Η ποίηση του Θεϊκού...

Μέσα στην κάρδια της άνοιξης, έρχεται αυτός ο θάνατος – θυσία, να φέρει ανάσταση και ξανά γέννηση. Συμβολικά ισχυρές αυτές οι μέρες και με γραμμή προγονική στο είναι μας, άρρηκτη και καλά δεμένη, δεν μπορεί να μη μας επηρεάζει. Μυρωδιές, μόσχοι, ευωδιές, ήλιος και γλύκα για τον Χριστό που μας έμαθαν να λατρεύουμε και λέξεις τόσο δυνατές στις εκκλησιές αυτές τις μέρες που υποβάλλουν και ριζώνουν στις ψυχές και στις σκέψεις μας.

Διαβάζω από τον καθηγητή Γλωσσολογίας, πρύτανη του Πανεπιστήμιου Αθηνών και νυν Υπουργό Παιδείας, ένα απόσπασμα: «... Πόσο είναι ευρύτερα γνωστή αυτή η ποίηση, η εκκλησιαστική μας ποίηση; Πόσο οι φιλόλογοι και το αναλυτικό πρόγραμμα διδασκαλίας και τα σχολικά βιβλία έχουν αξιοποιήσει -όχι θεολογικά, αλλά φιλολογικά, που θα πει λογοτεχνικά, γλωσσικά, αισθητικά- αυτή την ποίηση; Πόσο η ποίηση τόσων αιώνων ελληνικού ιστορικού βίου, εννοώ την εκκλησιαστική ποίηση τού Βυζαντίου, έχει αξιοποιηθεί σε επίπεδο λογοτεχνίας, γλώσσας, ιστορίας των κειμένων και αισθητικής από το Σχολείο, τη Γενική Εκπαίδευση και την εν γένει επαφή με την ελληνική λογοτεχνική παράδοση; Γιατί δεν πιστεύω να αμφιβάλλει κανείς ότι αυτή η δημιουργική γραφή στις καλές στιγμές της (όπως πάντα συμβαίνει) είναι κατ' εξοχήν κομμάτι και καύχημα τής μακραίωνης ποιητικής μας παράδοσης...». Προσέξτε λίγο παραπάνω τις λέξεις, τις παύσεις, τις εντάσεις αυτές τις μέρες στις λειτουργίες μας. Είναι σπαρακτικές και λούζουν την ψυχή σε κάλλος.