κάθε μέρα που περνάει νιώθω όλο και περισσότερο τη θλίψη τους, τον πόνο τους, την απόγνωσή τους. Νιώθω κοντά τους ακόμα και αν δεν είμαι εκεί. Νιώθω πως με φυσάει και πάλι ο αέρας του Λβιβ. Θα με φυσήξει άραγε ποτέ ξανά;
Bloggers
