Κατερίνα Νικολαΐδου: «Ο πρωταθλητισμός είναι σκληρή υπόθεση»

Η πρωταθλήτρια κωπηλασίας και αθλήτρια που στηρίζει ως Μεγάλος Χορηγός το betshop.gr, Κατερίνα Νικολαΐδου, δείχνει το δρόμο σε όλες τις γυναίκες που προσπαθούν να φτάσουν στον στόχο τους, ακόμη κι αν συναντούν ανυπέρβλητα εμπόδια.

Για τον απλό άνθρωπο, ο πρωταθλητισμός μοιάζει με όνειρο. Μια ζωή συνυφασμένη με ένα άθλημα το οποίο κάποιοι το έχουν για απλό χόμπι, μια ασχολία που μπορεί να σου προσφέρει χαρές και στιγμές δόξας, όπως η κατάκτηση ενός μεταλλίου ή μιας διάκρισης. Όλοι στη ζωή μας κάποια στιγμή ονειρευτήκαμε να γίνουμε πρωταθλητές, δίχως όμως να αναλογιστούμε τι θυσίες πρέπει να κάνουμε προκειμένου να φτάσουμε στην κορυφή. Εκεί όπου οφείλεις να είσαι προετοιμασμένος για τα πάντα, να έχεις υπομονή και κυρίως να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις την οποιαδήποτε πρόκληση εμφανιστεί μπροστά σου. Είτε αυτό λέγεται συμμετοχή σε Ολυμπιάδα, είτε ένας τραυματισμός που θα έρθει από το πουθενά για να βάλει τέλος σε όνειρα και μεγάλες προσδοκίες.

Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια στην κωπηλασία και αθλήτρια του Μεγάλου Χορηγού Betshop.gr, Κατερίνα Νικολαΐδου έχει βιώσει για τα καλά τι θα πει η «ανώμαλη» μετάβαση από το ζενίθ στο ναδίρ στον πρωταθλητισμό. Έζησε με ένταση και υπερηφάνεια την συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, έφτασε μια ανάσα από την κατάκτηση ενός μεταλλίου στο διπλό σκιφ (4η θέση), ωστόσο είδε έναν σημαντικό τραυματισμό να της στερεί το δικαίωμα στο όνειρο και τη συμμετοχή στην Ολυμπιάδα του Τόκιο. Η πίεση και τα έντονα συναισθήματα μπορούν να λυγίσουν τον οποιονδήποτε, ειδικά όταν η απώλεια του στόχου δεν προέρχεται από αγωνιστικά αίτια, αλλά εξαιτίας ενός τραυματισμού.

Η Κατερίνα, ωστόσο, δεν χάνει την αισιοδοξία της, παραμένει χαμογελαστή και αντιμετωπίζοντας την κατάσταση με αυτοσαρκασμό και αισιοδοξία για την επόμενη μέρα, βάζει πίσω τις στιγμές απογοήτευσης και στην εποχή του κορονοϊού εστιάζει σε διαφορετικά πράγματα.

Μένοντας στην ιδιαίτερη πατρίδα της, στην Κατερίνη, η Κατερίνα Νικολαΐδου μας μιλάει για το πόσο επίπονη είναι η ζωή ενός αθλητή πρωταθλητισμού, τα ανάμεικτα συναισθήματά της για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, την εμπειρία από την προηγούμενη Ολυμπιάδα, την κωπηλασία και κυρίως, τι της έδωσε δύναμη για να ξεπεράσει τις δυσκολίες από την απογοήτευση που βίωσε.     

-Κατερίνα, δυστυχώς ένας τραυματισμός σε άφησε εκτός «μάχης» για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο…

Όταν συνειδητοποίησα τι σημαίνει για την υγεία μου και τις επικείμενες αγωνιστικές συμμετοχές μου, η απογοήτευση ήταν τεράστια. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ από τον πόνο. Πήγαινα συνεχώς σε γιατρούς, για να εντοπίσω τι έχω και να δω πώς μπορώ να το αντιμετωπίσω. Ο τραυματισμός είναι σε ένα σημείο όπου δεν επιδέχεται εγχειρητικής επέμβασης για να διορθωθεί άμεσα. . Άμα δώσουν άλλο ένα χρόνο αναβολή στους αγώνες, πάντως, προλαβαίνω την Ολυμπιάδα!

-Μου αρέσει που το αντιμετωπίζεις με χιούμορ…

Τώρα το αντιμετωπίζω έτσι. Γενικότερα είμαι άνθρωπος που σκέφτομαι και επεξεργάζομαι πολύ τις καταστάσεις, και για παράδειγμα, όταν είχε τελειώσει το Ρίο όπου βγήκα 4η, όταν τελείωσε το αγώνισμα εγώ έκλαιγα. Θυμάμαι πως όλοι είχαν έρθει και με ενθάρρυναν να μην στεναχωριέμαι που είχα βγει σε τέτοια θέση. Προφανώς δεν ήθελα να φανώ αχάριστη που έφτασα μέχρι εκεί, όμως σκεφτόμουν ότι συνήθως μια φορά στη ζωή ο Θεός με αξιώνει να πάω σε Ολυμπιάδα. Ποιος μου λέει ότι θα έχω την ίδια δυνατότητα σε 4 χρόνια, να καταφέρω να ξεπεράσω τον εαυτό μου και την παλιά μου επίδοση; Και δυστυχώς, αποδεικνύεται εκ των υστέρων ότι οι ανησυχίες μου ήταν βάσιμες.

Μετά από έναν τραυματισμό στο πόδι προσπαθούσα να μη βάζω δύναμη στο σημείο προκειμένου να μην το επιβαρύνω. Το αποτέλεσμα όμως ήταν ότι πιέστηκε παραπάνω ο άνω κορμός και τελικά με την καταπόνηση επήλθε οσφυαλγία στη μέση, και αργότερα    από την επιμονή μου να προπονούμαι τραυματίστηκε    ένας μικρός μυς που στηρίζει όλη την πλάτη (λαγονοψοΐτης), οδηγώντας σε έναν σοβαρότερο τραυματικό στη λεκάνη και την πλάτη.. Το ευτυχές είναι ότι δε χρειάζεται κάποιο χειρουργείο, αλλά απαιτεί αποκατάσταση, ξεκούραση και αποσυμπίεση σε όλο το σώμα. Γενικώς, όπως καταλαβαίνεις ο πρωταθλητισμός είναι πάρα πολύ δύσκολος.

-Εσύ βέβαια έχεις πει σε παλιότερη συνέντευξή σου ότι ο πρωταθλητισμός δεν είναι ωραίος. Θες να μας σχολιάσεις αυτή σου τη δήλωση;

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την εντύπωση ότι πρωταθλητισμός είναι κυρίως τα χαμόγελα της νίκης και οι πανηγυρισμοί που βλέπουν στο βάθρο, όταν πλέον κατακτήσεις μια διάκριση. Η χαρά, το γέλιο και η ευχαρίστηση. Πίσω όμως από όλο αυτό κρύβεται μια απέραντη προσπάθεια, πίεση, απογοήτευση και υπομονή. Όσοι αθλητές θεωρούνται πρωταθλητές, ποτέ δεν είναι συνεχώς σε εξαιρετική κατάσταση, σίγουρα σε αρκετά στάδια της πορείας ή της καριέρας τους έχουν περάσεις δύσκολες καταστάσεις ή έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με εμπόδια και προκλήσεις που μοιάζουν ανυπέρβλητα.. Οπότε, συνεχίζω να το τονίζω σε όσους είναι ακραία ρομαντικοί, ότι ο πρωταθλητισμός είναι εξαιρετικά δύσκολος και προφανώς δεν έχει καμία σχέση με τον απλό αθλητισμό.   

-Άρα ο πρωταθλητισμός ουσιαστικά σημαίνει και ότι θα στερηθείς πάρα πολλά πράγματα…

Δεν έχεις ιδέα πόσο πολλά. Σκέψου ότι προσωπικά από τα 16 μου μέχρι και πέρσι έλειπα από το σπίτι μου σχεδόν όλο το χρόνο, για να τηρώ το προπονητικό πρόγραμμα και την προετοιμασία μου, παραμένοντας προσηλωμένη και συγκεντρωμένη στην επίτευξη των στόχων μου. Αντίστοιχα, θυσίασα μεγάλο κομμάτι από την εκπαίδευσή μου, το διάβασμα στο σχολείο, το χρόνο με φίλους και συγγενείς και μεγάλο μέρος της προσωπικής μου ζωής.. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ορισμένους καθηγητές να μην με θυμούνται καλά λόγω του περιορισμένου χρόνου που περνούσα στην τάξη και την ανάπτυξη της σχέσης καθηγητή – μαθητή. Ήταν πολύ περίεργο το συναίσθημα.

-Για σένα πώς ξεκίνησε η αγάπη για την κωπηλασία;

Θα είμαι ειλικρινής, στην αρχή, δεν υπήρχε αγάπη. Ουσιαστικά ακολούθησα την κωπηλασία προκειμένου να ικανοποιήσω την επιθυμία του πατέρα μου, ο οποίος ήταν ο ίδιος κωπηλάτης. Εμένα μου άρεσε η κολύμβηση και ό,τι είχε να κάνει με το νερό γενικότερα. Κάπως έτσι, μια ημέρα του Αυγούστου, όταν ήμουν 15 ετών, του ανακοίνωσα πως για δώρο γενεθλίων θα του έκανα τη χάρη να δοκιμάσω για μία φορά κωπηλασία. Μετά τα πράγματα πήραν τη δική τους ροή… σαν το νερό!

-Δεν ξεκίνησες δηλαδή από τόσο μικρή την κωπηλασία;

Για την κωπηλασία θεωρείται ότι ξεκίνησα μεγάλη, καθώς η ηλικία που οι περισσότεροι αθλητές αρχίζουν την ενασχόλησή τους με το άθλημα είναι τα 12 έτη, με την προϋπόθεση βέβαια να ξέρουν καλό κολύμπι, καθώς η πιθανότητα να αναποδογυρίσει η βάρκα είναι πολύ μεγάλη. Μετά την πρώτη δοκιμή με τον προπονητή μου, τον Γιώργο Μπικογιάννη, ο οποίος ήταν κολλητός του πατέρα μου, αναγνώρισε τις δυνατότητές μου από την πρώτη στιγμή και μου είπε ότι μπορώ να ξεχωρίσω στο άθλημα. Και έτσι ακριβώς, γράφτηκε η ιστορία. Τελικά ισχύει το ότι ‘τρώγοντας ανοίγει η όρεξη’.

-Όσον αφορά την κωπηλασία, πώς διαλέγεις αν θα κάνεις μονό σκιφ ή δίκοπο;

Δεν είναι επιλογή του εκάστοτε αθλητή αυτό, εξαρτάται ξεκάθαρα από τις επιδόσεις μας. Κάθε χρόνο με την Εθνική Ομάδα κυνηγάμε τις προκρίσεις και ανάλογα με τις επιδόσεις του καθένα μας, γίνονται οι επιλογές από τον ομοσπονδιακό προπονητή. Ουσιαστικά από εκείνον εξαρτάται αν θα ταιριάξω με κάποια άλλη αθλήτρια ή αν θα συνεχίσω μόνη.

-Πόσο καλά πρέπει να γνωρίζεσαι με την συναθλήτριά σου στο διπλό σκιφ ώστε να πετύχετε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα; Κάνετε παρέα και εκτός αγώνων ή απλά «δένεστε» στην προπόνηση και τους αγώνες;

Κοίτα με τη Σοφία Ασουμανάκη παρόλο που δε θεωρούμαστε κολλητές, αναγνωρίσαμε κι οι δύο ότι είναι αναγκαίο να έχεις μια καλή σχέση με την συναθλήτριά σου, προκειμένου να «νιώθει» την κάθε σου κίνηση και κυρίως, γιατί την κάνεις, ώστε να επιτυγχάνεται ο συγχρονισμός και η αμοιβαία προσπάθεια. Συγκεκριμένα με τη Σοφία αλληλοσυμπληρωνόμαστε, καθώς εκείνη είναι πιο δυνατή -έχοντας το Παγκόσμιο ρεκόρ στο εργόμετρο- και εγώ πιο γρήγορη. Ό,τι χάναμε σε ταχύτητα, το κερδίζαμε σε δύναμη.

-Πώς ένιωσες με τη συμμετοχή σου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο;

Τρομερή εμπειρία. Είχα μάλιστα τρομακτικό άγχος για τους αγώνες, σε τέτοιο βαθμό που πριν φτάσει εκείνο το καλοκαίρι πρόσεχα την κάθε μου κίνηση, προκειμένου να αποφύγω την οποιαδήποτε αναποδιά που ενδεχομένως θα μου στερούσε τη συμμετοχή.

Όσον αφορά τους αγώνες, ταξιδέψαμε αρκετά νωρίτερα προκειμένου να εξοικειωθούμε με τη διαφορά ώρας και αξιοποιήσαμε την ευκαιρία για να επισκεφτούμε αρκετά αξιοθέατα της χώρας, όπως το Άγαλμα του Χριστού και την απέραντη παραλία της Κόπα Καμπάνα. Γενικότερα το να βρίσκεσαι σε αυτή την τόσο διαφορετική χώρα και στο Ολυμπιακό Χωριό με τόσους πολλούς αθλητές διαφορετικής εθνικότητας και κουλτούρας, είναι μοναδική εμπειρία.

Φυσικά και οι Αγώνες βέβαια ήταν φοβερό βίωμα. Ωστόσο, ακόμα και σήμερα θυμάμαι πόσο εντύπωση που είχε κάνει το γεγονός ότι σχεδόν καθημερινά είχε κύμα λόγω του αέρα, με αποτέλεσμα το αγώνισμα να μετατίθεται συνεχώς για την επόμενη μέρα, γεγονός που μας γέμιζε με άγχος. Επίσης, ήταν αρκετά δυσάρεστο ότι ι το νερό ήταν μολυσμένο, κι έτσι με το που βγαίναμε από τη λίμνη πηγαίναμε κατευθείαν για ντους. Γενικά το θέμα με το νερό στο Ρίο ήταν μια πρόκληση, φαντάσου ότι τα δόντια μας    τα πλέναμε με εμφιαλωμένο νερό.

-Μαζί όμως με τον ενθουσιασμό, ο πρωταθλητισμός κρύβει και απρόοπτα και εσένα ο τραυματισμός σου ήταν αρκετός για να βάλει «φρένο» στη συμμετοχή των επόμενων Ολυμπιακών Αγώνων. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να συμβιβαζόμαστε με όσα η ζωή μας φέρνει, χωρίς να παρατάμε την όλη την προσπάθεια που έχουμε κάνει;

Ακόμη κι όταν δεν πετυχαίνεις κάποιο στόχο που έχεις βάλει, δε σημαίνει ότι πρέπει να το παίρνεις κατάκαρδα. Ειδικότερα τώρα, με όλα όσα γίνονται με τον κορονοϊό, έχω αλλάξει εντελώς τη φιλοσοφία μου. Βλέπω ανθρώπους οι οποίοι είναι δίπλα μου και υποφέρουν, οπότε πλέον κι εγώ θέλω να έχω πρωτίστως την υγεία μου και όλα τα άλλα θα έρθουν. Μπορεί όντως να απογοητεύτηκα που λόγω του τραυματισμού δεν θα μπορέσω να φτάσω στο στόχο μου, παράλληλα όμως σκέφτομαι, ότι αν δεν έχω την υγεία μου δεν θα μπορέσω να καταφέρω ποτέ τίποτα.

Η απογοήτευση όταν δεν πραγματοποιούνται οι στόχοι μας δεν οδηγεί σε κάτι ωφέλιμο. Όλα τα εμπόδια, άλλωστε, είναι για να τα ξεπερνάμε και να αποδεικνύουμε ότι είμαστε πιο δυνατοί από ότι πιστεύουμε.

-Ποιοι είναι λοιπόν οι επόμενοι στόχοι σου;

Θέλω άμεσα να καταφέρω να ξεπεράσω τους πόνους και να αρχίσω πάλι προπονήσεις στο 100% των δυνάμεών μου. Θα δω τι θα μου φέρει το μέλλον. Ευχαριστώ και το Μεγάλο Χορηγό μου, το Betshop.gr, που σε μια δύσκολη για εμένα περίοδο με τον τραυματισμό, συνεχίζει να με στηρίζει και να με βοηθάει προκειμένου να ανακάμψω και να ανταπεξέλθω στις προκλήσεις .

Νιώθω ευγνωμοσύνη για όλα όσα έχω πετύχει σαν αθλήτρια, αλλά κατά πρώτο λόγο επιθυμώ να είμαι καλά και όλα τα άλλα θα έρθουν. Άλλωστε, έχω στόχο να κυνηγήσω τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι. Κοντά είμαστε, 3 χρόνια έμειναν!

Για να μάθετε περισσότερα για το χορηγικό πρόγραμμα του betshop.gr επισκεφτείτε το https://sponsorships.betshop.gr/el/